ชายหนุ่มทั้งสามลอบกลืนน้ำลายลงคอ ไม่คิดว่าจอมเกียจคร้านอย่างอี้ฟานจะสามารถวิเคราะห์ได้ลึกซึ้งเช่นนี้
“แล้วเธอคิดจะทำอะไรต่อ ในเมื่อเราไม่มีเบาะแสอะไรมากไปกว่านี้ อีกอย่างหน้ากากไร้ชื่อ พอถอดออกมาแล้วจะตรวจสอบหาเจ้าของไม่ได้ จะใส่เองก็ไม่ได้”
อี้ฟานหัวเราะเบา ๆ ให้กับคำสบประมาทของรองหัวหน้าสมาพันธ์ผู้ไม่เคยคิดจะญาติดีกับเธอได้สักวัน ก่อนหยิบหน้ากากไร้ชื่อขึ้นมาทาบทับใบหน้าตัวเอง
“พวกนายคิดว่าฉันยึดอาชีพขายข่าวกับล่าค่าหัวมานานเท่าไหร่ล่ะ”
“ถึงฉางฟง ลูกน้องที่น่ารัก ฉันจะไม่อยู่สมาพันธ์สักสามวัน ฝากนายดูแลตำแหน่งของฉันด้วย แต่อย่าเอามันไปใช้ทำเรื่องที่ฉันไม่ชอบล่ะ ปล. ฝากดูแลลูก ๆ ของฉันทุกตัวที่อยู่ในฟาร์มด้วย!” เสียงทุ้มอ่านข้อความเขียนด้วยลายมืออันเป็นเอกลักษณ์ในกระดาษเยื่อไม้บาง ๆ มือเรียวสั่นระริกตามอามรณ์ที่พุ่งสูงขึ้นจนแทบทะลุเพดาน ก่อนขยำมันเป็นก้อนแล้วเขวี้ยงอัดกำแพงอย่างโ
