“แหม ดีใจจนเกือบสำลักเลยหรือจ๊ะ” พรเพ็ญมองท่าทางของหลานสาวแล้วก็หัวเราะคิก
“คนอะไรคิดอะไรพิลึกพิลั่นจริงๆ” คนถูกหาว่าดีใจจนสำลักบ่นกระปอดกระแปด
“นั่นสินะ เอ...วัตเนี่ยคิดอะไรอยู่ในใจหรือเปล่า ทำไมเห็นปาท่องโก๋แล้วต้องนึกถึงน้องแพงด้วย” คนเป็นน้าสาวพูดกระเซ้ายิ้มๆ “แล้วที่ไม่ได้ยินเสียงรถคงเป็นช่วงก่อนน้องแพงจะตื่นมังจ๊ะ แต่เพื่อนเจนคนนี้เสน่ห์แรงไม่เบาเลยนะ ได้ยินโจ้บอกว่ากินต้มเลือดหมูก็ได้เครื่องมากกว่าคนอื่น เท่านั้นไม่พอ ยังได้ของแถมเป็นโจ๊กทะเลอีกต่างหาก ทั้งที่เจ๊เอียดเจ้าของร้านนะขี้เหนียวจะตาย ของที่แถมน่ะปกติขายชามละแปดสิบบาท”
น้ำเสียงของคนเล่านั้นกลั้วหัวเราะ แต่คนฟังกลับฟังด้วยความหมั่นไส้ และหวนนึกถึงวันที่กลับมาจากกรุงเทพฯ ที่ร้านก๋วยเตี๋ยววันนั้นขึ้นมา
“ตอนขับรถพาแพงกลับมาจากกรุงเทพฯ วันนั้นนะน้าเพ็ญ แม่ค้าก๋วยเตี๋ยวก็ทำแบบเดียวกันนี่แหละจ้ะ ให้เครื่องปรุงเยอะกว่าชามของแพ
