BERKAN
Hastaneye ulaştığımız gibi Asuman gözlem altına alındı. Hemen serum takılmış ve yeni bir sakinleştirici daha yapılmıştı. Asuman’ın o hali gözlerimin önünden bir türkü gitmiyordu. Firuze’nin yakama yapıştığını hayal meyal hatırlıyorum da ne dediğini bir türlü hatırlamıyordum. Kendime gelmeye çalıştım. Asuman’ın bana ihtiyacı vardı. Bu düşünceyi beynime defalarca kez haykırdım. Asuman’ın sana ihtiyacı var. Gözlerimi kapatıp derin bir nefes aldım. Gözlerimi kapatmakta bir işe yaramıyordu. Kapattığım anda kollarımda çaresizce çırpınan Asuman geliyordu gözlerimin önüne.
“Şu Allah’ın belasını kendine getir Yağız! Asuman’a ne yapmış!”
Firuze’nin son sözleri beynimde kendine bir yer bulup kulaklarıma ulaştı. Keşke diye düşündüm. Yine bir hata eden ben olsaydım da yıllardır doğru bildikle
