“หรือผมต้องเข้าใกล้พี่มากกว่านี้ พี่ถึงจะเขิน...”
พูดไม่พูดเปล่าคนตัวเล็กตรงหน้ายังโน้มหน้าเข้ามาใกล้ จนเผลอเอนหน้าหนีโดยที่สายตายังสบประสานกับคนตรงหน้านิ่งๆ ช่วงไหล่เริ่มปวดหนึบมากยิ่งขึ้นกว่าเก่า เมื่อฝ่ามือของผู้ชายเพิ่มแรงบีบขึ้นทุกวินาที
ฉันพยายามตั้งสติไม่โอนเอนไปกับการกระทำและน้ำคำของคนตรงหน้า หรี่ตามองดูสิ่งที่เด็กตรงหน้าพยายามปั่นป่วนความคิดและความรู้สึก ก่อนตัดสินใจยกมือข้างถนัดตบเข้าใส่หัวของคนตัวเล็กกว่าตรงหน้าอย่างเต็มแรงเมื่อเห้นว่าเขาพยายามยื่นหน้าของตัวเองเข้าประชิด
ผัวะ!
“โอ๊ยพี่! ตบลงทำไมวะเนี่ย!” กุ๊กร้องเสียงหลงและยอมลดมือที่จับไหล่ฉันออกทันทีที่โดนตบไปหนึ่งป๊าบใหญ่
“ข้อหาเยอะ”
“ผมก็แค่อยากเห็นพี่เขินเอง ไม่เห็นต้องตบกันขนาดนี้เลย” ไอ้ลูกเจี๊ยบบ่นอุบ ส่วนฉันก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ รีบเบนหน้า ปรายตามองลอดผ่านประตูทางเข้าครัวด้วยความสะใจ ดูลูกค้าที่เริ่มทยอยเข้ามาใช้
