เวลาล่วงเลยไปจนถึงเที่ยงคืน พยัคฆ์กลับมาด้วยความทุลักทุเลเดินเซแบบไม่ตรงขาแทบจะเกี่ยวพันกันล้มตั้งแต่ลงจากรถด้วยฤทธิ์เหล้าที่ดื่มมาจากไนท์คลับอย่างหนักหน่วงก่อนหน้านี้
นารีที่นอนไม่หลับในค่ำคืนเดือนหงายเธอลงมาเดินเล่นชมแสงจันทร์ในยามค่ำที่ศาลาริมน้ำ อากาศที่เริ่มเย็นเธอเองก็รู้สึกหนาวจึงเลือกที่จะเดินกลับมาพักผ่อนภายในห้องอีกครั้ง เท้าเล็กๆเดินเข้ามาภายในตัวบ้านกลับต้องพบเข้ากับสายของความเกลียดชังที่จ้องมองเธออย่างมาดร้ายแบบจะกินเลือดกินเนื้อ นารีรีบเบี่ยงตัวเดินหนีไปอีกทางด้วยความเร็ว เธอรู้สึกเหมือนกำลังไม่ปลอดภัยกำลังมีอันตรายคืบคลานเข้ามาใกล้เธอ แต่ทว่าในจังหวะที่นารีกำลังเดินเลี่ยงหลบข้อมือเล็กกลับโดนกระชากด้วยความแรงจนมันเจ็บร้าวไปถึงต้นแขน
“อ๊ะ! พี่พยัคฆ์นารีเจ็บนะคะ”
“หึ! เจ็บแค่นี้คนอย่างเธอไม่ตายหรอกฉันรู้ดี”สายตาคมมองอย่างเย้ยหยันแววตาคมขลับมองอย่างเหยียดหยาม แต่กายแกร่ง
