ปีศาจจิ้งจอกตนนั้น... เป็นของข้า
เป็นของข้าครั้งที่ 20
หงเฟยจวินถอนหายใจออกมายาวๆ เมื่อเห็นว่าวันนี้ที่มือของไป่ถิงถิงนั้นได้แผลมาอีกแล้ว ไม่ว่าร่างสูงจะพูดอย่างไรไป่ถิงถิงก็ไม่ฟัง ด้วยเหตุผลอันหนักแน่นที่ว่า อยากจะมีสิ่งที่ช่วยมัดใจให้หงเฟยจวินรักจนไม่สามารถมองผู้ใดอีกได้ ไป่ถิงถิงจึงยังคงตั้งหน้าฝึกวิชางานเรือนอยู่ต่อไป แม้ว่าจะได้บาดแผลเพิ่มมากกขึ้นในแต่ละวันก็ตาม
“ข้ารักเจ้ามากมายถึงเพียงนี้ เหตุใดเจ้าไม่ฟังข้าเลย” หงเฟยจวินหยิบเอาตลับยาออกมาทาให้ไป่ถิงถิง ที่กำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง “เป็นพระชายาของมหาเทพ เหตุใดจึงอยากปักผ้าให้งาม เจ้านั่งอยู่บนบัลลังก์ข้างกายข้าเท่านั้นก็เพียงพอแล้ว”
และไม่ว่าหงเฟยจวินจะบ่นอย่างไรไป่ถิงถิงก็ไม่สามารถรับรู้ได้ เพราะร่างบางหลับใหลไปตั้งแต่ก่อนที่หงเฟยจวินจะเดินทางมาที่แดนปีศาจจิ้งจอกเสียอีก หงเฟยจวินถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่าแต่สุดท้ายแล้วร่าง
