พ่ายรักร้ายองค์ชายปีศาจ

7 หึงหวง

‘แม้ไม่รู้ว่าท่านพี่จะเริ่มรักข้าบ้างหรือไม่ แต่ข้าสัญญาว่าข้าจะทำให้ท่านพี่รักข้าให้จงได้ ในเมื่อท่านไม่อยากให้ข้าห่างกายท่าน ข้าจะถือว่าคำสาปพันธนาการนี้คือการบอกรักของท่านก็แล้วกันเจ้าค่ะ’ เจียวอวี่ครุ่นคิดในใจและอมยิ้มบาง ๆ พร้อมกับกอดเกี่ยวร่างชายซุกใบหน้าใสที่อกแกร่ง

‘ข้ารักท่านเจ้าค่ะ’ เจียวอวี่ได้แต่บอกรักในใจ ไม่กล้าเอื้อนเอ่ยบอกคำว่ารักกับชายหนุ่มที่นอนอยู่ใต้ร่าง

เช้าวันรุ่งขึ้น ท้องฟ้าในโลกปีศาจที่ปรวนแปรจากความมืดมนกลายเป็นสดใสไร้เมฆหมอก สวนบุปผาร้างที่เทพธิดาดูแลพืชพรรณได้ร่ายมนตราฟื้นคืนชีวิตวันนี้กลับยิ่งทวีความสดใสชุ่มชื่น หนึ่งเทพหนึ่งปีศาจ สองชายหญิงที่นอนกอดเกี่ยวกันบนเตียงอุ่น บรรยากาศโดยรอบตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นอายของความรัก เจียวอวี่ลืมตาตื่นขึ้นด้วยความสดใสไร้ความเหี่ยวเฉาอย่างที่เคยเป็นมาเหมือนในหลายวันก่อน อาจเป็นเพราะนางมีความรักก่อเกิดขึ้นในหัวใจอย่างลึกซึ้ง ซึ่งส่งผลให้สิ่งมีชีวิตรอบกายรับพลังปราณจากกายหญิงสาวทำให้สดใสได้ขึ้นในทันตา ร่างบางหันหน้าไปทางขวาเพื่อมองชายหนุ่มที่ตนหลงรักด้วยแววตาเสน่หาลึกซึ้ง นางใช้เพียงหลังมือบางสัมผัสแก้มชายหนุ่มด้วยความทะนุถนอมแล้วก็ยกมุมปากอมยิ้มขึ้น ก้มหน้าใสลงกระซิบบอกชายหนุ่มเบา ๆ ว่า

“ท่านพี่พักผ่อนไปก่อนนะเจ้าคะ ข้าจะไปเตรียมอาหารเช้าให้ท่านเอง” เจียวอวี่ก้มหน้าลงกระซิบบอกที่หูของร่างสูงแล้วจึงลุกขึ้นออกจากเตียงอุ่นไป หญิงสาวอาบน้ำชำระล้างร่างกายด้วยน้ำทิพย์ที่เสกขึ้นมาพร้อมกับผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดสีชมพูอ่อนพลิ้วเบางดงามตามแบบฉบับเทพธิดา

เมื่อแต่งตัวเสร็จ ร่างบางก็เดินออกจากห้องรับรองไปที่ห้องครัว ระหว่างทางเดินมีปีศาจรับใช้ทั้งชายหญิงหลายตนแอบลอบมองหญิงสาวอยู่ห่าง ๆ ด้วยสายตาชื่นชมและตะลึงในความงดงามของโฉมสะคราญผู้นี้ เทพธิดาสาวเดินไปถึงบริเวณหน้าห้องครัวก็พบหยางหลิน องครักษ์คนสนิทขององค์ชายปีศาจ จึงเอ่ยทักทายไปตามปกติว่า

“ท่านหยางหลินมาทำอะไรที่นี่หรือ” เจียวอวี่ถามองครักษ์หนุ่มด้วยสีหน้ายิ้มแย้มสดใส

“ถวายบังคมพ่ะย่ะค่ะพระชายา” หยางหลินตกใจที่พระชายาเสด็จมาถึงที่นี่ด้วยตนเอง แต่ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะก้มศีรษะทำความเคารพ หญิงสาวกลับเอื้อมมือเข้ามาจับที่แขนชายหนุ่มไว้แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงใจดีว่า “อย่ามากพิธีไปเลยท่านองครักษ์” เจียวอวี่กล่าวจบก็ชักฝ่ามือบางกลับแล้วเดินเข้าไปในครัว เพื่อดูว่ามีอาหารเช้าอะไรบ้างที่จะจัดเตรียมขึ้นโต๊ะเสวย แต่การกระทำโดยไม่คิดอะไรเช่นนั้นกลับสร้างความหวั่นไหวให้ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่ยืนอยู่หน้าประตูครัวให้ใจน้อย ๆ สั่นไหว ‘ตึก ตัก’ เสียงหัวใจเต้นรัวขององครักษ์หนุ่มผู้ไม่เคยถูกหญิงสาวคนใดสัมผัสกายมาก่อนดังขึ้นอยู่ในอก

เจียวอวี่เดินเข้าไปทักทายบ่าวรับใช้ในครัวหลายคนด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส พร้อมกับถามบ่าวรับใช้ว่ามีอาหารอะไรบ้างที่องค์รัชทายาทหนุ่มชื่นชอบและโปรดปราน พอถึงเวลาตั้งสำรับเสวย สตรีจึงสั่งให้บ่าวรับใช้ไปตั้งโต๊ะเสวยที่สวนบุปผาท้ายวังที่นางเพิ่งจะฟื้นฟูขึ้นมาใหม่ ภายในสวนตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของบุปผานานาชนิดซึ่งส่วนใหญ่ไม่เคยมีที่ดินแดนปีศาจ

เมื่อเข้าสู่ยามเฉิน องค์ชายปีศาจก็ไม่มีท่าทีว่าจะตื่นบรรทมเสียที เจียวอวี่ที่นั่งรออยู่ที่สวนบุปผาทนรอไม่ไหวจึงเสกภูตบุปผา มีลักษณะเป็นกลีบดอกบุปผาสีชมพูอ่อนประมาณห้าถึงเจ็ดกลีบ มีกลิ่นหอมเหมือนกลิ่นกายของหญิงสาว ส่งพวกมันลอยไปตามลมเพื่อไปปลุกชายหนุ่มให้ตื่นขึ้นจากความหลับใหล

ณ เรือนรับรอง ชายหนุ่มที่นอนหลับใหลอยู่เมื่อได้กลิ่นหอมของบุปผาคล้ายเหมือนกลิ่นสาวที่ตนนอนกอดอยู่ทั้งคืนก็ลืมตาตื่นขึ้นมาทันที เอื้อมมือจะไปจับภูตบุปผาที่มารบกวนการนอน แต่ก็จับไม่ได้เสียทีจึงเกิดอารมณ์หงุดหงิดโมโหขึ้น แต่ยังไม่ทันจะได้ปล่อยปราณทำลายล้าง ภูตบุปผาก็สลายตัวแล้วกลายเป็นข้อความอักษรจากเทพธิดาสาวที่ฝากส่งมาถึงว่า ‘ท่านพี่ ตื่นได้แล้ว ข้ารอท่านมาเสวยอาหารเช้าด้วยที่สวนบุปผาท้ายวังนะเจ้าคะ’ ภูตบุปผากลายเป็นข้อความอักษรเสร็จก็สลายตัวหายไปทันที จากที่ชายหนุ่มโมโหหงุดหงิดอยู่ อยู่ดี ๆ ก็ยกยิ้มขึ้นแล้วหัวเราะอย่างอารมณ์ดี จนบ่าวรับใช้ที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าเรือนได้ยินเข้ายังรู้สึกแปลกใจว่าเหตุใดองค์ชายรัชทายาทถึงได้มีอารมณ์ดีถึงเพียงนี้

หยางหลินที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องเรือนรับรองสอดส่องสายตาเข้าไปเห็นภูตบุปผากลายเป็นอักษรของเทพธิดาสาว ก็พลันเกิดความรู้สึกเจ็บปวดอยู่ในใจลึก ๆ องค์ชายปีศาจเดินออกมาเปิดประตูห้องก็ปรายตามองไปเห็นองครักษ์หนุ่มยืนก้มหน้ารอรับคำสั่งอยู่ จึงเอ่ยสั่งว่า

“หยางหลิน เจ้าไม่ต้องติดตามข้าไปที่สวนบุปผาท้ายวัง ข้าจะให้เจ้าไปสืบข่าวเรื่องหลิ่งจีที่วังบุปผา และทุกคนรอบกายของเจียวอวี่ ว่าช่วงพันปีมานี้มีใครเข้ามาเกี่ยวข้องกับนางบ้าง แล้วอะไรที่เจ้าเผลอคิดก็จงเลิกคิดซะ ข้าจะถือว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น” องค์ชายปีศาจกล่าวจบก็สะบัดชายผ้าคลุมแล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

พอหยางหลินได้ยินคำเตือนที่ไม่ระบุเจาะจงว่าเป็นเรื่องอันใดก็เกิดความรู้สึกขนลุกพองทั่วทั้งตัว ได้แต่รู้สึกหวาดกลัวกับพลังอำนาจที่สามารถหยั่งรู้ถึงเบื้องลึกในจิตใจ ซึ่งความสามารถนี้มีเพียงแค่ราชาปีศาจเท่านั้นที่จะฝึกปราณขั้นสูงสุดนี้ได้ แต่บัดนี้องค์ชายรัชทายาทกลับสามารถใช้ปราณหยั่งรู้ได้ แม้จะยังไม่ชัดเจนมากนักแต่ก็คาดการณ์ไม่ผิดอย่างแน่นอน องครักษ์หนุ่มรู้สึกเข่าอ่อนขึ้นมาในกะทันหันจึงทรุดตัวคุกเข่าโขกหัวกับพื้นเรือนเพื่อขออภัยที่คิดล่วงเกินกับพระชายาในทางชู้สาวทันที “กระหม่อมผิดไปแล้ว กระหม่อมจะไม่ทำเช่นนี้อีก องค์ชายโปรดเชื่อกระหม่อมอีกสักครั้งพ่ะย่ะค่ะ” หยางหลินคุกเข่าโขกหัวลงกับพื้นเรือนรับรองเพื่อขออภัยในความผิดใหญ่หลวงนี้

สวนบุปผาท้ายวัง เจียวอวี่กำลังร่ายรำอยู่กับผีเสื้อแสนสวยในสวนบุปผาอย่างเพลิดเพลิน หญิงสาวเคลื่อนไหวกายบางที่สวมชุดสีชมพูอ่อนให้ปลิวพลิ้วไหวไปตามสายลม รอบกายสาวตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นของบุปผานานาพันธ์ุที่ฟุ้งกระจายไปทั่วทั้งดินแดนปีศาจ เหล่าสัตว์อสูรน้อยใหญ่ต้องเดินตามกลิ่นหอมของบุปผานี้มาที่วังเป่ยเปียนกันอย่างไม่ขาดสาย แม้ว่าเหล่าปีศาจและสัตว์อสูรจะหวั่นเกรงในอำนาจและความโหดร้ายขององค์ชายรัชทายาท แต่กลิ่นหอมของบุปผานี้กลับไปกระตุ้นความใคร่รู้ให้เดินทางมาที่สวนบุปผาแห่งนี้

“งดงามมาก” “พระชายาโฉมสะคราญล่มสามภพนี้ยิ่ง ข้าอิจฉาองค์รัชทายาทเสียเหลือเกินที่ได้เทพธิดาเจียวอวี่ไปครอบครอง” เสียงฮือฮาของบรรดาสัตว์อสูรและเหล่าปีศาจน้อยใหญ่ที่มาแอบลอบมองดูเทพธิดาดูแลพืชพรรณกำลังร่ายรำกับผีเสื้อในสวนบุปผา แต่ยังไม่ทันที่จะได้ชื่นชมจนชุ่มฉ่ำหัวใจ ก็ปรากฏคลื่นปราณธาตุดินที่ถูกร่ายเวทด้วยมนตราขั้นสูงสุด แยกแผ่นดินด้านข้างของวังเป่ยเปียนออกเป็นสองฝั่งแล้วดูดสูบร่างเหล่าสัตว์อสูร เหล่ามาร และเหล่าปีศาจน้อยใหญ่ให้จมดิ่งสู่ธรณีลับหายไปทันที โดยที่เทพธิดาผู้เป็นต้นเหตุของเรื่องแทบจะไม่รู้ตัวเลยว่าเหตุใดในดินแดนปีศาจจึงเกิดแผ่นดินไหว จนหญิงสาวที่กำลังร่ายรำอยู่กำลังจะล้มลง เหตุเพราะแรงสั่นสะเทือนจากแผ่นดินไหวที่เกิดขึ้นด้วยมนตราขั้นสูงนั้น แต่ยังไม่ทันได้ล้มลงกับพื้นดินก็ปรากฏร่างกำยำสูงใหญ่ขององค์ชายปีศาจหนุ่มมาโอบกอดรับร่างหญิงสาวไว้ได้ทัน

“ว้าย...ท่านพี่” เจียวอวี่ซวนเซจะล้มลงกับพื้น แต่กลับล้มลงในอ้อมกอดขององค์ชายปีศาจหนุ่ม

“น้องหญิง เจ้าช่างร้ายกาจยิ่ง” จิ่นเหิงโอบกอดร่างบางของหญิงสาวไว้พร้อมกับอุ้มขึ้นพาดบ่ากว้าง