ปีศาจจิ้งจอกตนนั้น... เป็นของข้า
เป็นของข้าครั้งที่ 17
ไป่ถิงถิงที่รู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งตัวค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างงงงวย ร่างบางมองไปรอบๆ ห้องก่อนจะหันมามองหงเฟยจวินที่นอนอยู่ข้างๆ ไม่นานแก้มกลมทั้งสองข้างก็ขึ้นสีแดงเรื่อ ไป่ถิงถิงยกมือขึ้นมากัดเล็บก่อนจะร้องโอดโอยเสียงดังเนื่องจากขยับตัวเร็วเกินไป
หวงเฟยจวินลืมตาขึ้นทันที “เป็นอย่างไรบ้าง ข้าได้ยินเสียงเจ้าร้อง” หงเฟยจวินรีบลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะจับตามเนื้อตัวของไป่ถิงถิง ราวกับจะหาว่าเจ็บปวดตรงไหน
“ข้า.. ข้าเพียงแค่ขยับตัวเร็วเกินไปเท่านั้น...”
“เจ้าปวดตัวหรือไม่ ข้าจะได้ให้คนของข้าไปเอายาจากสวรรค์มาให้”
ไป่ถิงถิงส่ายหน้า “ข้า.. ข้าเพียงแค่รู้สึกเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวเท่านั้น”
“อย่างไรเสียเจ้าก็ต้องกินยา รอข้าอยู่ตรงนี้ก่อน”
หงเฟยจวินรีบเดินออกไปที่หน้าต่างก่อนจะเรียกเทพเซียนผู้ติดตามเข้ามาสั่งงาน ไป่ถิงถิงมองตามร่างสูงที่มีเพียงกางเกงผ
