พ่ายรักสิบแปดมงกุฎ

ไม่ทันได้ตั้งตัว

​

“อ่ะนี่คือส่วนของผักหวาน” ที่รักยื่นเงินจำนวนหนึ่งให้กับเพื่อนรักเมื่อมาถึงหน้าซอยทางแยกระหว่างบ้านของเธอกับผักหวาน

“ของผักหวานหรอ ทำไมมันเยอะจังละที่รัก” คนที่ผ่านการร้องไห้มาเบิกตาโตทั้งที่ดวงตายังซ้ำๆ มองดูเงินในมือที่รักจนดูน่าเอ็นดู

“ก็รอบนี้ที่รักได้มาเยอะแล้วผักหวานก็อุตส่าวิ่งเป็นเพื่อนที่รักผักหวานก็ต้องได้เยอะเหมือนกันสิ” พูดพร้อมกับจับมือเพื่อนสาวขึ้นมาก่อนจะวางเงินปึกนั้นใส่มือเพื่อนแล้วยิ้มกว้าง เธอกับผักหวานเป็นเพื่อนกันมานานนานจนมากพอที่จะแบ่งปันกันได้อย่างไม่รู้สึกเสียดายเลยสักนิดแม้ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ตามแต่

“คิกคิก รู้อย่างนี้ทำไมทุกทีไม่ให้หนูหวานช่วยวิ่งละ” ผักหวานก็ยังคงเป็นผักหวานแม้เธอจะหลอกหรือบอกอะไรเธอก็คงเชื่ออย่างสนิทใจจะว่าโง่ก็ไม่ใช่จะว่าใสซื่อก็ไม่เชิงเพราะบางทีผักหวานก็ดูฉลาดทันคนในบางสถานการณ์

“วิ่งบ่อยๆ ไม่ดีหรอกเหนื่อย”

“อื้ม...ก็จริงนะผักหวานวิ่งเหนื่อยแทบตายแน่ะเมื่อกี้” ยู่ปากน้อยๆ

“เอาละกลับบ้านได้แล้วมันเริ่มดึกมาละพรุ่งนี้ที่รักไปหาที่บ้านนะไปซื้อของกัน” เธอบอกเมื่อเห็นว่ามันดึกมากแล้วถึงแม้จะโตมาในสถานที่นี้แต่มันก็ยังอันตรายอยู่ดีสำหรับเด็กสาวอย่างพวกเธออ

“อื้ม! งั้นหนูหวานกลับแล้วนะ บ๊าบบายที่รัก” ว่าพลางโบกมือหย๋อยๆ ให้เธอแต่ยังไม่ขยับไปไหน เอากับเพื่อนเธอสิ

“บายบายค่ะเพื่อนรัก ไปได้แล้วดึกแล้วนะ” ที่รักเอ่ยปากไล่เมื่อผักหวานไม่ยอมเดินไปสักทีเอาแต่ยิ้มกว้างอยู่แบบนั้น

“ผักหวานรู้สึกแปลกๆ อ่ะ” พูดพร้อมกับเบะปากเล็กน้อยคิ้วขมวดเป็นปมจนเธออดถามไม่ได้

“รู้สึกอะไรหรอ ไหนบอกที่รักสิค่ะแม่ผักหวานจอมสงสัย” ถามเพื่อนสาวล้อๆ เพราะผักหวานจะขี้สงสัยแต่ก็สงสัยแบบประสาคนซื่อ จนบางทีคนที่อยู่ด้วยถึงขั้นกุมขมับกันเลยทีเดียวเพราะบางเรื่องผักหวานก็ไม่ควรที่จะสงสัยตั้งแต่แรก

“ผักหวานรู้สึกเหมือนจะไม่ได้เจอที่รักอีกแล้วถ้าผักหวานกลับบ้าน” เอ่ยเสียงเศร้า

“บ้าน่า จะไม่ได้เจอได้ยังไงที่รักก็อยู่กับผักหวานนี่แหละแล้วพรุ่งนี้เราก็ยังเจอกันนี่นา” ที่รักจับมือเพื่อนสาวไว้แล้วพูดยิ้มๆ เธอก็รู้สึกโหวงเหวงในอกเหมือนกันแต่คิดวาคงไม่มีอะไรหรอกพวกเธออาจแค่เหนื่อยเกินไปจากการวิ่งหนีคนพวกนั้น

“แต่ผักหวานกลัว”

“อย่างอแงสิผักหวานที่รักไม่หนีผักหวานไปไหนแน่นอน”

“สัญญานะ” ผักหวานยื่นนิ้วก้อยไปตรงหน้ที่รัก

“สัญญา” ที่รักเกี่ยวก้อยกับคนตรงหน้าแล้วยิ้มกว้าง

“ถ้าที่รักไม่ไปหาผักหวานพรุ่งนี้ผักหวานงอนจริงด้วย” เบ้หน้า

“ไปแน่นอนจ้า คิกคิก เอาละได้เวลากลับบ้านใครบ้านมันแล้วนะ”

“อื้ม” ที่รักยิ้มกว้างเมื่อผักหวานพยักหน้าหงึกหงักแล้วค่อยๆ เดินถอยหลังออกไปเหมือนกลัวว่าเธอจะหายไปอย่างนั้นแหละ ผักหวานนะผักหวานน่ารักน่าเอ็นดูแบบนี้ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าไปเจอพวกตาแก่หัวงูจะเอาตัวรอดได้ไหม ไม่ใช่ไปหลงกลตาแก่โรคจิตเอาซะง่ายๆ ละ เธอซักเป็นห่วงเพื่อนของเธอจริงๆ เลยเพราะเพื่อนของเธอใสซื่อเกินไปจนตามความเจ้าเล่ห์ของคนอื่นไม่ทันได้แต่หวังว่าจะมีใครสักคนเข้ามาดูแลเพื่อนตัวน้อยๆ ของเธอในอนาคตก็แล้วกันนะ ที่รักส่ายหัวทั้งที่ยังยิ้มๆ

เมื่อเดินกลับทางเข้าบ้านที่รักก็จัดการกับพวกของที่เธอได้มาโดยการทิ้งลงขยะทั้งหมดเพราะไม่อยากเก็บหลักฐานเอาไว้ให้ตัวเองต้องเดือดร้อนในวันข้างหน้า วันนี้เธอได้มาเยอะพอสมควรแล้วมันก็มากพอที่เธอจะเก็บไว้ยามฉุกเฉินเพราะต่อจากนี้เธอสัญญากับตัวเองว่าจะทำงานสุจริตเลี้ยงดูตัวเองแล้วก็ช่วยลุงที่ตอนนี้เปิดร้านรับซ่อมรองเท้าเล็กๆ แถวหน้าปากซอย ทุกวันนี้ลุงก็ยังไม่รู้ว่าเธอยังคงทำตัวเป็นนางแมวจอมฉกอยู่เพราะว่าลุงของเธอวางมือมาหลายปีแล้วท่านบอกว่าแก่แล้วไม่อยากทำงานเสี่ยงคุกเสี่ยงตะรางแบบนั้นอีกซึ่งก็ขอให้เธอเลิกด้วยแต่เธอก็สัญญาไปอย่างนั้นเพราะลำพังค่าใช้จ่ายในการเรียนมหาลัยมันก็ตั้งเยอะแยะคงจะรอเงินจากลุงอย่างเดียวไม่ได้

“เฮ้อ! เริ่มต้นใหม่นะไอ้ที่รัก” เธอถอนหายใจพร้อมกับพูดกับตัวเองเบาๆ เหมือนการเรียกกำลังใจในสายงานสุจริต

หญิงสาวเดินมาจนถึงหน้าบ้านเช่าหลังน้อยของเธอกับลุงแล้วยิ้มออกมาเมื่อเธอรู้สึกว่าการก้าวเข้าบ้านนี้มันเหมือนการเริ่มต้นใหม่ให้กับชีวิตของเธอ

แต่ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะทันได้เปิดประตูเข้าไปภายในบ้านก็โดนผ้าโป๊ะเข้ามาที่จมูกโด่งสวยเธอเบิกตาโพลงพยายามดิ้นได้ไม่นานภาพตรงหน้าก็ดับวูบ

“เตรียมรถ”

“ครับ” ชายที่โป๊ะยาสลบออกคำสั่งเสียงเรียบก่อนที่จะอุ้มร่างเล็กขึ้นพาดบ่าแล้วเดินหายไปตาททางที่มืดสลัวนั่นโดยไม่ทิ้งร่องรอยเหมือนเช่นการตามมาโดยที่หญิงสาวไม่รู้ตัวนั่นเอง...

ปัง!!

ตึก ตึก ตึก!! พรึบ!??

ขณะที่มาร์ริคกับเรียวกำลังคุยกันอยู่ประตูห้องก็ถูกเปิดเข้ามาอย่างรุนแรงพร้อมกับร่างสูงของเพื่อนอีกคนที่เดินเข้ามาพร้อมกับสมุนมือขวา คามินเดินเข้ามาหน้าเครียดๆ แล้วนั่งลงตรงเก้าอี้เหมือนไม่สบอารมณ์แล้วยกแก้วไวน์ดื่มหมดแก้วแล้ววางลงเสียงดังจนมาร์ริคกับเรียวสบตากันอย่างแปลกใจ

"เป็นอะไรของมึงวะหน้าเครียดเชียว" มาร์ริคเอ่ยถามคนที่นั่งลงแล้วสาดเหล้าลงคอนั่น

"ไม่มีอะไร" คามินมองเพื่อนก่อนที่จะปฏิเสธเสียงเรียบแต่ในใจเขาแทบลุกเป็นไฟด้วยความโมโหกับการที่โดนมือดีฉกกระเป๋าเขาไปอย่างอาจหาญ

คามินเป็นมาเฟียแถบตะวันออกกลางหน้าตาหล่อแบบพวกแขกขาว ส่วนเรียวมันเป็นมาเฟียเมืองจีนครอบคลุมทั้งในแล้วก็นอกประเทศรวมถึงเมืองไทยด้วย ทั้งสามคนล้วนมีอิทธิพลมากในหลายประเทศจนคนขนานนามให้พวกเขาว่า "มาเฟียเถื่อน" แน่นอนฉายานามนี้ไม่ได้มาเพราะโชคช่วยแต่ป็นเพราะพวกเขาล้วนแต่หล่อเหลาและพกพาความร้ายกาจติดตัวไปในทุกที่จนแทบไม่มีใครหน้าไหนกล้ามีเรื่องด้วย ผู้หญิงหลายๆ คนปราถนาที่จะขึ้นเตียงกับพวกเขาแบบที่ไม่ต้องเสียเงินซื้อสักบาท

"มึงอย่ามาตอแหลน่าไอ้คามิน" เรียวพูดแล้วมองคามินยิ้มๆ เพราะถ้าถึงขั้นทำให้คามินเดือดได้ขนาดนี้ต้องเป็นเรื่องที่ใหญ่พอสมควร

"นั้นสิใครกันที่ทำให้มาเฟียอย่างคุณคามินหัวฟัดหัวเหวี่ยงได้ขนาดนี้" มาร์ริคพูดเย้าแหย่ คามินถอนหายใจออกมาแรงๆก่อนจะเอ่ยออกไปเสียงเหี้ยม

"กูโดนล้วงกระเป๋า"

"เห้ย!" มาร์ริคกับเรียวอุทานออกมาพร้อมกันพลางมองหน้าคามินทึ่งๆ

"ระดับเจ้าพ่อมาเฟียอย่างคามินโดนล้วงกระเป๋า!!" เรียวมองหน้าคามินเหมือนไม่เชื่อที่คามินพูดเลยสักนิด

"มึงแน่ใจนะว่ามึงไม่ได้พูดผิด" มาร์ริคถามย้ำอีกครั้งให้แน่ใจ มันเชื่อยากจริงๆ ที่คนอย่างคามินจะโดนล้วงคอถึงขนาดนี้ คนที่กล้านี่คงจะเก่งกาจอย่างหาตัวจับยาก!

"เอ่อ!!! คิดแล้วเจ็บใจ อย่าให้พ่อเจอนะยัยเด็กแสบ!!" เขาพูดเสียงเหี้ยมพร้อมกับสายตาที่บ่งบอกว่าถ้าเจออีกครั้งคนที่ล้วงกระเป๋าคงรอดยากหรืออาจจะไม่รอดเลย

มาร์ริคกำลังจะถามคามินว่าตกลงคนที่ล้วงกระเป๋าเป็นใครกันถึงสามารถเข้ามาล้วงคองูเห่าอย่างคามินได้แบบชิวๆ ขนาดนี้ แต่ยังไม่ทันจะได้เอ่ย

แอด~

ราฮิมสมุนมือซ้ายของคามินก็เดินเข้ามาแล้วก้มหัวให้พวกเขาพร้อมกับรายงานเจ้านายของตัวเองเสียงไม่เบานัก

"นายครับเจอตัวแล้วครับผู้หญิงที่ล้วงกระเป๋านาย" ราฮิมรายงานเจ้านายเมื่อลูกน้องสามารถจับตัวนางแมวขโมยได้แล้ว และตอนนี้พวกเขาแค่รอให้นายสั่งเท่านั้นจะได้ลงมือทันที

“...” ผู้หญิง !? มาร์ริคกับเรียวสบตากันอย่างทึ่งๆ ที่แท้ก็ผู้หญิงมิน่าคามินมันถึงโมโหขนาดนี้เพราะเสียเหลี่ยมให้ผู้หญิงนี่เอง

"เอาตัวมาให้ฉัน" คามินสั่งเสียงเหี้ยมพร้อมกับยกยิ้มอย่างร้ายกาจคิดจะเล่นกับเขาเธอคิดผิดซะแล้วยัยหัวขโมย