AYVAZ
Günün bu saatinde adımlarım beni Nermin ablanın pastanesine götürdü. Pastane dediğime bakmayın. Nermin abla cennetlik kadındı vesselam. Her zaman aç biri gelir diye mutfağında yemek bulundururdu. Yemeklerini fazlaca yapar, kendiyle kızına ayırır, gerisini pastanede dağıtırdı.
Pastanenin kapısının girişinde “kiminin parası, kiminin duası” yazan tabela ilk gördüğümde beni oldukça etkilemişti. Gurur duymuştum, hakkım varmış gibi. İyi ve doğru insanların hayatına dokunmak vicdanımı rahatlatıyordu galiba. Çoğu insanın gözünde mafyavari bir kimliğim olsa da mafya değildim. Bu zamana kadar hiç haraç kesmemiş, bir masuma zarar vermemiş, kim neyi hak ediyorsa ona göre siper almıştım.
Asuman gibi... Nermin abla gibi... Tecavüze uğrayan kız gibi... Bu dünya için iyiler o kadar azınlık hale g
