วัยร้ายบำเรอรัก

ตอนที่ 2 ชื่อตอน โยชิ

โยชิเป็นลูกชายคนเดียวของประธานแห่งเครือข่ายนัมบุที่เป็นยากูซ่าชื่อดังของเขตนี้และหัวหน้าแก๊งนัมบุอันมีชื่อ

โยชินั้นเป็นลูกชายที่เจ้าพ่อนัมบุนั้นไปทำกิฟได้มา พ่อจึงหวงจนแทบจะขาดใจ อยากได้อะไรก็ต้องได้ มีนิสัยอันธพาลมาก แต่หลายคนก็ต้องยอมเพราะหน้าตาที่หล่อมากนี่ล่ะ เพราะโยชิมีใบหน้าหล่อๆ ใครจะตีซักทีก็กลัวจะขัดใจ โยชิมีนิสัยหื่นไม่เลือกที มีคำขวัญประจำตัวก็คือ

"อยากได้อะไรก็ต้องได้ เดี๋ยวนี้!!!"

คุณแม่ของโยชิเสียชีวิตไปแล้ว โยชิมีพี่น้องที่คุณพ่ออุปการะมาให้อีกสิบคน ทุกคนคือตัวแสบ ทุกคนคือวายร้าย เรียกว่าสนับสนุนความเลวร้ายทุกรูปแบบของโยชิให้โดดเด่นขึ้นมาเลยก็ว่าได้

โยชิคือเทพน้อยๆของแก๊งนัมบุ เป็นว่าที่โอยะบุนคนต่อไปหรือว่ารุ่นสองในอนาคตนั่นเอง เวลาที่กลุ่มทสึหรุ(นกกระเรียน)ของโยชิเดินไปที่ไหน สาวๆก็จะกรี้ดจนเสียงแหบ

ในด้านกีฬาโยชินั้นมีความสามารถทุกแขนง โดยเฉพาะการแข่งฟุตบอล โยชิจะชอบโอ้อวดตัวเองเวลาที่กำลังออกกำลังกายมากที่สุด เช่นตอนที่สาวๆกรี้ดขึ้นมานั้น โยชิจะเร่งทำประตูให้ได้แบบแฮทริคเลยทีเดียว ยิ่งมีเสียงกรี้ดดังขึ้นมาเท่าไหร่ โยชิก็จะมีท่วงท่าในการเล่นกีฬาให้สาวๆนั้นหวีดร้องขึ้นมาเท่านั้น

โยชินั้นมีสาวๆมาติดพันเยอะมาก แต่ทว่าบางครั้งสาวๆหลายคนก็ทำตัวน่าเบื่อ ตบตีกันทำร้ายกัน แม้ว่าโยชิจะเป็นลูกชายของเจ้าพ่อนัมบุก็เถอะ

แต่ว่านะ ผู้หญิงแบบนั้นใครจะเอามาเป็นแม่ของลูกได้กันหล่ะ แค่คบด้วยหนึ่งวันก็น่ากลัวแบบนี้ ต่อไปสาวๆพวกนี้คงทำงานแทนหัวหน้าสาขาได้แล้วแน่ๆเลย เฮ่อ น่าเบื่อชะมัด โยชิส่ายหัวไปมากับความน่าเบื่อของสาวในทุกๆวัน คิดได้ไม่เท่าไหร่สาวๆก็วิ่งมากอดแขนและออดอ้อนเหมือนทุกวัน

“รุ่นพี่คะ หนูชอบรุ่นพี่ค่ะ “

“เฮ่อ ฉันบอกหลายครั้งแล้วว่าอย่ามาเกาะแกะฉัน “

โยชิแกะแขนขาของสาวน้อยหน้าใสออกไปอย่างกับกลัวว่าเสื้อผ้าหน้าผมจะเสียทรงได้

เพียงเดินออกไปได้ไม่นาน ฮานะก็มากระชากสาวน้อยคนนั้นออกไปรุมตบจนเกิดเสียงทะเลาะกันดังลั่น

โยชิส่ายหัวเบาๆและเดินหนีไปในทันที ขืนเข้าไปช่วยสาวน้อยคนนั้นก็ต้องโดนรังควานอีก โยชิเลยปล่อยไปแบบนั้นล่ะช่างมันเถอะ

มือขาวๆของโยชิยกขึ้นมาเสยผมอย่างเท่ๆ คิดว่าวันนี้ตัวเองหล่อมากแล้ว ขืนหล่อกว่านี้ก็คงแย่แน่ๆเลย คิดแล้วก็ถอนหายใจออกมาแบบปลงๆ

“เฮ้อ ก็คนมันหล่ออ่ะนะ ช่วยไม่ได้นี่นะ “

“โยชิวันนี้เราจะไปเล่นเบสบอลกันรึเปล่า หรือว่าจะไปแข่งฟุตบอล “

“ฮร้า ไปเล่นเบสบอลกันดีกว่า ไปกันเถอะ”

กลุ่มทสึหรุของโยชิ กอดคอกันเดินไปที่โรงยิมแล้วก็เปลี่ยนเสื้อเป็นชุดเบสบอล เล่นจนฟ้ามืดก็พากันขับรถออกไปจากโรงเรียน ทุกคนมีรถกันทั้งนั้น

โยชิกำลังจะไปขับรถแต่ทว่าสายตาหันไปเห็นสาวน้อยที่ไม่คุ้นหน้า เดินมากับสาวๆกลุ่มที่คุ้นตา สาวน้อยน่ารักหัวเราะออกมากันเมื่อเจอแมวตัวอ้วนกลม โยชิกระโดดไปเกาะหลังเสาไฟฟ้าของโรงเรียนแล้วแอบฟังสาวๆคุยกันในทันที

“เอมิ ถัดไปจากนั้นคือโรงยิม ด้านหลังนั้นคือแปลงดอกไม้ ที่โรงเรียนของพวกเราจะมีเวรปลูกดอกไม้ด้วยนะ ถ้าหากว่าถึงเวรของพวกเรา เราจะเลือกได้ว่าจะปลูกดอกไม้ชนิดไหนก็ได้ แล้วดอกไม้พวกนั้นเราก็สามารถมาเก็บมันไปได้ ส่วนมากบางคนก็นำไปให้คนที่ชอบด้วยล่ะหนะเอมิ”

“ว้าว นี่มันโรแมนติคจริงๆเลยนะ เอมิก็อยากปลูกดอกไม้เพื่อใครซักคนบ้างนะ “

“ฮิ ฮิ ฮิ นั่นต้องวิเศษมากแน่ๆเลยล่ะฟุยุจัง “

สาวๆหัวเราะกันคิกคัก โยชิคุงแอบมองคนจนตาโตแทบจะถลนออกมานอกเบ้าแล้ว โยชิกอดเสาไฟฟ้าทำตาเยิ้มจนสาวๆเดินหายกันไปจนหมด พอคนไปหมดโยชิก็ยกมือเช็ดน้ำลายน้อยๆและกอดเสาไปอีกครั้ง

“โอ๊ย น่ารัก น่ารักอะไรแบบนี้นะ นี่มันนางฟ้าชัดๆเลย นางฟ้าตกสวรรค์ของฉัน”

โยชิคร่ำครวญอยู่คนเดียวอยู่นานก่อนที่จะขึ้นรถขับกลับบ้านไป ถึงบ้านแล้วก็นั่งเพ้อนอนเพ้อเล่นเกมส์แพ้ไปหลายตา จนทุกๆคนรอบตัวถามขึ้นมา

“โยชิวันนี้เป็นอะไรไป ทำไมดูเหมือนนายเพ้อๆนะ มีไข้หรือเปล่านี่ หืม”

คุโบยกมือขึ้นทาบที่หน้าผากของโยชิแล้วทาบลงบนหน้าผากของตัวเองเปรียบเทียบกันขึ้นมา โยชิหน้าแดงแล้วดึงมือของคุโบออกไป สารภาพออกมาในที่สุด

“คุโบเมื่อวานนี้เค้าเจอนางฟ้าด้วยล่ะ น่ารักเป็นบ้าเลย น่ารักที่สุดเลย”

“ห๋า นางฟ้าจะมาจากไหนได้ มีนักเรียนย้ายมาใหม่กลางเทอมอย่างนั้นหรือ “

“อรื้อ หน้าตาไม่คุ้นเลย น่ารัก น่ากด น่ากอด น่าขยี้ ถ้าได้กดซักทีให้ร้องดังๆ สงสัยคงน้ำแตกออกมาแน่ๆเลย ฮร่า “

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า อาการของโยชิหนักมากๆแล้วล่ะคุโบ แบบนี้ต้องฉุดแล้ว มีอะไรที่นัมบุอยากได้แล้วไม่ได้กัน “

ทุกๆคนส่งเสียงเฮลั่นกันขึ้นมาในบ้านของโยชิ โยชิหน้าแดงแล้วแดงอีกหัวเราะออกมาน้อยๆแล้วกอดหมอนเข้าไปในอกหัวเราะบ้าๆออกมาแค่คนเดียว เผลอคิดไปเรื่อยจนหลับไปบนหมอน

แล้วก็คล้ายว่ารู้สึกว่าสาวน้อยคนนั้นมานั่งใกล้ๆทั้งกอดทั้งจูบอย่างร้อนแรง โยชิจูบตอบกลับไปซ้ำๆและถอดผ้าของสาวน้อยออกไปจนหมด ใบหน้าขาวๆกลมๆนั้นยิ้มออกมาให้ก่อนจะกระดิกนิ้วเชิญชวนขึ้นมา โยชิตาโตกระโดดเข้าไปใส่สาวน้อยในทันที เสียงหัวเราะดังอยู่ตลอด ก่อนที่จะสะดุ้งอย่างแรงอีกครั้ง

“กริ้ง กริ้ง กริ้ง “

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นมาจนลั่นห้อง โยชิตื่นตกใจลุกขึ้นมาแล้วก้มมองลงไปที่กางเกงหนึ่งครั้ง ใต้กางเกงนั้นเปียกแฉะไปหมดเหนียวหนืดน่าอายเป็นที่สุด โยชิร้องครางออกมาแล้วลูบหน้าตัวเองไปในครั้งหนึ่งร้องออกมาอีกครั้ง

“ให้ตายเถอะฉันฝันหรือเนี่ย โตป่านนี้แล้ว โอ๊ย”

โยชิลุกขึ้นไปซักชั้นในด้วยความอาย เพราะปกติเสื้อผ้าจะมีคนซัก ให้แต่ว่าวันนี้ชั้นในเลอะแบบนี้ให้แม่บ้านเห็นไม่ได้อ่ะ แบบนี้มันน่าอายที่สุดให้ตายเถอะ โยชิโยนชั้นในใส่เครื่องซักผ้าไปคร่ำครวญไปแต่เช้าแล้วก็รีบแต่งตัวเตรียมตัวไปโรงเรียนให้เร็วที่สุด เพื่อที่จะได้รู้ว่าสาวน้อยคนนั้นชื่ออะไร ตอนนี้อยู่ที่ไหน

“อร่า นางฟ้าของฉัน เธอไม่รอดแน่ๆเลย คอยดูเถอะ อร่า “