บทที่ 11
ในขณะที่หลงเหยียนเปิดประตูออกจากร้านและจะก้าวออกไปสู่สายฝนที่ยังคงตกลงมาอย่างต่อเนื่อง เธอก็รู้สึกได้ว่าไม่มีเม็ดฝนตกมาถึงตัวเธอเลยแม้แต่นิด พอเงยห น้าขึ้นก็เห็นร่มพร้อมกับคนที่หญิงสาวไม่นึกว่าจะเจอกัน
“คุณหวง”
หญิงสาวเอ่ยเรียกคนที่เอาร่มมาบังฝนให้เธอ
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวเสื้อของคุณจะเปียก ท่าทางจะแพง”
หวงต้าลู่หัวเราะ “ไม่แพงเท่าเครื่องมือของคุณหรอกครับ ว่าแต่กินข้าวแล้วเหรอครับผมกำลังจะเข้าไปพอดีมีอะไรแนะนำไหม” หลงเหยียนเหลือบมองไปทางด้านใน ที่จริงเธอก็ยังหิวอยู่เล็กน้อย พอจัดการเรื่องไปแล้วก็เพิ่งจะรู้สึกตัว แต่เพราะเพิ่งจัดการเรื่องด้านในไปนั่นแหละ ถึงรู้สึกไม่อยากจะไปหาอะไรกินเลย
“ร้านเต็มค่ะ ฉันว่าจะไปหาร้านใหม่อยู่พอดี” หลงเหยียนเลือกที่จะโกหกออกไป
“จริงเหรอครับ น่าเสียดายมีคนบอกว่าร้านนี้อร่อยดี” คำของชายหนุ่มเรียกรอยยิ้มให้ปรากฏบนใบหน้าของหญิงสาว
“ก็คงจะอร่อยคน
