“พี่จะทำห่าไรเนี่ย”
“ตามมาเถอะ เดี๋ยวเอ็งก็รู้” เอาจริงๆ ผมไม่ค่อยพอใจกับคำตอบห้วนๆ เหมือนจะตัดบทของพี่แกหรอก แต่เพราะไม่ค่อยอยากจะมีปัญหากับใคร ผมก็เลยจำต้องเออออไปตามเรื่องราว
สุดท้ายผมก็ได้คำตอบเองตามอย่างที่พี่แกบอก เมื่อพี่เก้าพาผมมายังห้องเก็บอุปกรณ์กีฬาเก่า สถานที่แรกที่ผมมีโอกาสได้เผชิญหน้ากับพี่เขาตรงๆ ในรั้วมหาวิทยาลัย
พี่เก้ายอมปล่อยมือออกจากแขนผมทันทีที่ผมและเขาอยู่ด้วยกันเพียงสองต่อสองให้ห้องเก็บอุปกรณ์กีฬาเงียบๆ แม้ว่ามันจะไม่ได้รกร้างหรือเหมือนสุสาน แต่วินาทีที่ถูกเชิญตัวเข้ามาภายในซึ่งมีเพียงแค่เราสองคน ผมก็รู้สึกเสียวสันหลังวูบวาบชนิดที่หาคำอธิบายไม่ได้
กึก…
“จะพามาช่วยยกอะไรเหรอพี่ มาๆ ผมจะช่วยเต็มที่” เพราะไม่รู้เป้าหมายชัดเจนของคนตรงหน้า ผมเลยแสร้งตีเนียน ทำเหมือนรู้ ทว่า
“ไม่ได้ให้มาช่วยยกของ” อีกฝ่ายดันตอบออกมาแบบนี้
พี่เก้าค่อยๆ เหลียวหลังมองหน้าผมอย่างช้าๆ เพ
