ตอนที่ 6
1512 Words
เสียงประตูเหล็กตรงหน้าถูกเปิดออก ร่างสูงใหญ่ดูคุ้นเคยค่อย ๆ เดินออกมาพร้อมเครื่องจองจำ
เมิ่งเซียงอวี้?
“เพราะแก... เพราะแก...” เมิ่งเซียงอวี้คำรามอย่างคับแค้นใจ ก่อนใช้พลังของตัวเองทำลายเครื่องจองจำจนไม่เหลือชิ้นดี นัยน์ตาแดงก่ำมองหญิงสาวตรงหน้า นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกอับอายจนอย่างจะฉีกร่างตรงหน้าออกเป็นพัน ๆ ชิ้น
อี้ฟานเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ อย่าบอกนะว่าคนสุดท้ายคือเจ้ากระจอกนี่ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ประมาทไม่ได้ ในเมื่อเมิ่งเซียงอวี้ถูกวางอยู่ในตำแหน่งนักสู้ลำดับคนสุดท้าย คิดว่าคงเก่งพอตัว พอที่จะสร้างความสนุกให้เธอได้
เพราะเล่นมาเป็นปีแล้ว ตบบอสเมิ่งเป็นร้อยรอบ เธอย่อมรู้ทักษะที่มีทั้งหมดของเจ้านั่นดี นัยน์ตาสวยเหลือบมองเจ้าคนประกาศภารกิจอย่างเคือง ๆ ไหน ๆ จะให้เธอเป็นตัวเอกของภารกิจอยู่แล้ว ช่วยส่งอะไรที่มันโหด ๆ มาหน่อยไม่ได้หรือไง
หญิงสาวเดินเตะร่างของทหารที่นอนสลบอยู่ออกไปนอกลานประลองเพราะมันเกะกะ ก่อนตั้งท่าเตรียมพร้อม และฟังสัญญาณ
ตึง! ตึง! ตึง!
เสียงกลองดังสามครั้งเป็นสัญญาณเริ่มประลองได้! อี้ฟานจ้องคู่ตัวสู้ของตัวเองมากเกินไปจนสายตาแคบลง เสี้ยววินาทีที่เผลอไป รู้ตัวอีกทีเจ้าบอสเมิ่งก็อ้อมมาอยู่ข้างหลังเธอแล้ว! ขาของมันตวัดเตะกลางลำตัวของอี้ฟานอย่างแรงจนล้มลง แถบเลือดของเธอลดลงไปถึงสิบเปอร์เซ็นต์!
บ้าเอ๊ย! ดันประมาทซะได้
ใบหน้าสวยเหยียดยิ้มก่อนพ่นก้อนเลือดออกจากปากตัวเอง อย่างนี้สิ... ค่อยสนุกขึ้นมาหน่อย
“ตายซะ... ตายซะ!” บอสเมิ่งพุ่งเข้าใส่อี้ฟานอีกรอบหมายมั่นจะจัดการภายในหมัดเดียว
อี้ฟานสะบัดร่มในมือ พริบตาเดียวร่างจำแลงสวยงามกลับสู่ร่างที่แท้จริง มือซ้ายถือดาบสั้นสีขาวนวล มือขวาควงมีดสั้น โดยอาวุธทั้งสองมีโซ่ยาวสีแดงเชื่อมต่อกัน ร่างบางเย้ายวนใจเอี้ยวตัวหลบการพุ่งโจมตีก่อนจะสวนกลับด้วยระบำดาบคู่อันสวยงาม จนเลือดบนร่างของเมิ่งเซียงอวี้สาดกระเซ็นไปทั่วพื้นลานประลอง
เสียงคมดาบเฉือนเกราะเหล็กจนขาดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ในขณะที่มีดสั้นคอยเฉือนเนื้อบริเวณจุดตายอย่างแม่นยำ เมิ่งเซียงอวี้ถูกโทสะครอบงำจนกระบวนท่าแปรปรวนไปหมด มันหวังเพียงอย่างเดียวคือจับร่างเล็กตรงหน้าและฉีกออกเป็น
ชิ้น ๆ และโอกาสของมันก็มาถึงเมื่อท่วงท่าสังหารนั้นยังมีช่วงผ่อนปรนรอเวลาใช้ทักษะอีกครั้ง มือหนาข้างที่เหลืออยู่ของมันจับแขนเล็กของอี้ฟาน หมุนควงด้วยพละกำลังมหาศาลแล้วเหวี่ยงไปอัดกับกำแพง!
“อั๊ก!” ร่างของอี้ฟานปะทะกำแพงอย่างแรงจนเกิดรอยร้าว แรงปะทะทำให้หญิงสาวถึงกับกระอักเลือดออกมาอีกครั้ง ขณะนี้เลือดของเธอหายไปถึงสี่สิบเปอร์เซ็นต์แล้ว แต่เธอก็ยังมีแต้มต่อเมื่อมองร่างที่ติดสถานะผิดปกติตรงหน้า
อีกไม่นานพิษที่มันสัมผัสจากร่างของเธอก็จะถึงเวลาแสดงผล ยอมรับเลยว่าการดวลเดี่ยวกับบอสเมิ่งนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ถึงอย่างนั้นระดับของเธอกับมันก็ยังต่างกันอยู่ดี!
“อ๊ากกกกกกกก!” เมิ่งเซียงอวี้กรีดร้องโหยหวนเมื่ออยู่ ๆ แขนและขาของมันไม่สามารถขยับเขยื้อนได้อีกต่อไป ความรู้สึกเจ็บปวดราวกับถูกคมดาบพันเล่มเลาะเนื้อหนังเฉือนกระดูก ทรมานยิ่งกว่าตายทั้งเป็น!
อี้ฟานแสยะยิ้มเมื่อกับดักของเธอกำลังทำงาน หญิงสาวยืมมองเลือดของคู่ต่อสู้ที่ค่อย ๆ ลดลงทีละนิดพร้อมกับเสียงกรีดร้องของคนใกล้ตาย
เมิงเซียงอวี้ตื่นตระหนกกับเหตุการณ์ตรงหน้าเมื่อมันไม่สามารถทำอะไรได้อีกต่อไป เสียงปลายดาบลากกับพื้นปูนย่างก้าวเข้ามาใกล้ยิ่งทำให้มันมองเห็นอนาคตตรงหน้าของตัวเองชัดเจนขึ้น ร่างสวยสดเย้ายวนตาตรงหน้านั้นกลับมีรอยยิ้มที่ไม่ต่างจากปีศาจในขุมนรก!
เท้างามชุ่มเลือดถีบร่างสูงใหญ่ตรงหน้าจนล้มลง ก่อนก้มมองดูอย่างเวทนา เพียงแต่ว่าริมฝีปากของเธอกำลังยิ้มอย่างเป็นสุข ความสุขที่ได้รับจากการฆ่าเป็นสิ่งที่เธอชอบมากที่สุด ทั้งรูป รส และกลิ่นจากคาวเลือดยิ่งกระตุ้นให้เธอรู้สึกสนุกขึ้นเป็นเท่าตัว แต่อี้ฟานก็ไม่อาจเปิดเผยให้คนอื่นได้รับรู้ถึงรสนิยมอันผิดปกติของเธอ แต่ในเมื่อเจ้าคนตรงหน้าเป็นแค่ระบบคอมพิวเตอร์ ไม่มีความคิด ไม่มีความรู้สึก เธอจึงไม่จำเป็นต้องสงสาร หากต้องทรมานมันเพื่อแลกกับความสนุกของตัวเอง
“เพื่อภารกิจของฉัน ช่วยตายอีกสักครั้งเถอะนะ” อี้ฟานยิ้มไปทั้งใบหน้า
“หยะ... อย่า”
ฉึบ!
ปลายดาบสั้นเสียบทะลวงลงกลางอกไร้ซึ่งความปรานี มือน้อยกดมันลงอย่างแรงจนทะลุหลังก่อนดึงมันออกมาจนเลือดไหลพุ่งทะลักออกมาราวกับน้ำพุ อี้ฟานสะบัดเลือดออกจากดาบแล้วจำแลงร่างให้อยู่ในรูปแบบของร่มสีหวานลายดอกโบตั๋นดังเดิม
สายตานับร้อยคู่จ้องมองการประลองแสนวิปริต เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้เห็นการต่อสู้อันโหดเหี้ยมของหญิงสาวผู้งดงามราวกับเทพธิดาอเวจี คมดาบพลิ้วไหวดั่งสายลม ท่วงท่าร่ายรำสวยงามแต่กลับเฉือนเนื้อตัดกระดูกได้อย่างง่ายดาย
ฝีมือของหญิงสาวเก่งกาจและโหดเหี้ยมสมคำร่ำลือ ทำให้หลิวฮั่นเกิดความสนใจอยู่ไม่น้อย พร้อมกับหมายมาดบางอย่างเอาไว้ในใจ
[ระบบ] ผู้เล่นอี้ฟานได้ทำการสำเร็จโทษแม่ทัพหนีคดีเมิ่งเซียงอวี้ สำเร็บภารกิจลับส่งนักโทษกลับพรรคฝ่ายดำเป็นคนแรก รับรางวัลเงินสามล้านตำลึง ได้รับฉายาผู้สังหารเมิ่งเซียงอวี้ ยกเลิกภารกิจประจำวันจับตัวนักโทษแหกคุก ระบบจะประกาศภารกิจประจำวันใหม่ในการอัปเดตครั้งต่อไป โปรดติดตามที่บอร์ดสนทนา
เสียงจากระบบถูกประกาศในช่องเวิลด์แชต ขณะที่อี้ฟานหน้าชาไปแล้วหลังจากอ่านประกาศทั้งหมด เสียงบ่น เสียงชื่นชมถูกส่งเป็นข้อความในเวิลด์แชตมิอาจทำให้สาวงามดีใจได้เลยแม่แต่น้อย เมื่อความฝันอันสดใสของเธอแตกได้แตกละเอียดยิบไม่มีชิ้นดี!
ยกเลิกภารกิจประจำวัน! อย่าบอกนะว่าภารกิจบอสเมิ่งประจำวันจะไม่มีอีกต่อไปแล้ว! แล้วไอ้ที่เธอยอมทำทุกอย่าง ยอมเสียเวลาเพื่อเก็บข้อมูลแล้วจะเอาไปขายนี่มันอะไรกัน!
คนโดนระบบตลบหลัง กำคันร่มแน่นด้วยความคับแค้นใจ ยิ่งเห็นคนที่เดินลงมาข้างล่างด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสก็ยิ่งแค้นจนจุกอก!
“ขอแสดงความยินดีที่สามารถสำเร็จภารกิจลับได้”
“หลิวฮั่น...” สาวงามกัดฟันพูด ข่มอารมณ์หงุดหงิดของตัวเอง ในขณะที่เจ้าคนต้นเรื่องกลับยิ้มหน้าตาย จนเธออยากจะเอาดาบเสียบเป็นลูกชิ้นอีกคน
อี้ฟานถอนหายใจออกมาเบา ๆ ถึงแค้นไปสุดท้ายก็ไม่มีประโยชน์ ในเมื่อมันเป็นเรื่องของระบบเกม เธอคนเดียวไม่สามารถเปลี่ยนแปลงมันได้
“รู้อยู่แล้วสินะ”
หลิวฮั่นไหวไหล่เบา ๆ เป็นคำตอบ
“เมื่อท่านสังหารเมิ่งเซียงอวี้ได้ ตามสัญญา เงินรางวัลจะเป็นของท่าน รับได้ที่ท่านประมุข” หลิวฮั่นเหลือบมองไปบนแท่นบัลลังก์
อี้ฟานไม่มีอารมณ์จะทำตามพิธีรีตองอีกต่อไป ไหน ๆ เธอก็ชวดเงินในอนาคตมาแล้ว จะเกรงใจพวกตัวละครไปทำไมกัน
หญิงสาวใช้วิชาตัวเบา เคลื่อนที่เร็วดุจแสงไปยังแท่นที่อยู่ของประมุขพรรค เธอเดินตรงไปยังที่นั่งยืนมองร่างที่นั่งอยู่หลังม่าน ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ฉันมารับเงินรางวัล”
“สวยสดงดงามดุจบุปผา แต่กลับโหดเหี้ยมและเย็นชาผิดมนุษย์” เจ้าของคำพูดค่อย ๆ วางถ้วยชาลง
อี้ฟานแค่นยิ้ม ภายนอกภายในไม่เหมือนกัน มันเป็นเรื่องธรรมดาของมนุษย์ และเธอก็จะแสดงภาพด้านนี้เฉพาะเวลาที่เบื่อหรือหงุดหงิดเท่านั้น
“รางวัลของเจ้า...” เจ้าของเสียงนุ่มทุ้มพยักหน้าลงช้า ๆ ก่อนที่ทหารสองคนจะขนหีบรางวัลมาวางไว้ข้าง ๆ ร่างของหญิงสาว
อี้ฟานไม่สนใจอะไรแล้วนอกจากของที่ได้รับ มือบางแตะหีบรางวัลเบา ๆ แสงสว่างเกิดขึ้นเพียงครู่เดียวก่อนหีบใบใหญ่จะหายไป พร้อมกับเงินจำนวนสามล้านตำลึงที่เข้ามาอยู่ในกระเป๋าของเธอแทน
- Writer
