ปีศาจจิ้งจอกตนนั้น... เป็นของข้า
เป็นของข้าครั้งที่ 37
ไป่ถิงถิงกัดปากเนื่องจากเขินอายกับสายตาของหงเฟยจวิน ร่างสูงเอาแต่จ้องหน้าอกที่บวมเบ่งของเขาก่อนจะกลืนน้ำลายราวกับรู้สึกขาดน้ำ ไป่ถิงถิงไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี ร่างบางจึงลุกขึ้นก่อนจะเดินหนีออกไปข้างนอก แต่ว่าหงเฟยจวินนั้นมือไวกว่า เขาคว้าเอาไป่ถิงถิงมานั่งบนตักก่อนจะรวบร่างบางเอาไว้แน่น
“ท่านพี่ ท่านปล่อยข้าก่อน”
“พระชายาจะไปไหนหรือ”
ไป่ถิงถิงกัดปาก “ข้า... ข้าจะออกไปด้านนอก”
“เจ้าจะออกไปได้อย่างไรกัน เมื่อครู่เจ้าบอกข้าว่าเจ็บที่หน้าอกไม่ใช่หรือ”
“ข้า... ข้าจะออกไปถามหอตำแย ว่าข้าควรจัดการกับมันอย่างไรดี” ไป่ถิงถิงดึงมือของหงเฟยจวินที่เกาะอยู่รอบเอวออก แต่ว่ามือของหงเฟยจวินนั้นดูท่าจะเหนียวยิ่งว่ายางไม้
“เจ้าให้ข้าช่วยก็ได้ ข้ารู้ว่ามันต้องทำอย่างไร”
“ข้าให้หมอตำแยช่วยดีกว่า คงไม่รบกวนท่านพี่”
หงเฟยจวินรวบไป่ถิงถิงขึ้นอุ้ม ก่
