วัยร้ายบำเรอรัก

ตอนที่ 1 ชื่อตอน เอมิ

​

“เอมิ พ่อจะต้องย้ายที่ทำงานไปในเขตดาจิบนเกาะทางใต้นะลูก เอมิต้องย้ายตามพ่อไปนะลูก อยู่ที่นี่ลูกก็ไม่มีใครดูแลได้ พ่อเป็นห่วงเอมิ คงจะปล่อยให้ลูกทำงานเองในโตเกียวนี้ไม่ได้แน่เลยนะ “

คุณพ่อเอ่ยอีกครั้งหลังจากที่คุณแม่นั้นเอ่ยบอกเธอไปแล้วครั้งหนึ่ง ทำให้เธอกรีดร้องอยู่นาน แต่ว่าคุณพ่อคือเสาหลักในบ้าน เอมิจะทำให้คุณพ่อเป็นกังวลไม่ได้เลย เธอรักและห่วงคุณพ่อกับคุณแม่มากๆ เอมิฝืนตอบคุณพ่อออกไปอย่างยากลำบาก

“ค่ะคุณพ่อ คุณพ่อกับคุณแม่อยู่ที่ไหนหนูก็จะตามไปทุกที่ค่ะ คุณพ่อไม่ต้องกังวลนะคะสมัยนี้มีโซเชียลแล้ว เอมิติดต่อกับเพื่อนๆผ่านทางแชทก็ได้ค่ะ “

“โอ พ่อขอโทษนะลูก”

“ไม่เป็นไรค่ะคุณพ่อ “

คุณพ่อกอดเธอปลอบใจแน่นๆและร้องไห้ออกมาเบาๆ

เอมิเธอเป็นสาวลูกครึ่งไทยญี่ปุ่น เธอต้องย้ายโรงเรียนตามคุณพ่อมา เพราะว่าโรงเรียนเก่าของเอมินั้นห่างไกลกันกับที่ทำงานของคุณพ่อ

เอมิมาเรียนวันแรกก็ได้เจอกับวายร้ายประจำโรงเรียนเข้าแล้ว

พ่อของเอมิต้องย้ายที่ทำงานทำให้เอมิต้องย้ายตามคุณพ่อไปด้วย

ในวันที่อากาศอบอ้าวเธอก็ได้พบกับเขา

โยชิลูกชายของท่านประธานเครือข่ายนัมบุ ที่แสนเอาแต่ใจตัวเองมีอารมณ์รุนแรง

ครั้งแรกที่ได้พบกับโยชิเธอได้ยินเสียงกรี้ดของสาวๆในโรงเรียนดังจนดังแสบแก้วหูไปหมด เอมิมองตามออกไปและคล้ายว่าสบสายตาเข้าหนึ่งครั้งกับไอดอลของโรงเรียนมัธยมนี้

เธอเร่งหลบสายตาไม่ให้เตะตากับอันธพาลเจ้าถิ่นตั้งแต่วันแรก เพราะไม่แน่ว่าเธออาจดวงซวยโดนหมายหัวเอาได้ อาจจะโดนทุบตีและข่มขู่รีดไถเงิน หรืออาจโดนรุมกลั่นแกล้งก็เป็นได้

“ติ๊ง ต่อง ติ๊ง ต่อง “

เสียงออดเข้าเรียนคาบแรกดังขึ้นมา เอมิเดินตามอาจารย์ประจำชั้นเข้าไปในห้องเรียนของเธออย่างเรียบร้อย อาจารย์ประชั้นของเธอ ตบโต๊ะด้วยแปรงปัดฝุ่นและเอ่ยขึ้นมาดังๆอีกครั้ง

“ทุกคนฟังทางนี้ วันนี้ห้องของเราจะมีเพื่อนย้ายมาใหม่ ต่อไปทุกคนต้องช่วยแนะนำด้วยนะ “

“เอาล่ะ นักเรียนใหม่แนะนำตัวกับเพื่อนซิ”

อาจารย์ทาคิตะยิ้มให้เธอและผายมือทำท่าให้กำลังใจให้เธอแนะนำตัวเองออกไป เอมิประหม่าน้อยๆและโค้งกายแนะนำตัวเองต่อหน้าเพื่อนๆในชั้นเรียนอย่างเกร็งๆ

“สวัสดีทุกคน เราชื่อฟุราว่า เอมิ เพิ่งย้ายมาจากโตเกียว ฝากตัวด้วยนะทุกๆคน”

“เอาล่ะ ฟุราว่าไปนั่งที่ตรงนั้นที่ว่างๆอยู่หน่ะ หนังสือเรียนก็ขอยืมเพื่อนๆไปก่อนนะ อย่างไรแล้วค่อยไปหาซื้อได้ที่ร้านค้าในเมือง”

“ค่ะทาคิตะเซนเซ”

เอมิตอบรับกลับไปอย่างว่าง่าย และเดินไปนั่งตรงที่ว่างก่อนจะมีเพื่อนๆมานั่งข้างๆ และแนะนำตัวขึ้นมา

“สวัสดีฟุราว่า เราชื่อไอบิกิ ฟุยุ”

ฟุยุจังยิ้มขึ้นมาและแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ เอมิจังยิ้มจนแก้มปริ ดีใจที่ในวันนี้ที่เป็นวันแรกและเธอก็มีเพื่อนในชั้นเรียนแล้ว เอมิจังหัวเราะออกมาอย่างร่าเริงว่าวันนี้คือวันที่ดีที่สุดของเธอเลยนะ เอมิคิดในใจอย่างมีความสุขที่สุด

ในชั้นเรียนเพื่อนๆขยับมาแนะนำตัวต่อเธอทีล่ะคน เพียงแค่สิบนาทีเธอก็มีเพื่อนสามคนแล้ว ทาคิตะเซนเซสอนเธออย่างตั้งใจ ก่อนที่เสียงกรี้ดจะดังขึ้นมาและเธอก็พบว่ามีนักเรียนชายกลุ่มหนึ่งเดินอยู่กลุ่มใหญ่บนทางเดิน สาวๆกรี้ดกันจนเอมิหูแทบแตก

เอมิมองอยู่พักหนึ่งก่อนจะตั้งใจจดเลคเชอร์ต่อไปอย่างวุ่นวาย การเรียนของที่นี่เอมิต้องปรับตัวเป็นอย่างมากเลย เรียนจบไปสามคาบเอมิเหนื่อยจนใจแทบขาด

เมื่อถึงเวลาพักฟุยุก็ควงแขนกับเพื่อนๆหลายคนพาเธอไปทานอาหารที่บนดาดฟ้าของโรงเรียน สายลมเย็นพัดผ่านใบหน้าของเอมิและเธอก็มองเห็นสนามฟุตบอลกว้างๆที่มีคนวิ่งไปมามากมาย เอมิมองจากมุมสูงของโรงเรียนแล้วยิ้มออกมาจนเต็มที่

“โรงเรียนนี้สวยมากเลย เหมือนปราสาทในเทพนิยายเลยนะฟุยุจัง”

“ฮิ ฮิ ฟุยุก็คิดว่าแบบนั้น ที่โรงเรียนนี้ส่วนหนึ่งก็ได้เงินบริจาคมาจากสมาคมผู้ปกครองเป็นส่วนใหญ่ แต่ว่าสองปีมานี้ แก๊งนัมบุนั้นบริจาคเงินลงมามากเป็นพิเศษเพราะลูกชายคนเดียวของหัวหน้าแก๊งนัมบุเรียนอยู่ที่นี่อย่างไรล่ะ “

“ว้าว มิน่าล่ะ ที่นี่จึงดูสวยงามมากแบบนี้ นี่เป็นข้อดีที่มีลูกคนรวยมากๆมาเรียนที่นี่เลยนะ”

“ใช่แล้วล่ะ ฮิ ฮิ “

ฟุยุจัง หัวเราะเบาๆ ก่อนจะเปิดเบนโตะเซ็ทออกมาแล้วแลกเปลี่ยนอาหารกัน พวกเธอพูดคุยกันอย่างร่าเริง แล้วฟุยุจังก็ชวนเธอไปที่บ้านของฟุยุจังในตอนหลังเลิกเรียน เอมิดีใจมากที่จะได้ไปบ้านเพื่อนใหม่ อมยิ้มขึ้นมาและพยักหน้าเบาๆ ในใจก็มีความสุขมากๆตื่นเต้นดีใจมากเป็นพิเศษเลยล่ะ เอมิแทบจะรอให้ถึงเวลาเลิกเรียนไม่ได้แล้วล่ะน่ะ อยากให้ถึงตอนเลิกเรียนไวๆที่สุดเลย

เรียนคาบต่อไปในสนามก็มีนักเรียนลงมาวิ่งในวิชาพละศึกษา เสียงสาวๆกรี้ดขึ้นมาดังไปทั่วทั้งโรงเรียนอีกครั้ง เอมิมองตามลงไป ก่อนที่อาจารย์ประจำวิชาจะเคาะโต๊ะอีกครั้ง ทำให้ต้องตั้งใจเรียนมากขึ้นไปอีก เธอไม่อยากถูกหมายหัวจากอาจารย์ในตอนนี้เลยให้ตายเถอะนะ

เอมิหลับตาครั้งหนึ่งและตบแก้มตัวเองให้ตั้งใจเรียนให้ได้ ให้กำลังใจตัวเองให้มาก

และนั่นล่ะเป็นเรื่องราวแรกๆ

แต่ใครจะรู้ล่ะว่าในวันถัดมานั้น เธอถูกล้อมรอบไปด้วยอันธพาล ในคราบนักเรียนบนรถประจำทางสายหนึ่ง เธอพบเค้าแล้วในช่วงเช้าที่โรงเรียนแต่บรรยากาศรอบๆตัวของตานี่มันอันธพาลชัดๆ

ร่างโปร่งกระชากดึงเธอที่ยืนอยู่บนรถประจำทางให้นั่งลงบนตักของตัวเอง แล้วที่ว่างๆข้างๆของหมอนี่ก็มีคนนั่งตามลงมาติดๆ รอบๆเก้าอี้ด้านหลังก็มีคนยืนขึ้นหันหลังยืนบังตัวเธอจากคนด้านหน้า และบดบังเธอไปจากสายตาของคนขับรถอีกด้วย

"นี่ นาย ปล่อยนะ"

ในพริบตาเดียวที่เอมิพยายามขยับตัวเพื่อที่จะขัดขืน มือใหญ่กว่าก็ตะปบลงที่หน้าอกของเธอแรงๆ ขยำขยี้ขึ้นมาอย่างเมามันส์

อ้ากกก...

ต่อจากนั้นที่ถูกข่มขู่เอมิก็รู้สึกว่าโยชิหล่อมาก โยชิเป็นทุกอย่างของเอมิ เป็นที่รักของเอมิ เป็นฮีโร่ของเอมิ