‘หนูชอบพี่เก้านะคะ…’
เนินนานที่สองสายตาผสานกันก่อนที่อีกฝ่ายจะผละริมฝีปากออกไป และน่าแปลกที่ฉันไม่ได้คิดรังเกียจสัมผัสดังกล่าวของเธอเลยสักนิด และนี่แหละมั้งคงเป็นอีกหนึ่งความรู้สึกของชีวิตที่ฉันยังเลือกไม่ได้สักที ว่าความจริงฉันชอบแบบไหนกันแน่
“แล้วพี่เก้าล่ะคะ… ชอบหนูหรือเปล่า” โกกิถามออกมาอีกครั้งเสียงอ่อน เหมือนกับว่านี่เป็นอีกครั้งที่เธอรู้สึกผิด หลังจากการจู่โจมกะทันหันเมื่อครู่เสร็จสิ้นลง
“ไม่ได้รังเกียจ...” ฉันตอบสั้นๆ อย่างสัตย์จริง พลางใช้มือดันหัวไหล่คนตัวเล็กข้างกายออกเล็กน้อย แล้วลุกขึ้นจากม้านั่งขณะพูดออกไป “คราวหลังอย่าทำแบบนี้อีก… เอ็งจะดูไม่ดี”
“…”
“ไปห้องน้ำแป๊บ” ฉันทิ้งท้ายอีกครั้งก่อนเริ่มก้าวเดินปลีกตัวห่างจากโกกิออกไป แบบไม่ได้หันกลับมามองว่าเธอกำลังแสดงสีหน้าหรือแสดงออกในรูปแบบไหน
ซึ่งฉันยืนยันคำเดิมว่าที่ทำแบบนี้ไม่ได้เป็นเพราะรังเกียจ แต่เป็นเพราะไม่อยากให้เธอ
