คุณโจนส์ อ่อนโยนหน่อย

บทที่ 5

　　ใบหน้าอันหล่อเหลาของไฮนซ์ไม่อาจมองเห็นชัดเจนในความมืด เมื่อเกรซถูกจับได้ว่าเธอกำลังซ่อนตัวอยู่ในตู้เสื้อผ้าพร้อมมือที่กำลังถือกล้องอยู่

　　"เอ่อ สวัสดีค่ะ!" เกรซชูมือขึ้นอย่างงุ่มง่าม โอ๊ะ เธอถูกจับได้แล้ว "ฉันไม่เห็นอะไรเลยนะคะ"

　　ไฮนซ์เริ่มขมวดคิ้วและพูดว่า "ลบรูปภาพทั้งหมดเดี๋ยวนี้!"

　　ดวงตาของเกรซเบิกกว้าง เธอโต้เขากลับ “นี่คุณรู้อยู่แล้วเหรอว่าฉันซ่อนตัวอยู่ในตู้เสื้อผ้าตั้งแต่แรก ถ้าฉันไม่อยู่ตรงนี้ คุณคงเล่นได้เล่นหนังสดกับดาราสาวชื่อดังไปแล้วใช่ไหมละ”

　　ไฮนซ์: "..."

　　“ฉันพูดถูกแล้วหรือ?” เกรซออกมาจากตู้แล้วพูดว่า "เมื่อกี้ฉันยังชื่นชมคุณมากเลยนะคะเนี่ย กลายเป็นว่าคุณกลัวที่จะถูกแอบถ่าย ก็เลยไม่กล้าที่จะทำอะไร"

　　“ดูเหมือนว่าคุณมีปัญหากับตรรกะของตัวเองนะ” ไฮนซ์พูดอย่างเย็นชาว่า “มันไม่ใช่เรื่องของผมที่จะต้องมานั่งอธิบายให้คุณทราบ”

　　เพื่อที่จะได้ทำงานนี้ต่อ เกรซไม่สามารถที่จะลบรูปถ่ายของเขาได้ เธอจึงเลือกที่จะออกมาจากตู้เสื้อผ้า

　　เกรซตั้งใจที่จะทำข้อตกลงกับไฮนซ์

　　ไฮนซ์ทำให้เกรซรู้สึกถึงความกดดันสุดๆจากเขา แม้ว่าเธอจะมองไม่เห็นเขาอย่างชัดเจนในความมืดก็ตาม

　　เกรซเริ่มสงบลงเล็กน้อย เธอหายเฮือกใหญ่ “คุณโจนส์ ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณ ฉันรู้ว่าเมื้อกี้คุณไม่ได้ทำอะไรกับซินดี้ แต่หากคุณช่วยฉันและยอมให้ฉันปล่อยข่าวนี้ ฉันจะได้เป็นพนักงานเต็มตัวของสำนักข่าวที่ฉันทำงานอยู่ และคุณก็จะไม่เสียหายอะไรเลย"

　　ไฮนซ์ขมวดคิ้ว “คุณยังอยู่ในช่วงทดลองงานหรอ?”

　　"ใช่ค่ะ" เกรซพยักหน้าอย่างจริงจัง

　　ไฮนซ์มองไปที่ผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าเขา ในความมืดนั้นเขาเห็นท่าทางหน้าตาของเธอจากเงา ก็รู้ทันทีว่าเธอเป็นแค่เด็กผู้หญิงและดูฉลาดเป็นอย่างมาก

　　ดูเหมือนการเจรจากับไฮนซ์ไม่น่าจะยากอย่างที่คิด เกรซก็เสริมต่อทันทีว่า "หัวหน้าบรรณาธิการบอกว่าถ้าฉันทำข่าวนี้สำเร็จ ฉันจะได้เป็นกลายพนักงานเต็มตัว ฉันต้องการงานนี้เพื่อเลี้ยงดูครอบครัวจริงๆ คุณโจนส์ ขอร้องแหละค่ะ ช่วยฉันเถอะนะคะ"

　　“ทำไมผมต้องช่วยคุณ?” ไฮนซ์ถามอย่างเย็นชา

　　เกรซรู้ดีว่าการโน้มน้าวใจเขาไม่ใช่เรื่องง่าย “คุณโจนส์ สุภาพบุรุษมักจะทำความดีเสมอ สิ่งที่คุณทำให้กับฉันวันนี้ก็เหมือนช่วยคนนะคะ ถือว่าฉันขอร้องคุณ ตกลงเถอะนะคะ”

　　“ทำความดีหรอ” ไฮนซ์พูดออกมาด้วยความเย้ยหยันเหมือนมีมีดเสียดแทงลงมาจากดวงตาของเขา “กับปาปารัสซี่ที่ไม่มีจรรยาบรรณอย่างคุณงั้นเหรอ”

　　“ใครไม่มีจรรยาบรรณ” เกรซเริ่มกระวนกระวาย “ฉันไม่ได้ถ่ายรูปคุณตอนโป๊ซักหน่อย เรื่องฉาวเรื่องหนึ่งจะทำให้ฉันสามารถเลี้ยงดูครอบครัวได้ นอกจากนี้คุณไม่เห็นจะสูญเสียอะไรเลย ทำไมคุณถึงไม่ยอมตกลงกับฉันละคะ”

　　“คุณอย่าพูดอะไรที่มันเหลวไหล” ไฮนซ์เริ่มหมดความอดทน "ลบวิดีโอและรูปภาพนั่นซะ!"

　　"ไม่!" เกรซส่ายหัวและพูดขึ้นมาทันควัน

　　ไฮนซ์ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย เขาเริ่มแสดงความไม่พอใจผ่านดวงตาของเขา เผชิญหน้ากับผู้หญิงที่ดื้อรั้นเช่นเธอ เขาคงต้องลงมือเท่านั้น “ถ้าคุณไม่ทำ ผมทำเอง!”

　　จากนั้นไฮนซ์เอื้อมมือไปหยิบกล้องที่ห้อยอยู่จากคอของเกรซ

　　“อย่ามาแตะต้องตัวฉันนะ” เกรซรีบจับกล้องและซ่อนไว้ในอ้อมแขนของเธอ

　　ไฮนซ์ไม่ยอมหยุด เขาเอื้อมมือใหญ่ออกไปอย่างรวดเร็วและดันสัมผัสไปโดนร่างกายของเธอแทนที่จะเอื้อมมือไปที่กล้อง

　　แต่ที่น่าแปลกไฮนซ์ดันไปสัมผัสกับที่ที่เขาไม่ควรจะแตะต้อง

　　“อ๊ะ—” เกรซตัวสั่นไปด้วยความกลัวและเริ่มต่อว่าเขา “คุณมันโรคจิต หน้าด้านเป็นที่สุด”

　　ไฮนซ์ก็ตกตะลึงกับคำพูดเช่นกัน เขาขมวดคิ้วและพูดด้วยท่าทางที่แปลกออกไป “ระมัดระวังคำพูดของคุณด้วย ผมไม่ชอบ"

　　“ทำไมคุณไม่ให้ฉันพูดหลังจากที่คุณทำอย่างนั้นกับฉันล่ะ?” เกรซหน้าแดงไปด้วยความอาย เมื่อเธอถูกเขาสัมผัส บ้าเอ้ย! แต่เขาก็ยังไม่ยอมหยุด

　　เกรซรู้สึกโกรธมากจนเธอเอื้อมไปขวางกั้นมือของชายคนนั้นโดยทันที

　　“ผมไม่ได้จะเอาเปรียบคุณ” ไฮนซ์พูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น โดยแสดงเจตนาว่าเขาไม่ได้ตั้งใจที่จะทำมัน "ผมแค่รู้สึกประหลาดใจ"

　　ใช่!

　　ประหลาดใจ

　　ไฮนซ์ประหลาดใจมากที่ผู้หญิงคนนี้ทำให้เขารู้สึกถึงอารมณ์บางอย่างที่เขาไม่ได้รู้สึกมาหลายปีแล้ว เขาไม่สามารถใกล้ชิดกับผู้หญิงได้ด้วยเหตุผลทางจิตใจบางอย่าง

　　ไฮนซ์ไม่ได้รู้สึกรังเกียจเธอแม้แต่น้อย

　　เขากลับมีความรู้สึกชอบมันขึ้นมาด้วยซ้ำ

　　"ปล่อยฉัน!" เกรซแผดเสียงออกมา

　　"อย่าขยับ" ไฮนซ์พูดด้วยน้ำเสียงที่วางอำนาจ

　　เกรซพูดด้วยความขุ่นเคืองว่า "คุณมันไม่มีความละอายใจจริงๆ ไม่ต้องมาเสแสร้งทำเป็นใจเย็นใส่ฉันหรอกนะ!"

　　ไฮนซ์เริ่มขมวดคิ้ว เขาดูสับสนและทำตัวไม่ถูก

　　ผู้หญิงคนนี้ทำให้เขารู้สึกแตกต่างจากคนอื่นที่เขาเคยสัมผัส

　　ไฮนซ์ชะงักขึ้นมา หรือว่าผู้หญิงคนนี้เป็นกุญแจสำคัญในการช่วยทำให้ร่างกายของเขากลับมาเหมือนเดิมหรือไม่?

　　ไฮนซ์ไม่ได้เกลียดผู้หญิง เขาแค่ยังไม่ได้พบผู้หญิงที่เหมาะกับเขาก็เท่านั้น

　　ดวงตาที่เหมือนนกอินทรีของเขากวาดไปทั่วใบหน้าของเธอผ่านความมืดมิด แม้ไฮนซ์จะมองไม่เห็นอย่างชัดเจน แต่เขามีความปรารถนาในใจที่จะเห็นใบหน้าของเธอชัดๆ

　　“ฮึก—” ไฮนซ์ไม่ยอมปล่อยมือออกแม้จะเจ็บปวด จนกระทั่งเล็บที่แหลมคมของหญิงสาวข่วนมือของเขากลับ

　　เกรซหน้าแดงเต็มไปด้วยความอาย “คุณอยากได้กล้องนัก ฉันยอมให้คุณก็ได้! ทั้งๆที่คุณปฏิเสธซินดี้แต่มาแตะต้องตัวฉัน คุณประสาทหรือเปล่าเนี่ย?”

　　ไฮนซ์เริ่มขมวดคิ้วและเข้าหาเธออีกครั้ง

　　“อย่าเข้ามานะ!” เกรซเอื้อมมือออกไปบังตัวเองจากไฮนซ์ทันที

　　ไฮนซ์กล่าว"โอเค ผมขอโทษ"

　　เกรซตกตะลึง เธอโกรธมากกับสิ่งที่เกิดขึ้นเธอในตอนนี้ “ขอโทษหลังจากเอาเปรียบฉันงั้นเหรอ”

　　“คุณอยากได้งานใช่ไหม” ไฮนซ์ถามกลับ

　　“ใช่” เกรซพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์

　　ไฮนซ์ครุ่นคิดอยู่พักนึงแล้วพูดว่า “งั้นผมขอแค่คุณอยู่กับผมคืนเดียวเท่านั้น แล้วผมจะหางานที่ดีกว่านี้ให้คุณ คุณคิดว่ายังไงละ?”