ตอนที่ห้า ทะเบียนสมรสหมึกไม่ทันแห้ง จะหย่าเสียแล้ว 2
1382 Words
"ขอโทษนะครับป๋าที่ต้องทำให้ลำบาก" อาคินเห็นเธอเป็นอากาศเช่นเคย เขาหันไปเอ่ยกับบิดาด้วยความเกรงใจ
"ลำบากอะไรกัน ป๋าก็ทำงานหนักลูกๆ ก็ไม่เข้าบ้านกันสักคน ไม่มีเวลาถามไถ่ก็ว่าห่างเหินแล้ว แค่ป๋ามาจัดการเรื่องลูกชายตัวเองให้แค่นี้ยังต้องได้รับคำขอโทษ ป๋าควรเรียกลูกๆ เข้ามาอยู่บ้านเหมือนเดิมกันหมดดีไหม จะได้ไม่ห่างเหินกันแบบนี้"
"แต่เรื่องนี้..." อาคินจะพูด แต่ก็ถอนหายใจ ท่านวรวัตหัวเราะน้อยๆ แล้วตบไหล่ลูกชาย
"ป๋าล้อเล่นน่า ป๋าเลี้ยงพวกเราอย่างอิสระให้คิดให้ตัดสินใจเองเพราะโตๆ กันแล้ว ถ้ามีอะไรให้จัดการให้รีบบอกเลย ทุกวันนี้มัวแต่ดูแลปัญหาบ้านเมืองจัดการเรื่องคนอื่นตามหน้าที่ ได้สลับมาจัดการเรื่องลูกบ้างน่าดีใจจะตายไป แต่เสร็จจากนี้แล้วป๋าต้องไปทำงานต่อ เราเองก็กลับไปพักผ่อนเถอะ ข่าวว่าช่วงนี้ไม่ค่อยได้นอนนี่ อ้อ... ว่างๆ ก็พาหนูกี้เข้าไปกินข้าวที่บ้านด้วยนะ"
"..." อาคินไม่ได้ตอบรับอะไร แต่สีหน้านั้นนิ่ง บิดาของเขายิ้มน้อยๆ ก่อนจะเอ่ยต่อ
"ขอบใจนะที่หาสะใภ้มาเซอร์ไพรซ์ป๋า ลูกชายเป็นฝั่งเป็นฝาไปคน ป๋าก็สบายใจแล้ว" ท่านหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นอาคินหน้าตึงขึ้นหลายระดับ ก่อนจะหันไปมองเด็กสาวที่หน้าซีดหน้าเซียวดูปริวิตกอยู่พอควร "หนูกี้ป๋าไปก่อนนะ นามบัตรป๋าเก็บไว้ดีๆ ล่ะ มีอะไรให้ช่วยก็บอกนะ"
ลลิษาไหว้ท่านและเอ่ยขอบคุณเบาๆ ในตอนที่ชายสูงวัยเดินออกไปพร้อมทนายที่เดินไปส่ง...
"ท่านก็รู้ว่าคุณอาคินเจออะไรมา ทำไมไปพูดยั่วอย่างนั้นล่ะครับ" ทนายที่เดินมาพร้อมท่านวรวัตเอ่ยถาม
"แกล้งลูกชายนิดหน่อยจะเป็นไรไป ไม่เคยเห็นมันโดนลบเหลี่ยมขนาดนั้นมาก่อนเลย แต่ไม่ว่าเจ้าอาคินจะเสียอาการขนาดไหน ก็ไม่ทำร้ายหนูกี้หรอก ฉันรู้จักนิสัยลูกฉันดี"
ท่านบอกยิ้มๆ เหมือนเอ็นดูสะใภ้หมาดๆ พอสมควรแม้จะพอรู้อะไรมาบ้าง ชายสูงวัยเดินขึ้นรถแล้วรถคันโตก็เคลื่อนตัวออกไป ส่วนคนเป็นทนายนั้นยังต้องตามอาคินและลลิษากลับคอนโดมีเนียมเพื่อจัดการบางอย่างตามที่อาคินได้สั่งงานเอาไว้
ลลิษาเดินถือซองทะเบียนสมรสตามคนตัวโตไปขึ้นรถเอสยูวีสัญชาติเยอรมันของเขาแล้วนั่งนิ่งไม่ปริปาก เธอหันไปมองเขา จะอ้าปากพูดหลายครั้ง แต่คำพูดของเขาเมื่อคืนยังคงวนอยู่ในหัว
"ตอนนี้เฮียโมโหมากๆ ไม่ต้องมาพูดอะไรให้ได้ยิน" เธอเอ่ยประท้วงไปคำเดียว เขาก็มองตาขุ่น เอ่ยเตือนเธอเสียงโทนต่ำแบบที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน "เงียบซะก่อนที่เฮียจะไม่ให้โอกาสแม้จะหายใจ ถ้าไม่สั่งให้พูดก็ไม่ต้องพูด"
เธอรู้ว่าเขาโกรธมาก โกรธจนอยากสลัดเธอทีเดียวให้ไปถึงขั้วโลกเหนือ แต่บังเอิญว่าทำได้เพียงแค่สั่งให้เธอเงียบเหมือนไม่มีตัวตนไม่ให้ยั่วโมโหเขาเพิ่ม เธอเลยกลายเป็นอากาศตั้งแต่เมื่อวานจนตอนนี้...
แต่เขา ไม่คิดจะพูดจะถามหาเหตุผลที่เธอทำบ้างหรือยังไง เธอก็อยากบอกอยากอธิบายเหมือนกันนะ เฮ้อ
"อย่าถอนหายใจดัง มันทำให้เฮียโมโห"
เสียงของเขาทำให้เด็กสาวหน้าง้ำงอ เธอก็พอรู้ว่าเมื่อทำเช่นนี้แล้วเขาจะเปลี่ยนไป แค่พยายามจะให้เขารักเขาก็สลัดเธอออกจากชีวิตเขาได้อย่างไม่แคร์อะไร ตอนนี้เธอทำให้เขาต้องแต่งงานกับเธอ มันหนักกว่าหลายเท่า ลลิษาต้องยอมรับตรงนี้ให้ได้
เมื่อกลับมาถึงคอนโดมีเนียม คุณทนายตามเข้ามาในห้องด้วยเวลาไล่เลี่ยกัน เขาเป็นฝ่ายเชิญลลิษามานั่งตรงโซฟาเเล้วยื่นซองเอกสารออกมาให้เด็กสาว ส่วนอาคินเดินไปสูบบุหรี่อยู่ที่นอกระเบียง
นานมากแล้วที่เธอไม่ได้เห็นเขาสูบบุหรี่ เขาคงอารมณ์เสียมากจริงๆ หญิงสาวย่นคอเมื่อนึกถึงมุมมืดของอาคินที่เธอไม่เคยสัมผัส แต่เธอจะได้พบเจอเต็มรูปแบบหลังจากนี้
ยอมรับว่าค่อนข้างกลัวนิดหน่อย เธอรู้มานานแล้วว่าเขาเป็นคนดาร์คๆ
ดวงตาคู่สวยกวาดมองเอกสารจากคุณทนาย แล้วเปลือกตาของเธอก็เบิกโพลง
"กี้ขอไปคุยกับพี่อาคินสักครู่นะคะ"
หญิงสาวเดินลิ่วไปเปิดประตูระเบียง ให้เลื่อนครืดออก คนที่ยืนหันหลังให้เธอหันกลับมาเผชิญหน้า ปากของเขาคาบบุหรี่อยู่ ควันจากปลายมวนลอยกรุ่นพาดผ่านใบหน้านิ่งขรึม ดวงตาของเขาลุกเป็นไฟร้อนแรงกว่าไฟที่ปลายบุหรี่หลายเท่า แน่นอนว่าเธอกลัว
แต่ตายเป็นตายสิ....
เพิ่งจะจดทะเบียนสมรสหมึกยังไม่แห้ง เขาให้ทนายเอาใบหย่ามาให้เซ็น
ใครจะยอม!
"กี้ไม่หย่า" เธอเปิดประตูระเบียงแล้วไปยืนมองเเผ่นหลังของอาคินก่อนจะเอ่ยบอกเสียงขุ่น
เขาจี้บุหรี่ที่ดูดไปได้นิดเดียวกับริมระเบียงในขณะที่หันกลับมามองเธอ
แม้จะร้อนๆ หนาวๆ ราวกับว่าบุหรี่ร้อนๆ นั้นจี้ที่แขนตัวเองแต่เธอก็สู้ แบบสั่นๆ
"เซ็นเอกสารให้เรียบร้อย แล้วรีบไปโรงเรียนซะ"
วันนี้ลลิษาลาเรียนครึ่งวัน เขาตอกย้ำสถานะของเด็กสาว ดูเหมือนความรู้สึกที่อาคินชอบความสัมพันธ์ทางกายกับเธอจนยอมให้เข้ามาในชีวิตนั้นเปลี่ยนไปเพราะเธอสร้างพันธะผูกมัดกับเขามากเกินไป เขาเลยเกลียดเธอเข้าแล้ว
"เราต้องตกลงกันใหม่ค่ะ"
"เซ็นเอกสารหย่า รับเช็คไปแล้วก็ไปเรียนโรงเรียนที่เฮียหาให้ ไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกันอีกนี่คือข้อตกลงตอนที่เฮียยังใจดี"
"เฮียจะเอาแต่ได้ฝ่ายเดียวไม่ได้ ถ้าความสัมพันธ์เราที่ผ่านมาเป็นแบบมีข้อแลกเปลี่ยนกี้ก็ยังไม่ได้อะไรจากเฮียสักอย่างในขณะที่เฮียได้ตัวกี้ไปแล้ว ที่ผ่านมากี้ไม่เคยใช้เงินหรือเอาของอะไรของเฮียเลยนะ"
"ไม่ได้อะไร..."เขาเลิกคิ้ว "ที่ได้จดทะเบียนแล้วออกจากบ้านแบบที่อาคนนั้นของเราตามกลับไม่ได้เรียกว่าไม่ได้อะไรงั้นเหรอ"
"เฮียรู้..."
ลลิษาเงียบ เขาดูเหมือนรู้ว่าเธอพยายามหาทางหลุดพ้นจากการปกครองของอาหนุ่ม
"ก็ดูชัดว่าเราพยายามที่จะให้เฮียรับผิดชอบและเป็นผู้ปกครองแล้วให้เรามาอยู่ด้วย แสดงว่าบ้านนั้นคงไม่น่าอยู่ เฮียช่วยให้เราได้ออกมาจากบ้านนั้นแล้วเป็นอิสระสมใจแล้ว ถือว่าหายกัน จากนี้ก็ไปตามทางที่เฮียจัดให้ซะ เพราะเราน่าจะรู้ดีว่าจากนี้ไปเฮียจะไม่เก็บคนแบบเราไว้ข้างตัวอีกแล้ว"
เขาจะเขี่ยเธอออกไปจากชีวิตเหมือนที่เขี่ยคนอื่นที่เขาไม่พึงใจ จะให้เงินมากมายแต่ไม่เคยให้ความรัก คนอื่นๆ อาจจะรับเงินเเล้วจากไป แต่สำหรับลลิษาแล้ว ไม่มีวัน
"กี้ไม่อยากหย่า ไม่อยากไปเรียนไฮสคูลที่สิงคโปร์ ไม่ได้อยากได้เงินร้อยล้านนั่นเลย ก็จริงที่กี้ไม่อยากอยู่บ้านอานนท์เพราะว่ากี้อยากมาอยู่กับเฮีย กี้ทำสำเร็จแล้วต่อให้ไล่ก็ไม่ไปหรอก"
เธอบอกอย่างไม่กลัวตาย นาทีนี้เธอไม่ต้องกลัวเขาไม่พอใจจนให้เธอออกไปจากสารบบของคู่นอนเขาแล้วเพราะเธอเป็นภรรยาเขาอย่างเป็นทางการ ไหนๆ ความรู้สึกที่เขามีต่อเธอตอนนี้มันก็แย่มากอยู่แล้วเธอแสดงความต้องการของตัวเองไปก็ไม่มีอะไรจะเสีย
"ถ้าเฮียไล่กี้อีก กี้จะฟ้องพ่อเฮีย"
- Writer
