ตอนที่ 3 ส่งตัวคู่หมั้น
990 Words
ชั่วโมงถัดมา...
"ยัยพิงค์!!!นี่แกเมากว่าคนชวนมาได้ไง" นาเบลเริ่มเรียกดึงสติเพื่อนสาว พวกเธอดื่มแอลกอฮอล์หนักหน่วง รวมถึงออกแรงเต้นตามจังหวะดนตรี ราวๆสองชั่วโมงกว่า ต้องช่วยกันประคองเพื่อไม่ให้ชนกับนักท่องราตรีข้างๆ ซึ่งเจ้าตัวยังจับโต๊ะยืนทรงตัว รองเท้าส้นสูงเอาเกือบพลิกตั้งขาเรียวไม่อยู่
"ก็เพลงมันมันส์"
"แล้วพวกเราจะกลับไงล่ะทีนี้ คนของพ่อแกต้องเห็นเราออกประตูนี้แน่เลยยัยเบล" เดียน่าก็ดื่มหนักพอกัน รีบช่วยออกความคิด จากอารมณ์คึกคะนองพานใจร้อนรุ่มยามร่วมกระทำเลยเถิด
"มันจะไปยากอะไร ก็แค่บอกว่าพวกแกเมา ถ้าออกทางนี้ใกล้รถที่แกจอดพอดีไง" ความคิดนึงผุดแทรกหัวสมองเล็ก ภาวะเอาตัวรอดเพื่อคลี่คลาย
"เออว่ะ..เบลแมร่งฉลาดแกมโกง"
"นี่เพื่อนแกนะยัยพิงค์" คล้ายกับเป็นเรื่องสนุกแทน เด็กสาวสามคนรีบเก็บกระเป๋าสะพาย สติสัมปชัญญะเลือนลางสั่งให้หยิบผ้าเย็นเช็ดกรอบหน้า เรียกสติครั้งสุดท้าย หากโกหกจนบอดี้การ์ดเห็นว่าผิดสังเกตุ มีหวังต้องโดนผู้ปกครองลงโทษหนัก แสงไฟหลากสีช่วยบดบังให้พวกเธอกลมกลืนผู้คน ก้าวเดินมุ่งถึงทางเป้าหมาย
"เร็วๆพวกแก" ช่วงเวลาคับขันการ์ดเฝ้าทางเข้าออกดันเผลอเช็คอีกคนสวนมา จึงได้โอกาสกอดคอกันวิ่งหนีอย่างเร็ว โดยอาจลืมไปจริงๆแล้วพนักงานในนี้ ล้วนจำหน้าตาบรรดาเจ้านายได้
"แผนยัยเบลคือดีย์" เดียน่าหัวเราะชื่นชมคนวางแผน ช่วยกันประคองพิงค์ขึ้นนั่งรถข้างคนขับ ท่องเที่ยวสถานที่แบบนี้ขากลับคงมีคนเมา แล้วก็เป็นไปตามคาดจริงๆ บริเวณนี้มีการคุมเข้มไม่มีจุดมืด ป้องกันการเกิดเหตุร้าย จึงหายห่วงเรื่องความปลอดภัย
"ขับรถดีนะพวกแก" พอเห็นบอดี้การ์ดของพ่อยืนอยู่ไม่ไกล ครั้นถึงเวลากลับบ้านแล้ว มือบางรีบโบกมืออย่างเสียดายหมดสนุก หันตัวหมุนเดินช้าๆทรงตัว เพื่อไม่ให้ใครจับได้
"คู่หมั้นฉันทำตัวสำส่อนได้ด้วย??" น้ำเสียงเข้มดังขึ้นแทรกขัดจังหวะ เธอมั่นใจความหมายนี้ดี เหมือนดั่งไฟฟ้าช็อตกระตุกร่างบาง หงุดชะงักทุกอย่างเหลียวมอง แม้กระทั่งเกือบลืมหยุดหายใจ
"พี่ไม้!!!" น้ำเสียงใสร้องตกใจ พอเห็นใบหน้าคมคาย ไม่แสดงความประสงค์ร้ายดี อาการมึนเมาเลยหายเป็นปลิดทิ้ง ดวงตากลมเบิกโตแต่แกล้งไม่ให้มีพิรุจใดอื่น ร่างสูงสง่าแม้ในที่แสงไฟสลัวยังน่าเกรงขาม
"หนูไม่ได้สำส่อนสักหน่อย"
"หึ...โกหก" คนพูดหัวเราะสบถในลำคอ กลิ่นแอลกอฮอล์ตีฟุ้งกระจาย ถ้าคนเชี่ยวชาญคงไม่ต้องเดาให้ยากเป็นเครื่องดื่มชนิดไหน แล้วบังเอิญชนิดนี้แจกให้โซนผับเท่านั้น กล้าดียังไงถึงได้โป้ปดคำเท็จต่อคนโตอย่างเขา
"นี่!!!อยู่ดีๆพี่ไม้ก็มาว่าเบลไม่ได้นะ เดี๋ยวพ่อสกายจะเข้าใจผิด" เด็กสาวจ้ำก้าวขาหยุดเงยหน้าประชันสบตา ต่อล้อต่อเถียงไม่ยอมความตามนิสัยดื้อดึง ตัวเธออยู่ระดับความสูงแค่บ่ากว้าง ชั่งดูน่ารำคาญต่อนัยน์ตาคม
"อย่าให้ชื่อเสียงฉันเสีย"
"อ้อ..ที่แท้ก็ห่วงภาพลักษณ์ตัวเอง แต่ไม่ต้องกังวลนะคะ หนูจะรีบหาทางถอนหมั้นให้ไวที่สุด" คนเมาพูดโผงผางดังลั่น จนลืมไปว่าตัวเองเป็นผู้น้อยด้อยกว่าราชสีห์
"อย่ากำเริบกับฉัน!!!" น้ำเสียงเย็นเยือกกลั้นเก็บอารมณ์ เขาเองไม่ได้ให้ค่าอะไรกับแค่เด็กผู้หญิงคนนึง นอกเสียจากคำมั่นสัญญาของระหว่างผู้ใหญ่เท่านั้น ต้นไม้จงใจเดินกระแทก กล้ามอกปะทะหัวไหล่เล็ก จนร่างบางแทบเซหกล้ม คว้าเกาะท้ายรถคันข้างๆได้ทัน
"นี่เราหมั้นกับคนบ้าหรือป่าวอะ"
......หลายวันต่อมา ณ บริษัท ปริปัจน์การบิน
ครั้นถึงเวลาตามนัดหมาย สกายและโนวาได้พาลูกสาวมายังเพ้นท์เฮ้าส์ชั้นบนสุด เพื่อส่งต่อให้คู่หมั้นหนุ่มดูแล ตามความประสงค์พวกเขา รวมไปถึงพี่ชายฝาแฝดแค่คลอดก่อนเพียงไม่กี่นาทีก็ยังแอบห่วง สถานที่นี้เป็นเขตหวงห้าม คุมเข้มตรวจทุกการเข้าออก ไม่เว้นแม้แต่คนสนิทระดับมาเฟียรุ่นก่อน
"สวัสดีครับ" น้ำเสียงสุขุมกล่าว ต้นไม้ยืนคอยต้อนรับพนมมือไหว้ผู้ใหญ่ ไม่ได้มีสีหน้าพึงพอใจอะไร แอบนึกหงุดหงิดเสียด้วยซ้ำ ถ้าต้องแบ่งปันพื้นที่ส่วนตัวกับใคร
"ขอบใจนะต้นไม้ที่รับปากจะดูแลน้อง" สกายตบบ่ากว้างของชายหนุ่มอย่างชื่นชม ที่ได้รักษาคำพูดแบบฉบับลูกผู้ชาย ส่วนเด็กสาวรีบพนมมือไหว้เคารพ สีหน้าเจื่อนรู้สึกประหม่าจากคืนนั้น แถมต่อไปนี้ต้องเจอกันทุกวัน
"ครับ"
"แล้วเฮียจะให้ยัยเบลอยู่ห้องไหน" เอเดนเป็นรุ่นน้องคนนึงในกลุ่ม เลือกถามขึ้นอย่างเปิดเผย เอื้อมคว้าคอน้องสาววางแขน จู่ๆก็นึกหวงแหนขึ้นมา ถึงอย่างไรแค่สถานะคู่หมั้นปลอมๆ ไม่ได้การันตีต้องทำถึงขั้นเชิงชู้สาว
"ฉันจัดการไว้หมดแล้ว"
"งั้นป้าขอส่งน้องในห้องก่อนนะ แล้วพวกเราจะไม่รบกวนต้นไม้แล้วล่ะ" พอคำเอ่ยขอโนวาบอกเสร็จ คู่หมั้นหนุ่มก้มหัวน้อมรับ เขามักเป็นสุภาพบุรุษต่อผู้ใหญ่เท่านั้น ร่างสูงเดินนำไปยังห้องนอนใกล้ๆกับห้องของตัวเอง แต่ยังแบ่งเขตพื้นที่เพื่อกั้นความเป็นส่วนตัวอยู่ ภายในห้องนอนตกแต่งสไตล์เรียบสีโทนหวานเข้ากับบุคลิกเจ้าของคนใหม่
"ขอบใจนะลุงขอบใจ" สกายตบบ่าต้นไม้อีกครั้ง เขามั่นใจว่าคิดไม่ผิดจริงๆ ยิ้มให้ภรรยาแล้วหันมาลูบหัวลูกสาว แววตากลมตอนนี้จ้าประกาย ดั่งมีแผนร้ายซ่อนอยู่
"จากนี้อย่าลืมที่สัญญาไว้นะต้นไม้"
"ครับ"
......................................
จากนี้...มันจะเละเทะหรือป่าว5555
- Writer
