พ่ายรักสิบแปดมงกุฎ

ที่รัก

​ในสลัมใจกลางเมืองหลวงอันแสนวุ่นวายปรากฎร่างบางที่วิ่งหน้าตั้งดูเร่งรีบเข้าไปที่บ้านเช่าหลังหนึ่ง

"ผักหวาน!!!" เธอเรียกเจ้าของชื่อเสียงดังจนเจ้าของชื่อสะดุ้งโหยงพร้อมกันเงยหน้ามองเธอที่วิ่งหน้าตั้งเข้าไปหาเพื่อนเพียงคนเดียวที่เธอมีเพราะเธอไม่คิดจะคบใครเป็นเพื่อนอยู่แล้ว ทุกคนล้วนคบกันเพื่อผลประโยชน์แต่สำหรับเพื่อนหน้าตาใสซื่อตรงหน้าให้คำว่าเพื่อนกับเธอจริงๆ เพื่อนที่ไม่มีข้อแม้ในการคบหาถึงแม้เพื่อนคนนี้จะใสซื่อมากไปสักหน่อยก็เถอะ

"มีอะไรเรียกผักหวานซะดังเลยนะที่รัก" ใช่ทุกคนฟังไม่ผิดหรอกเธอมีชื่อว่าที่รักไม่รู้ว่าทำไมลุงถึงตั้งชื่อนี้ให้กับเธอ ทั้งๆ ที่เธอรู้สึกว่าชื่อนี้มันไม่เข้ากับเธอเลยสักนิด

"ผักหวานว่างอยู่ใช่ไหม" ที่รักหายใจเหนื่อยหอบพร้อมกับถามเพื่อนสาวไปเพราะเธอดันวิ่งมานะสิเลยหายใจไม่ทันอย่างตอนนี้

"อื้มว่างสิ ที่รักจะชวนหวานไปไหนหรอ แล้วคราวนี้หวานจะได้เงินไหม" เพื่อนสาวแสนซื่อถามเสียงใสพร้อมกับยิ้มกว้างเพราะทุกครั้งที่เธอไปทำงานมักจะพาเพื่อนเธอคนนี้ไปดูต้นทางด้วยเสมอ อะอะเธอไม่ได้ใช้เพื่อนเธอฟรีๆ นะเธอยังมอบส่วนแบ่งให้ผักหวานด้วย

"คืนนี้ไปทำงานเป็นเพื่อนที่รักนะ" ที่รักนั่งลงข้างๆ แล้วยิ้มกว้างให้กับเพื่อนคนเดียวของเธออย่างผักหวานแม่เพื่อนจอมซื่อ

"เอา ว่าแต่รอบนี้ก็ไปเป็นแมวเหมือนเดิมใช่ไหมละผักหวานรู้นะ" ผักหวานถามเธอแล้วหัวเราะคิกคักอย่างอารมณ์ดี

"ใช่แล้วแต่รอบนี้อาจจะได้เยอะถ้าที่รักได้เยอะที่รักก็จะแบ่งให้ผักหวานเยอะๆ ด้วยดีมั้ยละ" เธอไม่ผิดนะผิดที่เพื่อนเธอซื่อเกินไปต่างหาก ที่รักคิดในใจ

"โอเคจ๊ะ แล้วรอบนี้ไปที่ไหนหรอ" ผักหวานถามอย่างตื่นเต้นจนเธอยิ้มกว้างแล้วเอ่ยตอบเพื่อนสาวไปเสียงหวานใสไม่แพ้กัน

"ที่ร้านอาหารนะ คราวนี้หรูหรามากแต่ผักหวานต้องแต่งตัวตามที่ที่รักเตรียมไว้ให้ด้วยนะ"

"ทำไมละเขาจะว่าเอาหรอ" ผักหวานกระซิบถามที่รักงงๆ เพราะเธอสงสัยว่าทำไมต้องแต่งตัวด้วยทุกทีก็ไม่เห็นจะต้องแต่งเลยนี่นา

"ใช่เพราะจะมีแต่พวกคนมีเงินเข้านะ ถ้าพวกเราแต่งตัวไม่สวยเขาอาจไล่เราออกจากร้านได้" ที่รักจ้องหน้าเพื่อนสาวที่ขมวดคิ้วยุ่งก่อนที่มันจะคลายออกพร้อมกับรอยยิ้มหวานที่ถูกส่งมาให้เธอ

"อ๋อ ผักหวานเข้าใจแล้ว งั้นคืนนี้ผักหวานไปหาที่บ้านนะ"

"อื้ม ที่รักจะรอผักหวานที่บ้านนะ มาด่วนๆ เลยนะจะได้รีบไปรีบกลับ"

"ได้สิ" ผักหวานพยักหน้ารับหงึกหงักที่รักมองหน้าเพื่อนแล้วยิ้มตามไม่ได้ถึงแม้เธอจะไม่ใช่คนดีอะไรแต่เธอก็รักเพื่อนคนนี้มาก เพื่อนเพียงคนเดียวของเธอแม่ผักหวานจอมซื่อ

บ้านที่รัก....

"ที่รักผักหวานมาแล้วจ้า" เสียงใสที่ตะโกนเข้าเรียกที่รักผละมือจากการเตรียมของรีบเดินไปเปิดประตูให้เพื่อนทันที

แอด~~

"เข้ามาสิผักหวานเดี๋ยวไม่ทัน" ที่รักยิ้มส่งให้ก่อนที่จะดึงผักหวานเข้าไปในบ้านแล้วปิดประตูเรียบร้อย เธอเดินจูงมือผักหวานไปที่ห้อง

"ขอโทษด้วยนะผักหวานช้าไปหน่อย" ยิ้มอ่อยๆ ให้เธออย่างขอโทษขอโพย

"ไม่ช้าหรอกแค่เกือบช้า ฮ่าๆๆ" ที่รักหัวเราะนิดนึงเมื่อผักหวานทำหน้าแปลกๆ

"แต่ก็ไม่ช้านะ" ผักหวานย้ำบอกอีกครั้งแล้วทำปากยื่นดูน่าเอ็นดูไม่น้อย

"จ้า จะใสซื่อไปถึงไหนเนี่ยเพื่อนฉัน มาๆ ที่รักเตรียมชุดไว้ให้ผักหวานแล้ว" เธอดึงผักหวานไปที่เตียงแล้วจับชุดมาทาบวัดขนาดตัวของผักหวาน มันเป็นชุดกี่เพ้าสีแดงสดแบบอาหมวยในเมืองจีนชอบใส่กัน

"ใส่ชุดนี้หรอที่รัก" ผักหวานมองชุดแล้วหันมองหน้าที่รักอย่างต้องการคำตอบ

"ใช่...ชุดนี้แหละ" ที่รักยิ้มให้เพื่อนแล้วเดินไปหวีผมที่หน้ากระจก ผมเธอยาวดำถึงกลางหลังเลยเธอไม่คิดจะทำสีอย่างวัยรุ่นทั่วไปเพราะมันสิ้นเปลืองโดยใช่เหตุแค่เงินกินอยู่ในแต่ละวันมันก็หาได้ยากลำบากอยู่แล้วไหนจะต้องจับต้องล้วงใครต่อใครอีกเธอคิดปลงๆ

"มันดูเล็กไปนะผักหวานว่า" หลังจากเปลี่ยนใส่ชุดกี่เพ้าแล้วเดินไปส่องกระจกชุดมันรัดรูปจนเห็นสัดส่วนทั้งตัว แถมสั้นด้วยสิเกือบไม่ปิดสะโพกแต่มันก็ดูเย้ายวนสายตาไม่น้อยที่รักมองคนอีกคนที่หมุนไปมาหน้ากระจกแล้วทำหน้าปูเลี่ยนแลเวอดขำไม่ได้ผักหวานก็ยังคงเป็นผักหวานสินะ

"ไม่เล็กสักหน่อยผักหวานใส่แล้วน่ารักมากเลยละ" ที่รักจับผักหวานหมุนไปมาแล้วยิ้มอย่างพอใจ ผักหวานพยักหน้ารับแล้วยิ้มหวาน

"มานี่มาผักหวาน แต่งหน้าอีกนิดก็เสร็จแล้วละ" เธอดึงเพื่อนนั่งลงแล้วแต่งหน้าให้อ่อนๆ ติดกิ้บผมให้ดูเข้ากับชุดทำให้ผักหวานดูน่ารักเหมือนเด็กประถมไม่มีผิด เธอมองผักหวานที่ยิ้มให้กระจกแล้วหัวเราะคิกคักออกมาจนอดเอ่ยถามไม่ได้

"หัวเราะอะไรหรอผักหวาน" เธอมองหน้าเพื่อนงงๆ เพราะเพื่อนเธอมักจะมาเหนือเมฆตลอดคนอะไรคาดเดาได้ยากจริงๆ

"ผักหวานมองตัวเองแล้วผักหวานว่าผักหวานก็น่ารักเหมือนกันนะ ที่รักว่าไหม" พูดจบผักหวานก็หันมายิ้มกว้างให้กับเพื่อนรักอย่างเธอที่ตอนนี้ส่ายหัวเบาๆ กับคำพูดของคนตรงหน้า

"จ้าแม่คนน่ารัก" จับแก้มป่องของเพื่อนแล้วดึงไปมาอย่างหยอกล้อ แต่งตัวเสร็จที่รักก็พาผักหวานนั่งรถไปที่ที่เธอทั้งสองคนจะต้องทำงาน

แล้วก็ถึงเวลาเมื่อรถเคลื่อนตัวมาจอดที่ริมถนนตรงหน้าตึกหรูมีแสงไฟระยิบระยับดูสวยงามมากแต่มันก็อันตรายมากเช่นกันที่รักสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะพ่นหายใจออกมา

"ป่ะ...ผักหวานเข้าไปกัน" ที่รักจับแขนผักหวานที่ตอนนี้เงยหน้ามองตึกหรูอย่างตะลึงให้เดินเข้าไปภายในตัวตึก

"อะ....อื้ม!" ผักหวานพยักหน้าแล้วเดินตามที่รักเข้าไปดูเงอะงะหน่อยๆ