“พับนกกระเรียนได้เท่าไรนั้นยังไม่มีใครทราบจำนวนแน่ชัดค่ะ บ้างก็ว่าพับได้ครบหนึ่งพันตัว หรือได้ถึงหนึ่งพันสามร้อยตัว แต่บางคนก็ว่าได้แค่หกร้อยสี่สิบสี่ตัวค่ะ”
รินรดาเอ่ยตอบเสียงแผ่วเบา คราใดที่แม่นมยูคิเล่าเรื่องราวชีวิตอันแสนเศร้าของซาดาโกะให้ฟัง เธอก็มีอันต้องน้ำตาเอ่อคลอเบ้าในทุกครั้งไป
พ่อเลี้ยงคิวากรเอื้อมฝ่ามือใหญ่ไปหยิบนกกระเรียนตัวที่สามและสี่ ซึ่งรินรดาพับเสร็จเรียบร้อยหลังจากได้เล่าเรื่องของซาดาโกะ ซาซากิให้เขาฟังขึ้นมาพิจารณาดูอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยถามออกไปด้วยความสงสัย โดยไม่รู้เลยว่า คำถามของตนนั้น กำลังไปเปิดบาดแผลที่กลัดหนองให้รินรดาต้องเจ็บปวดหมองเศร้าอีกครั้ง
“เมื่อสักครู่ยูริบอกว่าถ้าพับนกกระเรียนได้ครบหนึ่งพันตัว ผู้ที่เจ็บป่วยก็จะมีอาการดีขึ้น ถ้าหวังสิ่งใดจะได้ในสิ่งที่ปรารถนา ถ้ายูริพับครบหนึ่งพันตัว ยูริจะขอพรอะไรจากนกกระเรียนเหล่านี้ครับ”
ดวงตาคู่สวยถึงกับร้อนผ่าว
