คามินเดินออกมาจากห้องอย่างหงุดงิด ทำไมนะทำไมเขาต้องรู้สึกวูบในอกทุกครั้งที่ยัยเด็กนั่นร้องไห้ ก็แค่นักโทษ ก็แค่ของเล่นแก้ขัดทำไมต้องมีอิทธิพลต่อความรู้สึกของเขาอย่างที่ไม่เคยมีใครทำได้ ซึ่งมันไม่ควรจะเกิดขึ้น
"เอารถออกฉันจะเข้าบ่อน" สั่งเสียงเข้มจนราฮิมแปลกใจ
'สงสัยเด็กน้อยงอแงใส่อีกแล้วสินะ'
ราฮิมหันไปส่งยิ้มรู้ทันกับเบนจามินก่อนจะเดินแกมวิ่งไปเตรียมรถมารับมาเฟียหนุ่มที่หน้าตึงบ่งบอกว่าอารมณ์ไม่ดีสุดขั้ว
ระหว่างทางคามินมีแต่ภาพที่เด็กน้อยร้องไห้เต็มสมองไปหมด ให้ตายสิ! เขาเป็นอะไรเนี่ย สลัดภาพออกจากหัวไม่ได้สักที
'ก็แค่ยัยเด็กหัวรั้นคนหนึ่งทำไมต้องเอามาใส่ใจด้วยวะไอ้คามิน! '
เขาเม้มปากแน่นก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แล้วสั่งลูกน้องเสียงเรียบติดจะเฉยชา
"ตามเมเรียให้ฉันด้วย"
"ครับ"
ปึก
สั่งเสร็จเขาก็ลงจากรถแล้วเดินดุ่มๆ เข้ากาสิโนอย่างหัวเสีย เขาต้องหาคนมาระบายความเครียดอาจจะดีขึ้
