มันน่าอับอายฉันยกมือปิดใบหน้าทุกครั้งที่เขาขยับ ร่างกายฉันเจ็บปวดรวดร้าวแต่ไม่เท่าหัวใจ ตอนนี้ มันเจ็บเสียจนอธิบายออกมาไม่ได้ ทั้งๆ ที่รักเขามาตลอดหลายปีไม่เคยมีใคร แต่ทำไม คนที่ทำลายฉันถึงเป็นเขา
หมับ!
มือฉันถูกจับออกจากใบหน้า เคเซย์ขยับกายแล้วจ้องมองฉัน ต้องการอะไรอีก ฉันไม่มีอะไรจะให้อีกแล้ว ทำไมต้องทำให้อับอายมากขึ้นไปอีก
“มองหน้าฉันโซรีน เธอจะได้จำไว้จนวันตาย ว่าฉันไม่มีทางเป็นพี่ชายเธอได้!”
“ฮึก นายมันเลว!”
“เออ ฉันมันเลว ไม่ว่าฉันทำอะไรก็เลวไปหมดสำหรับเธอนั้นแหละโซรีน!”คำย้อนกลับมามันเจ็บกว่ามากนัก ใช่ฉันเป็นของเขาแต่แค่ครั้งนี้เท่านั้นต่อไปมันจะไม่มีอีกแล้ว
เมื่อไหร่จะจบฉันได้แต่ภาวนาในใจ ไม่มีเรี่ยวแรงจะต่อต้านเขาอีกแล้ว รู้สึกเหมือนกำลังถูกโยนลงเหว กายมันเสียดท้องวูบวาบ หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ เสียงเตียงและเสียงกระทบยามเขาขยับกายเข้าหาและออกห่างดังเป็นระยะ ช่างน่าอาย ไม่นึกว่าก
