WILD NIGHT WITH MY ALLURING SUPERIOR

EDNALYN Nagising si Ednalyn sa mahinang tawag at tapik ni Sir Everette sa kaniyang mukha. Kahit inaantok pa at gusto pa niyang matulog ay pinilit ni Ednalyn na idilat ang kaniyang mata luminga-linga sa paligid. "Sir Everette?" paos n'yang tanong dito. "I apologize for bothering you, baby.Pero kailangan mo nang bumangon. Tatakas tayo habang kakaunti ang bantay natin sa labas," bulong ni Everette kay Ednalyn na labis n'yang ikinagalak dahil makaaalis na sila sa pinagkulungan ng naka engkwentro na may-ari ng casa. "Huh? P-paano?" mahina rin niyang sagot dito. "Basta ako ang bahala," he answered. Mahina lang ang pagkakabigkas nito pero ramdam ni Ednalyn ang mainit nitong hininga na tumatama sa mukha niya ngunit ipinagsawalang bahala iyon ni Ednalyn, dahil ang nasa isip niya ay kung paano ba sila makakaalis ng tuluyan sa lugar na iyon. Kahit hirap siyang kumilos, dahil sa kumikirot pa niyang pagkabab* pinilit n'yang dahan-dahan bumangon, upang umupo sa tabi ng binata. Hindi naman siya nahirapan dahil inalalayan siya ni Everette. Nakaalalay ang isang palad nito sa baywang niya habang nakaunat din ang isang hita nito sa kaniyang likuran upang hindi siya mapatihaya. Sumandal doon si Ednalyn, kaya nagmukha siyang nakapaloob sa magkabila nitong hita. Sinuklay pa nito ang sabog n'yang buhok gamit ang daliri pagkatapos ay inipit sa magkabila niyang tainga. Napanguso roon si Ednalyn sa malambing na kilos ni Sir Everette. Kung siguro hindi sila naririto sa delikadong sitwasyon. Nagtitili na siya sa sobrang kilig sa oras na iyon. Hindi maiwasan ni Ednalyn na lihim mapakagat sa kaniyang labi dahil muli siyang naging emosyonal pagka-alala niya sa sitwasyon nila ng mga oras na iyon. Nang maalala kung nasaan sila ngayon. Nanginig ang labi niya dahil sa pinipigilan na paghikbi. Subalit narinig 'yon ng kasama niyang si Everette na kumuyom ang mga palad sa labis na pag-aalala sa babaeng lihim na minamahal. "Baby?" may pag-a-alala sa boses na tanong nito sa kaniya. "Masakit pa?"– Marahil iniisip nito ang nangyari sa kanila ang iniiyakan niya. "No... m-mali ka ng iniisip," nauutal niyang sagot dito. "I'm sorry," saad nito kasabay nang pagsinghap. Pero hindi magawang sumagot ni Ednalyn dahil mariin n'yang kinagat ang ibaba niyang labi upang hindi umalpas ng tuluyan ang pinipigil niyang pag-iyak. Kasalanan niya ito kaya naririto sila sa sitwasyon nila ngayon dahil sa padalos-dalos niyang pagsugod. Hindi inaalam kung kaya ba niyang patumbahin ang pinuno ng Casang 'to. Mag-isa siyang kumilos at hindi ipinaalam sa kaniya big boss, kung gaano kahalang ang kaluluwa ng kaniyang mga kalaban. Hindi rin alam ni Ednalyn, kung bakit sinundan siya ni Sir, Everette. Hindi nito alam na sumugod siyang walang kasama. Ngunit nagulat siya ng biglang sumulpot ang binata sa loob ng casa nang nasa kalagitnaan siya sa pakikipaglaban sa mga tauhan ng may-ari ng casa. "I'm sorry, Sir, n-nadamay ka," saad ulit ni Ednalyn. At pinunasan ang nag-uunahang luhang namalisbis sa pisngi niya. Dinig ni Ednalyn ang marahas na taas baba na paghinga ni Sir Everette, dahil magkadikit lang ang katawan nilang dalawa. Pagkatapos ay naramdaman niya ang mariin nitong paghalik sa gilid ng ulo niya. Pinapabatid sa halik na iginagawad sa kaniya ay animo nauunawaan nito ang paghingi niya ng sorry. "Shh..wala kang dapat ihingi ng sorry. Kagustuhan ko ang pagsunod sa'yo rito. Alam mong hindi kita kayang pabayaan na mag-isa sa misyon. Pero sana next time, promise me baby, 'wag susugod kung hindi ka pa totally handa," paliwanag nito sa kaniya. Tumango si Ednalyn kahit imposible na makita ni Sir Everette ang kaniyang pagsang-ayon sa sinasabi nito. Matagal sila sa ayos nilang 'yon at pareho na walang imik. Ngunit si Everette ang unang bumasag sa kanilang katahimikan. "Baby, wala bang masakit sa 'yo?...ayos na ba ang pakiramdam mo?" tunog na nag-aalala na tanong sa kaniya ni Everette. Nang maalala ni Ednalyn ang ibig ipahiwatig ni Sir Everette. Hindi niya maiwasan ang pagi-init ng magkabila n'yang pisngi. Honestly mahihirapan siyang maglakad dahil masakit pa talaga ang pagitan ng kaniyang hita. Subalit para sa pagtakas nila balewala 'yon sa kaniya. Inakala ng kasama niyang si Sir Everette na ang kaniya pananahimik ay nahihirapan pa siya sa katatapos nilang pagtatalik. "I'm sorry, baby, hindi ko gusto ang nangyari alam mo 'yan. Kahit ako. Hindi ko gusto ang angkinin ka na mayroon audience subalit kung hindi ko iyon gagawin–" "I know sir Everette. I have no regrets about what happened. Sa'yo lang ako magpapaangkin. I love you, my superior–" Nagulat ito at matunog na huminga. "M-mahal mo ako? Do you have na feelings for me?" masaya ang boses na tanong sa kaniya. Ednalyn nodded. "Woah! Mahal mo na ako, baby?" para bang sinisigurado nito kung totoo ang narinig nito sa kaniya. Paulit-ulit pa din siyang pinatakan ng halik ni Everette sa kaniya buhok. "Can't believe it na mahal mo ako. Akala ko nga ayaw mo talaga sa 'kin," muli pa nitong bulalas. Mahigpit pa siya nitong niyakap na animo ayaw na siyang pakawalan. Malalim pa itong huminga at sa klase ng yakap ni Sir Everette sa kaniya. Tila ba iyon na ang huli nilang pagsasama. Maya-maya ay pinagdikit nito ang makabilang gilid ng kanilang ulo. Hinahaplos din ang mukha niya sa hinlalaki nito daliri at nakapikit. Sandali nilang ninamnam ang masaya n'yang pag-amin sa binata. Nagtagal pa sila sa ayos nilang iyon tahimik at tanging tunog ng tib*k ng kanilang puso ang naririnig. Napatango-tango naman si Ednalyn at kahit puno ng luha ang kaniyang mga mata ay masaya siya sa mga sandaling 'yon. Luha ng kaligayahan dahil sa wakas nasabi niya sa binata na mahal niya ito kahit sa nahihirapan silang sitwasyon. At least nasabi niya sa iniibig na superior na mahal niya ito. Nang lumipas ang ilang sandali ay kusang kumalas mula sa pagkakayakap sa kaniya si Sir Everette. Hinawakan nito ang kaniya mga kamay. Uminit pa ang mukha ni Ednalyn ng dalhin ni Sir Everette iyon sa labi nito at pinong hinahagkan. "Makinig ka baby. Kahit anong mangyare tatakas tayo ngayon," mahinang bulong nito sa kaniya. Ngunit maya-maya lang ay huminto ito sa pagsasabi sa kaniya at suminghap. Hindi tuloy maiwasan ni Ednalyn na kumunot ang noo. Tumikhim si Ednalyn at tinanong ito. "Bakit may problema ba?" saad niya sa binata. "Ikaw ang inaalala ko baby, ka-kaya mo bang maglakad? Gano'n din ang tumakbo? Kakayanin mo ba, baby?" tila problematic na tanong ni Sir Everette sa kaniya. Kahit masakit pa ang pagkababa* niya pilit siyang ngumiti as if makikita niyon ng binata. "Asus, naman Sir Everette, kung mga bala at suntok nga hindi iniinda ng katawan ko. Pagtakas lang? Easy," ngiti pa ni Ednalyn sa nakatitig na sir Everette. Ngunit naaninag niya na patuloy lang nito panunuod sa kaniya. Hindi tuloy maiwasan ni Ednalyn na mapairap sa sobrang pagkailang. "Oo na sige na!" bigla napalakas ang salita niya. Sa pag-a-alala na makakuha sila ng atensyon sa mga bantay nila sa labas mabilis na napasapo sa noo si Ednalyn. He chuckled. Naaliw ito sa bigla n'yang pagtaas ng boses. "Kahit siguro ilang ulit tayo malagay sa panganib kung ganito tayo kalapit ayos lang sa akin," nakangisi pang sabi nito sa kaniya. "Didiga ka pa talaga Sir noh?! Eh naga-agaw buhay na tayo," kunwari masungit niyang saway sa binata. Ngunit ang totoo gusto lang niya tumigil ito sa paghahasik ng asukal baka hindi sila mamatay sa bala. Baka madali sila ng diabetes sa sobrang tamis magsalita ng superior niya. Pero sa ikapananatag nito sinabi na rin niya ang totoo kahit uminit ng sobra ang mukha niya sa kahihiyan. "Uhm... ang totoo niyan masakit pa talaga ang pukaykay ko e, Ikaw ba naman pasukan ng kargada mo na malaki, syempre first ko 'yon kaya warak talaga. But okay lang ako, Sir Everette. Kailangan natin makatakas dahil pagbabayarin ko pa ang mga hangal na nagkulong sa 'tin dito," naging sagot ni Ednalyn sa binata.