“เลิฟ” เขาเรียกเธอ ทว่าเธอยังคงไม่มีสติ จึงลองเรียกอีกครั้งด้วยเสียงที่ดังขึ้นกว่าเดิม “เลิฟครับ”
“คะ” ได้ผล… ลัลลนาสะดุ้งขานรับแล้วมองไปเห็นเป็นศานต์ที่กอดอกมองเธออยู่ เขาถามว่า
“ได้เวลาเลิกงานแล้ว ทำไมยังไม่ปิดคอมอีก”
“เอ่อ… พอดีมีเรื่องให้คิดนิดหน่อยน่ะ” ลัลลนาจับผมด้วยความเขินอายเมื่อโดนเตือน เธอปิดคอมพิวเตอร์พร้อมกับเก็บเอกสารใส่ลิ้นชัก จากนั้นหยิบกระเป๋าแล้วลุกขึ้นยืนก่อนจะก้าวเท้าออกไปจากตรงนี้ ทว่าศานต์กลับคว้าข้อมือเธอไว้ก่อน
“เดี๋ยวสิครับ”
“มีอะไรเหรอคะ” ลัลลนาหันมามองอย่างสงสัย
“สีหน้าคุณดูไม่ดีมาทั้งวันเลย ไปเดินเล่นที่สาธารณะกันไหม ที่นั่นปลอดโปร่งดีนะเผื่อจะช่วยคุณได้” ศานต์เอ่ยชักชวน ลัลลนาจึงใช้เวลาขบคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบ
“น่าสนใจดีค่ะ”
“คนไข้เคสนี้อาการดีขึ้นเร็วมาก ผมว่าอีกสักสองวันเขาก็น่าจะหายแล้ว” วิรุฒินั่งวิเคราะห์คนไข้รายล่าสุดที่เพิ่งรักษาไป จักราเทพจึง
