#4
1378 Words
“ทำแบบนี้มันไม่ถูกต้อง” อุ้ย!!! เมื่อเดซี่จะผละหนี เขาก็รัดมือเธอไว้
“ข้าบอกให้ทำ!” น้ำเสียงคำรามสั่งการเต็มไปด้วยโทสะ และไม่ใช่แค่เสียง เขายังโอบศีรษะเธอดันจนใบหน้าของเดซี่เสียดสีกับแท่งเนื้อในมือ เดซี่ร้องออกมาด้วยความตกใจ เธอไม่ได้ชอบการใช้กำลัง
เฮ่อ เฮ่อ แพทริกหายใจฟืดฟาดอย่างอารมณ์เสีย “ข้าไม่เคยพิศวาสหรืออยากได้เด็กก็เพราะแบบนี้ไงเล่า...อ่อน” เดซี่เมื่อได้ยินถึงกับลืมตัว “โอ้ย!!!” แพทริกร้องลั่นเมื่อแท่งเนื้อในมือเล็กถูกรัดแน่นด้วยสองมือบอบบางที่โกรธจนลืมตัว “จะฆ่ากันหรือยังไง”
แพทริกตะคอกและดึงมือเล็กออกอย่างรวดเร็ว ผลั๊วะ เขาคว้ากางเกงและเดินหนีทิ้งเดซี่ไปอย่างฉุนเฉียว แพทริกสวมเพียงกางเกงใบหน้าขมวดมุ่นด้วยความโทสะที่คุกรุ่นอยู่ในอก
พรึ่บ! “ราตรี” แพทริกแปลกใจ
“แปลกใจมากเหรอ” แพทริกมุ่นคิ้วมองราตรี ท่อนบนที่เปลือยเปล่าถูกทาบด้วยฝ่ามือนุ่มเนียนอันคุ้นเคย แพทริกอารมณ์ดีขึ้น ราตรีเป็นเทพีที่เขาหลงรักตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เห็น ตอนนั้นเขาเป็นเพียงมนุษย์ที่ฝึกศิลปะป้องกันตัว หาได้สนใจไสยเวทย์ แต่เมื่อแพทริกรู้ว่าราตรีคือเทพี ชีวิตเป็นอมตะ เขาจะเป็นเพียงมนุษย์และหมดอายุขัยไปเพียงไม่กี่สิบปี...ไม่ได้
การสำเร็จวิชาทำให้เขาคงสภาพหรือที่เรียกว่าอมตะ และเมื่อเขาเป็นหนึ่งในเจ็ดจอมเวทย์ที่สามโลกต้องสะเทือน ทำให้เหล่าเทพีปีศาจสาวต่างเข้าหา แพทริกจึงไม่ใช่แค่จอมเวทย์แห่งเงาที่ยิ่งใหญ่ทางวิชาเท่านั้น เขามีรูปลักษณ์หล่อเหลา ดวงตาคมกริบ จมูกโด่งเป็นแนวอย่างผู้ที่เต็มไปด้วยอำนาจและอารมณ์พร้อมกับผิวสีทองแดงเข้ม ยามที่เขาเปลือยเปล่าทั้งในยามชำระล้างร่างกายและในยามเริงสวาท เขาจะเต็มไปด้วยความสง่างาม หญิงใดได้เห็นได้ลองไม่มีที่จะลืมเลือนเขาได้เลย
“ข้ารู้ว่าท่านไม่เคยสนใจเหล่าสตรีมนุษย์”
“พวกนางอ่อนแอ ชราภาพ” ราตรียิ้มกับความคิดตรงไปตรงมาของแพทริก อาณาจักรของแพทริกในตอนนั้นจะเต็มไปด้วยภูตสาว ครุฑี ที่เขาจะเคียงนอนทอดกายมีสัมพันธ์สวาทด้วย ส่วนสตรีมนุษย์จะเป็นทาสใช้แรงงานเพียงเท่านั้น แพทริกไม่เคยแลมองสตรีมนุษย์เลย จนทำให้เกิดเรื่องใหญ่ที่ไม่มีใครคาดคิดว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นในตอนนั้นล้วนเกิดจากสตรีมนุษย์ที่ใครมองว่าอ่อนแอ
“แต่กาลเวลาที่ผ่านไป ท่านควรจะให้ความสนใจสตรีมนุษย์ให้มากขึ้นแล้วนะคะ”
“ใช่ เพราะตอนนั้นพวกข้าประมาทมนุษย์เกินไป”
“ข้าไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น แต่ข้าหมายถึงภูตสาว ครุฑี ปัจจุบันท่านจะหาเหล่าพวกนางไม่ได้ง่ายนักนะคะ กาลเวลายาวนานที่ผ่านมาสตรีมนุษย์แพร่เผ่าพันธุ์มากมายนัก” แพทริกเข้าใจโดยทันที และเหมือนว่าเขาจะเข้าใจมากกวานั้นด้วย
“เมื่อข้าได้พลังของข้ากลับมา ข้าจะคู่ควรกับเจ้าอีกครั้ง”
“ข้าจะรอวันนั้น” สิ้นเสียงหวานราตรีก็หายตัวไปอีกครั้งในทันที
แพทริกเดินกลับไปหาเดซี่อีกครั้ง ในความตั้งใจแรกเขาไม่ได้จะเริงสวาทกับเธอในวันนี้ แต่เมื่อมันเลยเถิดมาถึงขั้นนี้แล้ว แพทริกจึงย่อตัวลงมองร่างสาวน้อยที่นั่งกอดเข่าเอาหมอนใบใหญ่มาปิดกั้นสภาพเปลือยเปล่าของตน
“คุณ” เสียงสั่นเอ่ยขึ้นพร้อมกับใบหน้างามที่หันมายังทิศทางที่แพทริกนั่งชันเข่าอยู่ แพทริกจึงเชยคางเธอขึ้นและเขาก็โน้มหน้าลงไปใกล้จนลมหายใจร้อนเป่ารดบนใบหน้างามเกลี้ยงเกลาสะอาดสะอ้าน
แพทริกมองความแตกต่างจากครั้งอดีตกาลที่ผ่านมาเนิ่นนาน ถ้าไม่ใช่พลังของเขาที่อยู่ในตัวเธอ เขาคงไม่อาจจดจำใบหน้านี้ได้เลย แก้มที่เนียนใสในตอนนี้กับแก้มที่เคยเต็มไปด้วยคราบเขม่าถ่านหุงต้ม...ฟอดดด แพทริกก้มหน้าหอมแก้มนั่นในทันที กลิ่นเธอตอนนี้หอมกรุ่น
เดซี่เบิกตากว้าง แก้มใสที่เคยสีชมพูระเรื่อกลับมาแดงก่ำอีกครั้ง ลมหายใจสาวถี่แรงขึ้น เดซี่ไม่เข้าใจตัวเองนักว่าเหตุใดเธอจึงใจเต้นแรงขนาดนี้ ตั้งแต่จำความได้เธอไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนแท้ๆ แต่ทำไมนะเธอกลับไม่รู้สึกแปลกประหลาดกับความรู้สึกนี้ ดั่งกับว่ามันคือความรู้สึกที่เธอเคยเป็นมา เพียงแต่มันร้างราไปนานแล้ว และกับเขาผู้นี้เธอไม่เคยพานพบรู้จักกันมาก่อน จะว่าไปเขาตอนนี้เขาคือตัวร้ายด้วยซ้ำ
“ทำไมผมถึงรู้สึกว่าคุณกำลังทอดสะพานให้” แพทริกเอ่ยกระซิบชิดริมฝีปากอิ่มที่เผลอเผยอเชิญชวนเขาในทันที เดซี่ขบเม้มริมฝีปากแน่นในทันทีเมื่อถูกเตือนสติ แต่แล้ว...เดซี่ก็โวยวายเสียงดัง ฟังแล้วไม่เข้าใจ
“เอาคืนไป เอาคืนไปที!” สิ้นเสียงนั้นเดซี่ที่กำลังมีอารมณ์ร่วมก็ล้มพับสลบไปทันที แพทริกมุ่นคิ้วอย่างไม่เข้าใจ เพราะเมื่อกี้นี้เดซี่ก็เปลี่ยนไปแต่แค่ช่วงสั้นๆเท่านั้น
ควับ! แพทริกจึงช้อนร่างเปลือยบางเบา ใช่ว่าเขาจะไม่ต้องการ แต่ว่าแต่ไหนแต่ไรมาเขาก็ไม่เคยพิศวาสสตรีมนุษย์เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว จึงทำให้สงบอารมณ์ความต้องการได้อย่างง่ายดาย
อื้ม แพทริกมองใบหน้าที่หลับตาแต่เปลือกตาเธอส่ายไปมา “เดซี่” แพทริกเรียกเธอเบาๆ ควับ! และจู่ๆตัวเดซี่ก็ร้อนดั่งไฟ จนแพทริกไม่อาจจับต้องเธอได้
ควับ! แพทริกเดินเข้าไปในห้องน้ำแค่เสี้ยวนาทีเขาก็กลับออกมาพร้อมผ้าขนหนูเปียกหมาด เขาค่อยๆซับใบหน้าร้อนนั้นอย่างระมัดระวัง “เดซี่ เดซี่...” แพทริกพยายามเรียกสติให้เดซี่ตื่นจากฝันร้าย แต่ก็ดูเหมือนจะไร้ผล เกิดอะไรขึ้นกับเดซี่กันแน่ แพทริกให้ความสนใจสงสัยจนอยากรู้ว่าตอนนี้ในสมองของเดซี่มีเรื่องราวอะไรเกิดขึ้น
แพทริกสูดลมหายใจ ตั้งสมาธิพร้อมร่ายบทคาถาตั้งอยู่บนความเสี่ยงทั้งๆที่ตัวเขาก็รู้ดีว่าหากใช้พลังที่มีอยู่น้อยนิดจะส่งผลเสียต่อร่างกายของตน พื้นผิวตามร่างกายทุกอณูขุมขนผุดหยาดน้ำจากความร้อนในร่างกายออกมาอย่างมากมาย
ภาพที่คุ้นตาก็ปรากฎอีกครั้ง...ที่นี่คืออาณาจักรของเขาเมื่อครั้งนั้น และวันนี้คือวันที่เขาถูกขโมยพลังไปอย่างไม่อาจเลี่ยงได้ เสียงกรีดร้องของเหล่าภูตสาวที่ทรมานอย่างเจ็บปวดเมื่อร่างกายของตนถูกแผดเผาไปอย่างช้าๆ สร้างความทรมานให้อย่างยิ่ง
“กำจัดให้หมด อย่าได้หลงเหลือเชื้อพันธ์ุทายาทของปีศาจตนนี้ไว้” เสียงคำสั่งจากบุรุษที่เปล่งประกายสีทองอร่าม เป็นถึงผู้มาจากที่สูงส่งแต่จิตใจอำมหิตยิ่งนัก
เสียงกรีดร้องกับการฆ่ายังคงเกิดขึ้นอยู่อย่างต่อเนื่อง หญิงสาวมนุษย์ร่างบอบบางที่ทรุดอยู่กับพื้นตัวสั่นเทา เธอแทบไม่กล้ามองสิ่งที่เกิดขึ้น ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพราะเธอ
เดซี่แทบจะเอาหน้าทรุดลงแผ่นดิน เธอร่ำไห้อย่างเจ็บปวด “ข้าขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจ” เดซี่เอาแต่พร่ำรำพันฟังไม่ได้ศัพท์
และต่อมาโลงไม้ที่ดูจะพังจะแตกก็ลอยขึ้นสู่ห้วงอากาศ เฟี้ยวววว เสียงคล้ายลมและเพียงพริบตาโรงไม้นั้นก็หายไป กรี๊ดดดด เสียงกรีดร้องเหมือนปานขาดใจของเดซี่ดังก้องสนั่น แต่เพียงเสี้ยวไม่กี่วินาที ร่างเล็กที่แสนอ่อนแอก็หมดสติทรุดนิ่งไปบนพื้น
- Writer
