แต่ทุกครั้งที่ความรู้สึกเวรๆ แบบนี้ประดังประเดเข้ามาในหัว ‘ป๊าไม่โกรธที่เก้าเลือกจะต่อยเด็กคนนั้น ป๊าถือว่าทุกสิ่งที่เก้าทำคือสิ่งที่ลูกป๊าคนนี้เลือกแล้ว’ คำพูดให้กำลังใจของป๊าก็จะดังตามมาทุกครั้ง
‘ถ้าหนูคิดว่าสิ่งที่เลือกมันดีที่สุดแล้ว หนูก็ไม่ควรเสียใจกับสิ่งที่ตัดสินใจทำ’ คำพูดพวกนั้นคือกำลังใจเดียวที่ฉันได้รับมาตลอด มันทำให้รู้สึกว่า ไม่ว่าฉันคิดหรือตัดสินใจทำอะไรลงไปก็ตามแต่ ฉันก็ยังเป็นลูกสาวคนเดิมของป๊ากับม๊าอยู่ดี…
และฉันปล่อยให้เขาโดนทำร้ายแบบนี้ไม่ได้
กึก!
“เอาเท้าออกจากตัวเด็กนั่นซะ…” คำพูดเชิงสั่งสั้นๆ ถูกเอ่ยออกไป ทันทีที่สติและสามัญสำนึกกลับมาเป็นปกติ
เท้าสองข้างหยุดลงตรงหน้าบุคคลที่ทำฉันไขว้เขว การกระทำดังกล่าวตามมาด้วยเสียงฮือฮารวมไปถึงสายตาไม่ประสงค์ดีของชายแปลกหน้าสามคนตรงหน้า พอได้มองหน้ากับชายกลุ่มนี้ตรงๆ น่าแปลกที่ฉันรู้สึกคุ้นหน้าหนึ่งในสามคนนั้นเสียเหลือเกิน
“
