ถานป๋อหาได้ตกใจกับการเผลอของลั่วฟางเซียน เขากับเป็นสุข พร้อมกันนั้นเขาโหมแรงกระแทกท่อนเนื้อร้อนเข้าสู่กลีบงามๆ ของหญิงสาวราวกับต้องการทำให้นางรู้ซึ้งว่าลมหายใจของใครแน่ที่จะหลุดลอยออกจากร่างก่อนกัน !!
ชายหนุ่มส่งความใหญ่โตเข้ากลีบเนื้องามอีกหลายหน แล้วอุ้มร่างอรชรขึ้นจากเตียง ยามนั้นลั่วฟางเซียนผวาสั่นและฉงนหนัก แต่เขาจูบขมับนาง เอ่ยเสียงทุ้มๆ ปลอบโยน “ชมแสงจันทร์กับข้าได้หรือไม่ แต่มีข้อแม้ว่า ห้ามมองใบหน้านี้”
“เอ หมายความว่าอย่างไรท่านแม่ทัพ”
ชายหนุ่มยิ้มให้คนที่เขาอุ้มขึ้นแนบอก จากนั้นมือใหญ่ข้างหนึ่งเอื้อมไปหยิบหน้ากากแสนน่ากลัวที่มีเขาแหลมคมก่อนสวมมันทับใบหน้าของตน
“รังเกียจมันหรือไม่”
“ขะ ข้าหรือ จะกล้าคิดเช่นนั้น”
“อนุเหยียน ว่ากันว่าสตรีมีร้อยเล่มเกวียนมายา แต่ดูเหมือนเจ้า อ่อนหัดเกินไป คงต้องฝึกฝีมืออีกสักหน่อย”
ลั่วฟางเซียนข่มกลั้นความขัดเคืองใจที่เขาตำหนิ ใช่...นา
