สถานะเมีย - 3

1385 Words
"นายพาฉันมาคอนโดฯ นายทำไม?" หลังจากวิ่งตามกิเลนมาขึ้นลิฟต์ที่เขากดรอไว้เสร็จเลยเอ่ยถามเสียงขุ่น ที่รู้ว่านี่คือคอนโดฯ ของกิเลนเพราะข้อความที่ติดอยู่หน้าลิฟต์ 'สำหรับวีไอพีเท่านั้น' ถ้าหมอนี่ไม่ได้เช่าห้องอยู่ที่นี่คงใช้งานลิฟต์ตัวนี้ไม่ได้แน่ๆ อ้อ สงสัยเหรอว่าเป็นเพื่อนกันทำไมจะไม่รู้ว่านี่คือคอนโดฯ เขาตั้งแต่แรก? เพราะกิเลนชอบย้ายที่อยู่บ่อย ๆ ก่อนหน้าเขาอยู่นู้น... แถวดอนเมือง แต่ไม่รู้ว่าย้ายมาอยู่ตรงนี้นานหรือยังเพราะฉันไม่ค่อยได้ขึ้นคอนโดฯ ใครบ่อย ๆ ยกเว้นคอนโดฯ เฮียราชย์ญาติตัวเอง "สบายใจได้ ฉันไม่พาเธอมาต่อจากเมื่อคืนแน่นอน" ดูปากหมอนี่เอาแล้วกันว่าเขาสมควรที่จะให้ฉันปรี๊ดแตกใส่หรือเปล่า เพียะ!! ไม่พูดแล้ว ขี้เกียจเปลืองน้ำลาย มือน้อย ๆ นี่แหละ ฟาดลงต้นแขนกำยำเขาซะเลย แต่เหมือนแรงฉันจะไม่สะทกสะท้านอะไรร่างกายหมอนี่เลยแฮะ ดูดิ! มาทำเมินฉันอีก "นี่นายพักบนหอคอยหรือไงเมื่อไหร่จะถึง" หลังจากสงบศึกกันแล้ว ฉันก็ยืนมองตัวเลขที่เพิ่มขึ้น ๆ จนทนรอไม่ไหวเพราะไม่ถึงสักที เหนื่อยก็เหนื่อย ง่วงก็ง่วง แถมรู้สึกเหมือนจะวูบให้ได้ สงสัยจะหิวข้าว ทำไมต้องพาฉันมาทรมานขนาดนี้นะไอ้เพื่อนบ้า! พาลแม่งเลย... ถ้าไปส่งฉันที่คอนโดฯ ฉัน ป่านนี้ได้นอนพักเอาแรงไปหลายงีบแล้วเถอะ ติ๊ง!! ในที่สุดเสียงลิฟต์ก็เปิดจนได้ ฉันเงยหน้ามองตัวเลขสีแดงที่อยู่บนหัว ปรากฏว่านี่คือชั้น 35 จากห้าสิบชั้น "ทำไมนายไม่พักชั้นบนสุดไปเลย" เหนื่อยไงเลยของพาลสักหน่อย "อืม น่าคิดนะ บนสุดน่าจะวิวดี" รีบหันกลับไปกรอกตามองบนใส่กิเลนทันที "ประชดเถอะ!" เผื่อสมองหมอนี่จะช้าจริงเลยบอกให้รู้ตัวไปตรง ๆ ซะเลย "อ้าว นึกว่าแนะนำ" รอยยิ้มกวนประสาทผุดขึ้นเล็กน้อย ฟู่... พอเถอะแยมโรล แกไม่สมควรที่จะคุยกับไอ้คุณเพื่อนกิเลนคนนี้ต่อไป ถึงห้องเขาเมื่อไหร่ สิ่งที่ฉันจะทำอันดับแรกคือเข้าห้องนอนหมอนี่แล้วลงกลอนอย่างดีเพื่องีบสักงีบแล้วค่อยเฉดหัวเขาทิ้งแล้วกลับคอนโดฯ ตัวเอง ไม่รู้ว่าฉันเผลอหลับในห้องของกิเลนไปนานแค่ไหน ตอนนี้เริ่มสะลึมสะลือรู้สึกตัวเพราะจมูกได้กลิ่นหอมของอะไรสักอย่าง "อืม" สองจิตสองใจมากตอนนี้ว่าจะตื่นหรือนอนต่อเพราะมันทั้งง่วง แต่ท้องก็ดันมาร้องหิวเพราะไอ้เจ้ากลิ่นหอม ๆ นี่อีก สวบ!! สุดท้ายจึงตัดสินใจลุกขึ้นจากที่นอนเพราะทนเสียงร้องเรียกของน้ำย่อยในกระเพาะไม่ไหว แกร๊ก... แอ๊ดดด ครั้นเปิดประตูออกมา กลิ่นหอม ๆ ของกระเทียมที่ถูกทอดหรือผัดในน้ำมัน ยิ่งลอยมาเตะจมูกเข้าไปใหญ่ "ทำอะไรอะ?" ขาเรียวยาวก้าวเดินตามกลิ่นหอมของอาหารจนมาถึงห้องครัว พ่อบ้าน ไม่สิ ก็แค่ผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งหัวสีเงินสวมเสื้อยืดแขนยาวแล้วถลกพันครึ่งแขน บนตัวมีผ้ากันเปื้อนสีกรมท่าไม่มีลายสวมทับอยู่ ในมือซ้ายถือกระทะส่วนมือขวาถือตะหลิวกำลังผัดอะไรสักอย่างด้วยความคล่องแคล่ว "ไหนบอกจะนอน นี่ยังไม่ถึงสิบนาทีเลย" ฉันเอียงคอมองกิเลนอย่างสงสัยที่บอกว่าฉันเข้าไปงีบในห้องเขาทันทีที่มาถึงแต่ยังไม่ถึงสิบนาที "ก็ใครใช้ให้นายมาทำกับข้าวตอนฉันนอนล่ะ!" หงุดหงิดอีกแล้ว นอนก็นอนไม่เต็มอิ่ม แถมยังจะมาถูกประชดจากไอ้เพื่อนบ้านี่อีก เหมือนหน้าแตกอะ เคยเป็นป้ะ? "เอ้า อุตส่าห์จะทำให้กินโดนบ่นอีก งั้นเดี๋ยวเอาไปฝากพี่แต้วข้างห้องก็ได้" ดูปากเขาสิ แค่ประชดนิด ๆ หน่อย ๆ ถึงกับจะเอาอาหารที่น่ากินนั่นไปให้สาวข้างห้อง "เออ เอาไปเลย! กิ๊กนายย่อมสำคัญกว่าเพื่อนอย่างฉันสินะ" งอนแบบไม่มีสาเหตุเลยแยมโรลเอ้ย! "กิ๊ก?" กิเลนหันกลับมาพร้อมกระทะที่มีข้าวผัดกระเทียมส่งกลิ่นหอมชวนน้ำลายสอมาตักใส่จานทีละจาน "ไม่ต้องมาสร้างภาพ ฉันไม่ปากโป้งไปบอกกิ๊กคนอื่น ๆ ในสต็อกนายหรอก" กิเลนเป็นคนหล่อ เฟรนลี่ แถมเจ้าชู้โคตร ๆ ตั้งแต่ที่ฉันรู้จักหมอนี่มาเกือบจะห้าปี (โห.. นานเหมือนกันนะ) นั่นแหละ ตั้งแต่รู้จักกิเลนและลัคกี้เพื่อนในกลุ่มเฮียราชันย์มาเกือบห้าปี ฉันก็เห็นหมอนี่เปลี่ยนสาวไม่ซ้ำหน้า เจ้าชู้โคตร ๆ แต่สับรางเก่งจนฉันนับถือ ต่างจากลัคกี้ หมอนี่เจ้าชู้จริง เจ้าชู้แบบออกหน้าออกตาแบบไม่เกรงใจใคร "เดี๋ยว ๆ นี่เธอเห็นเพื่อนคนนี้เป็นคนแบบไหนกัน" กิเลนตักข้าวผัดกระเทียมใส่จานสองจานเสร็จเรียบร้อยแล้วเอ่ยถามฉัน ดูสิ หมอนี่ไม่ได้กะจะให้ฉันกินจริง ๆ ด้วย ตักสองจานแบบนี้ จานนึงต้องของเขา ส่วนอีกจานต้องเป็นของผู้หญิงข้างห้องที่ชื่อแต้วแน่ ๆ "แบบนี้แหละ!" กอดอกทำปากเบะอย่างงอน ๆ "แยมโรล เลิกทำหน้าแบบนั้นแล้วหันมาพูดกันดี ๆ" ชิ! ไม่ต้องมาทำเสียงเหมือนรู้สึกผิด ฉันไม่มีสิทธิ์งอนหรือโมโหนายอยู่แล้วนี่ ห้องนี้ก็ห้องนาย ข้าวในจานก็ของนาย แถมนายเป็นคนทำอีก จะแบ่งใครก็ไม่มีสิทธิ์ไปโกรธนายทั้งนั้นแหละ "แยมโรล" กิเลนเรียกฉันด้วยเสียงค่อนข้างออกโทนต่ำเหมือนเอือมระอา "ฉันกลับล่ะ" เซ็งอะ อุตส่าห์แบกสังขารตื่นมาเพื่อที่จะโดนฉีกหน้าเนี่ยนะ ไม่น่ายอมขึ้นรถมากับเขาตั้งแต่แรกเลยจริง ๆ "เดี๋ยว!" หมับ!! เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ฉันหันหลังเตรียมจะเดินไปเอาข้าวของในห้องเขาเพื่อกลับบ้าน มือหนาของกิเลนดันคว้าข้อมือไว้ได้ทัน "นี่เป็นอะไร?" คิ้วดกดำขมวดมุ่น ฉันไม่ตอบแทบจะไม่แยแสมองหน้าหมอนี่ด้วยซ้ำไป "ฉันว่านายเลิกสนใจเพื่อนคนนี้แล้วเอาข้าวไปนั่งกินกับสาวข้างห้องนายให้สบายใจดีกว่า ฉันเหนื่อย ฉันอยากกลับห้อง" จริง ๆ อยากต่อท้ายว่า 'หิว' มากกว่า แต่ไม่อยากทำตัวเหมือนคนตะกละเที่ยวขอข้าวคนอื่นกินไปทั่วแบบนี้ "อ้อ นึกว่าเป็นอะไร ที่แท้ก็งอนที่ฉันบอกจะเอาข้าวไปให้พี่แต้วนี่เอง" ไม่ต้องมาทำหน้าล้อเลียนฉันเลย "ป้ะ งั้นเดี๋ยวพาไปรู้จักพี่แต้วกัน" กิเลนที่ยังจับข้อมือฉันอยู่พยายามดึงให้ฉันเดินตาม แต่โทษที แยมโรลคนนี้ไม่ใช่คนสอดรู้สอดเห็น ยิ่งคนไหนที่เป็นกิ๊กนาย ยิ่งไม่อยากเจอ ขี้เกียจเดือดร้อนทีหลังเวลารถไฟชนกันแล้วเอาฉันไปเอี่ยวขอความช่วยเหลือ "ไม่! ฉันไม่อยากรู้จักพี่แต้วอะไรของนาย ปล่อยมือฉัน ฉัน จะ กลับ ห้อง!!" เน้นอย่างชัดถ้อยชัดคำท้ายประโยค แต่ดูเหมือนกิเลนจะไม่สนใจคำพูดฉันสักนิด หมอนี่มองเข้ามานัยน์ตาฉันราวกับกำลังออกคำสั่งด้วยเวทน์มนต์อะไรสักอย่าง "จะได้เลิกคิดเลอะเทอะไปเองสักที" ถึงกับอ้าปากพะงาบ ๆ ด่าเขาในใจ เอะอะก็ว่าฉันอย่างนู้น อย่างนี้ หมอนี่เกิดมาเพื่อเป็นคู่กัดกับฉันจริง ๆ สินะ สุดท้ายฉันก็ขืนแรงผู้ชายตัวโตอย่างกิเลนไม่ไหว เขาลากฉันมายืนอยู่หน้า ห้อง ๆ หนึ่ง ที่อยู่ติดกับห้องเขา ถ้าให้เดาคงเป็นห้องผู้หญิงที่ชื่อแต้วแน่ ๆ โห... นี่ห้องติดกันด้วย นายยังแอบกินกันได้ลงเชียว ถ้าขืนวันไหนเลิกกันจะไม่ถึงขั้นย้ายคอนโดฯ กันเลยหรือไง
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD