วันพฤหัสบดีที่ 1 ธันวาคม พ.ศ. 25XX
เวลา 07.15 น.
-NOPPAGAO TALK-
“อรุณสวัสดิ์ครับคุณหนู!”
เสียงของพวกลุงๆ บอดี้การ์ดของพ่อเอ่ยดังทักเป็นปกติ ทันทีที่ฉันก้าวเท้าเดินออกจากห้องนอน หลังจากเมื่อคืนพอกลับเข้ามาในบ้านฉันก็ทิ้งตัวนอนหลับเป็นตายอยู่บนเตียง ผลของการมีเรื่องเมื่อวานทำให้ร่างกายทุกส่วนของฉันมันปวดไปหมด
“วันนี้ตื่นสายไปหน่อยนะครับ”
“อือ” ฉันขานรับสั้นๆ เดินพาร่างอันบอกช้ำลงไปตามขั้นบันไดลงไปชั้นล่างเพื่อที่จะพาตัวเองออกจากบ้านหลังใจกลางเมืองเหมือนทุกวัน ซึ่งวันนี้ฉันพยายามจะพาตัวเองออกไปให้ไวที่สุดเพราะไม่อยากเผชิญหน้ากับเรื่องน่าปวดหัว เพราะถ้าจำไม่ผิดรู้สึกว่าเมื่อคืน เทาจะพูดเอาไว้ว่า พายุลูกใหญ่ของบ้านหลังนี้ได้กลับมาแล้ว
ทว่า ยังไม่ทันได้เดินออกจากบ้านได้อย่างที่ใจคิดฉันก็ถูกรั้งตัวเอาไว้ด้วยเสียงเรียกซึ่งฟังแล้วขัดใจอย่างสุดๆ
“เบบี๋ของป๊า~” เสียงเข้มดูมีอำนาจ ทว่า กลับดั
