บทที่ 10
ภายในร้านอาหารที่คุ้นเคยเสียงฝนตกพรำ ๆ ดังผ่านกระจกหน้าต่างเป็นเสียงพื้นหลังช่วยให้บรรยากาศภายในร้านดูเงียบสงบและเป็นส่วนตัวมากยิ่งขึ้น ทุกอย่างดูเหมือนปกติอย่างที่มันเคยเป็นราวกับว่านี่เป็นการพบปะพูดคุยกันของเธอกับว่าน หนิงอย่างที่เคยทำในทุก ๆ วัน ในเวลาที่พอจะว่างบ้างจากงานที่ทำ หรือไม่ก็มานั่งกินไป เล่าเรื่องราวต่าง ๆ ให้กับเพื่อนสนิทอย่างว่านหนิงฟัง แล้วก็จบลงด้วยการให้อีกคนแย่งทุกอย่างไปเป็นของตัวเอง
หลงเหยียนมองไปยังสายน้ำที่ไหลลงมาตามกระจก
ว่านหนิงเป็นเพื่อนเก่าที่เธอคบมานานมาก ไม่นึกว่าอีกฝ่ายจะทำอย่างนี้และตั้งแต่เกิดเรื่องเธอเองก็ยังไม่ได้พูดคุยกับอีกฝ่ายให้รู้เรื่องเลย
แววตาของหลงเหยียนดูเฉยเมย แต่ในความจริงแล้วใจของเธอเต็มไปด้วยความคิดที่ซับซ้อนและความรู้สึกที่ตีกันอย่างวุ่นวาย หญิงสาวยังคงนั่งรอแขกของเธอที่ยังคงเดินทางมาไม่ถึง หรือไม่อยากมาเพราะหลบหน้าเธอก็ไม่รู้
