คำสาปราชันย์ ภาคปัจจุบัน

บทที่4

บทที่ 4

ในขณะที่หลงเหยียนมองภาพสะท้อนในกระจก ความสับสนเริ่มก่อตัวขึ้นในใจ เธอพยายามรวบรวมความคิดว่าทำไมทุกอย่างถึงเปลี่ยนไปแบบนี้ เธอจำได้ว่าตัวเองใส่ชุดแฟนซี สีเป็นชุดจีนโบราณสีขาว และแน่นอนว่าสีผมของเธอควรจะเป็นสีขาวที่เธอถูกย้ อมไว้ตอนที่หลับ แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นสีดำธรรมชาติที่เริ่มเผยออกมา ตรงโคนผม

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่” เธอพึมพำกับตัวเองเสียงเบา แต่อีกฝ่ายที่อุ้มเธอไว้ได้ยินชัดเจน

“คุณอาจจะรู้สึกเหนื่อยมากจนไม่ทันสังเกตความเปลี่ยนแปลงของตัวเอง”

เขาตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง เหมือนกับว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่ท่าทีของเขากลับทำให้หลงเหยียนยิ่งสงสัยมากขึ้น

เมื่อถึงห้องพัก เขาวางเธอลงอย่างระมัดระวัง หลงเหยียนรีบลุกขึ้นจากโซฟาตัวหรูและมองไปที่กระจกอีกครั้ง เธอพยายามหาคำอธิบายสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ไม่ว่าจะพยายามคิดอย่างไร ก็ไม่พบคำตอบที่ชัดเจน

หวงต้าลู่หันไปสั่งเลขาให้คนหาชุดมาเปลี่ยนให้คนที่เขาอุ้มมาที่ห้องพัก ก่อนจะกระซิบบอกเลขาคนสนิทบางอย่าง

“ดื่มชาร้อน ๆ สักหน่อย ชุดใหม่กำลังมา” เขาเอ่ยขณะที่ยืนพิงผนังห้อง เว้นระยะให้เธอที่อยู่ภายในห้องเดียวกัน สายตาคมมองเธอด้วยสายตาเป็นมิตร แต่แฝงด้วยบางสิ่งที่เธออ่านไม่ออก

หลงเหยียนพยักหน้าเบา ๆ แทนคำตอบ เธอมองหญิงสาวอีกคนที่ใส่ชุดสูททางการที่ยกถาดน้ำชามาวางที่โซฟาและผละไปยืนด้วยท่าทีสงบที่มุมห้อง อย่างน้อย ๆ หลงเหยียนก็ไม่ได้อยู่กับชายหนุ่มเพียงลำพัง

“คุณอยากกลับเข้าไปในงานไหม”

เมื่อหญิงสาวที่เขาช่วยขึ้นมาจากน้ำเปลี่ยนชุดใหม่ที่แห้งสนิทเดินออกมาจากห้องแต่งตัว ต้าลู่เอ่ยถามเสียงเรียบ จากที่ยืนพิงกำแพงตอนนี้ชายหนุ่มย้ายมานั่งที่โซฟาแทน

“ไม่ล่ะค่ะ เดี๋ยวคงขอนั่งเรือเล็กขึ้นฝั่งดีกว่า”

อยู่ในงานต่อ หลงเหยียนเชื่อว่าตนเองคงปั้นสีหน้าให้สนุกไม่ได้ อีกทั้งเพิ่งผ่านความเป็นความตายมาขนาดนี้ เธอมั่นใจว่ามีคนผลักเธอ แรงกระทบที่แผ่นหลังหลงเหยียนมั่นใจว่าไม่ได้คิดไปเอง

“ดูคุณยังอ่อนเพลียอยู่พักที่ห้องนี้ก็ได้ครับ อีกสักพักงานเลี้ยงก็จบแล้ว เดี๋ยวเรือก็เข้าฝั่ง สภาพคุณตอนนี้นั่งเรือเร็วน่าจะไม่ดีเท่าไร”

หลงเหยียนคิดตาม หากอีกไม่กี่ชั่วโมงเรือยอช์ตลำนี้ก็จะกลับเข้าฝั่งแล้ว การที่เธอจะใช้อภิสิทธิ์ขอนั่งกลับเพียงลำพังคงได้ถูกเอาไปนินทาอีกแน่นอน

“เกรงใจคุณหวงจริง ๆ ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ” เธอยินดีรับน้ำใจนี้ไว้ แม้จะเกรงใจอีกฝ่ายไม่น้อย เขาเสนอเธอรับไว้คงไม่ผิด เธอล้าไปทั้งตัวอย่างที่เขาว่าจริง ๆ นั่นล่ะ

“ถ้าอย่างนั้นตามนี้นะครับ ผมขอตัวกลับเข้าไปในงานก่อน ถ้าหากเหนื่อยก็เข้าไปนอนพักที่ห้องด้านในได้เลยนะครับ เดี๋ยวผมให้บอดีการ์ดเฝ้าหน้าประตูห้องไว้”

หลงเหยียนพยักหน้ารับ ก่อนจะหันไปส่งยิ้มให้หญิงสาวอีกคนที่ยืนราวกับเป็นส่วนหนึ่งของผนังห้อง บอดีการ์ดหญิงสินะ

หลงเหยียนถอนหายใจเบา ๆ หลังจากที่หวงต้าลู่เดินออกจากห้องไป ความเงียบสงบกลับมาอีกครั้ง เธอมองไปรอบ ๆ ห้องที่ตกแต่งอย่างหรูหรา แสดงถึงฐานะและรสนิยมของเจ้าของเรือยอช์ตลำนี้ เธอพยายามจะปลอบตัวเองว่าทุกอย่างคงเป็นเพียงความบังเอิญ ไม่ใช่เรื่องลึกลับอะไรที่เธอต้องกังวล

อย่างไรก็ตาม ความรู้สึกบางอย่างในใจเธอกลับไม่อาจสลัดออกไปได้ มันเหมือนกับมีบางอย่างที่เธอพลาดไป บางอย่างที่สำคัญมาก แต่เธอยังนึกไม่ออก

หลงเหยียนนั่งลงบนโซฟาอีกครั้ง ดื่มชาร้อนที่หญิงสาวในชุดสูทยกมาให้ รสชาติของชาทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นขึ้นบ้าง แต่ความคิดในหัวก็ยังคงวิ่งวนอยู่กับคำถามเดิม ๆ เธอแน่ใจว่าเธอถูกผลักตกน้ำ แต่ใครกันที่ทำ และทำไปเพื่ออะไร

เวลาผ่านไปสักพัก เสียงดนตรีจากงานเลี้ยงที่ลอยมาเบา ๆ ทำให้หลงเหยียนรู้ว่าคืนนี้ยังอีกยาวนาน เธอรู้สึกเหนื่อยจนไม่อยากคิดอะไรอีกแล้ว และตัดสินใจที่จะทำตามคำแนะนำของหวงต้าลู่ หญิงสาวลุกขึ้นและเดินเข้าไปในห้องนอนที่ถูกจัดเตรียมไว้สำหรับแขกพิเศษของเขา

เมื่อถึงเตียงนุ่ม เธอล้มตัวลงนอนทันที ความอ่อนเพลียครอบงำจิตใจจนไม่ทันได้คิดอะไรต่อ เธอปิดตาลงและปล่อยให้ความรู้สึกหนักอึ้งในหัวหายไปพร้อมกับการหลับลึกเข้าสู่ห้วงนิทรา

แต่ก่อนที่หลงเหยียนจะหลับสนิท เธอได้ยินเสียงเคาะประตูเบา ๆ จากด้านนอก และเสียงผู้หญิงเอ่ยบอกว่า

“พักผ่อนให้สบายนะคะ ถ้ามีอะไรเรียกฉันได้เสมอ”

เสียงนั้นเป็นของบอดีการ์ดหญิงที่เธอเห็นยืนอยู่เมื่อครู่ เธอพยักหน้าเบา ๆ แม้ว่าบอดีการ์ดคนนั้นจะไม่เห็น แต่ในใจกลับรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาเล็กน้อย

หลงเหยียนพยายามไม่คิดมากกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ความกังวลยังคงแฝงอยู่ในจิตใจ เมื่อเธอล้มตัวลงบนเตียงนุ่ม ความรู้สึกอ่อนเพลียที่สะสมมาทั้งวันก็ค่อย ๆ กลืนกินเธอเข้าสู่ห้วงนิทรา แต่แม้ในขณะที่เธอหลับตา ภาพของชุดมงคลสีแดงสดที่เปียกชื้นและถูกถอดทิ้งไว้ในห้องน้ำก็ยังคงวนเวียนอยู่ในความคิด

ชุดนั้นเป็นชุดที่เธอไม่เคยคิดว่าจะได้สวมใส่ ความหรูหราและความประณีตของมันทำให้เธอรู้ว่ามูลค่าของชุดคงสูงเกินกว่าที่เธอจะจ่ายได้ แม้แต่การเช่าก็คงแพงจนเธอไม่กล้าใช้ แต่คืนนี้เธอกลับได้สวมมัน ราวกับว่าทุกอย่างถูกจัดเตรียมไว้ล่วงหน้า และสิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจยิ่งกว่าคือผมของเธอที่ยาวเร็วผิดปกติ แม้จะเพิ่งย้อมสีขาวไม่นาน แต่ตอนนี้กลับยาวขึ้นจนเห็นสีดำที่บริเวณศีรษะเหมือนเวลาเดินผ่านไปเป็นเดือน

“เกิดอะไรขึ้นกับฉันกันแน่” เธอคิดในใจ ความรู้สึกไม่สบายใจยังคงอยู่ แต่เธอรู้ว่าตอนนี้การนอนหลับพักผ่อนเป็นสิ่งที่เธอต้องการที่สุด

เมื่อหลงเหยียนค่อย ๆ หลับไป เธอหวังว่าพรุ่งนี้เมื่อตื่นขึ้นมา ทุกสิ่งทุกอย่างจะกลับมาเป็นปกติ และเธอจะได้พบคำตอบสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนี้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องชุดแฟนซีที่ถูกเปลี่ยนเป็นชุดมงคลสีแดง หรือผมของเธอที่ยาวขึ้นอย่างน่าประหลาด เธอหวังว่ามันจะเป็นเพียงฝันร้ายที่เธอจะลืมเมื่อยามรุ่งสางมาเยือนอย่างทุกครั้ง