ไม่เคยรัก until you + ตอนพิเศษ

ตอนที่สี่ ตัวป่วนจอมแสบ 4

อาคินกลับออกมาจากเพนธ์เฮาส์แล้วกลับไปที่คอนโดมีเนียมตัวเอง เพราะรู้ว่ามีใครคนหนึ่งรอเขาอยู่เขาไม่ได้ตั้งใจจะเข้าผับวันนี้ แต่ยังไม่เลี้ยวเข้าตึกเขาก็โดนตามไปที่ผับเพราะว่าเพื่อนของเขาโทรตามให้เขาไปรับคำขอโทษจากไอ้ลูกนักการเมืองกร่างพร้อมกับตำรวจท้องที่ที่ช่วยมันมากร่างในผับหอบกระเช้ามาขอโทษขอโพย หลังจากวันก่อนที่วาดลวดลายและเตรียมเล่นงานพวกเขาเต็มที่แต่มันก็เปลี่ยนเป็นหางจุกตูดหลังจากที่พวกมันเพิ่งรู้ว่าการที่มาทำเก่งในสถานที่ของเขานั้นไม่ใช่การแกว่งเท้าหาเสี้ยนแต่เป็นการแกว่งเท้าหาตอ

อาคินวนรถออกไปที่ผับ แบบรำคาญใจเล็กน้อยที่โดนขัดจังหวะ

แต่เพื่อความสงบของผับที่คงสงบไปอีกนาน เขาเลยต้องไปแสดงตัวพอเป็นพิธี

"ทำไมน้องไม่บอกว่าเป็นลูกของท่าน" ตำรวจยศใหญ่ของโรงพักท้องที่เดียวกับที่ตั้งของผับเดินเข้ามากระซิบเขาอย่างนอบน้อม อาคินยังจำได้ว่าสองสามวันก่อนนี้ หมอนี่พยายามตรวจเข้มผับเขาเอาใจไอ้นักการเมืองที่ไม่ยอมรับว่าลูกตัวเองผิดและให้ลิ่วล้อมาหาเรื่องเขาไม่หยุดแม้ว่าจะไม่เจออะไรผิดปรกติพวกมันแสดงละครลิงให้ดูวันสองวันเขาไม่ว่าและทนรำคาญไปก่อนเพราะคิดว่ามันจะหยุดเอง แต่นานวันเข้าเขาหงุดหงิดเลยจำเป็นต้องบอกให้พวกมันเลิกมาเล่นปาหี่ให้เขาดู

"ไอ้อาคิน ได้ยินข่าวว่ามันมาทำอวดดีใส่มึงหลายวัน มึงชอบดูตลกเหรอวะ ทำไมไม่ไล่มันไปแต่วันแรก ตำรวจมาสุ่มตรวจเยี่ยวทุกวันเสียลูกค้ากูหมด" พอเห็นท่าทางเหมือนหัวหดของคนมาขอโทษวีรากรหุ้นส่วนของเขาถึงกับกระเซ้า

"กูไม่อยากเอาบารมีคนอื่นมาอวด ยกเว้นจะรำคาญนะ"

เขาจำได้ว่าบอกไปอย่างนั้น แม้เพื่อนเขาจะเเย้งว่าคนอื่นที่เขาหมายถึงนั้นคือบิดาของเขาแต่ว่าเขาหาได้ใส่ใจไม่เมื่อให้อภัยและบอกไอ้กร่างกับพรรคพวกให้เลิกวุ่นวายสร้างความรำคาญให้เขา เพราะเขาทำทุกอย่างถูกต้องตามกฎหมาย หลังจากจบเรื่องราวอาคินก็กินเหล้ากับเพื่อนไปแค่สองแก้วแล้วก็ลุกขึ้นเหมือนจะกลับจนวีรากรร้องโวยวาย

"อะไรวะ รีบกลับทำไมนักหนา เด็กมึงไม่อยู่คอนโดแล้วนี่"

อาคินไม่ได้ตอบตอนเพื่อนร้องตามหลังมาแต่โบกมือให้แล้วเดินออกมา

พอเขากลับเข้ามาที่คอนโดมีเนียมเห็นคนนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะกินข้าวที่เงยหน้าขึ้นมายิ้มกว้างให้ทันทีที่เห็นหน้าเขา อาคินก็ยิ้มมุมปากน้อยๆ ข้อมูลไอ้วีรากรมันไม่อัปเดตเอาเสียเลย

"เฮีย ทำไมวันนี้กลับเร็ว"

เขาเดินไปยืนค้ำหัวเธอ หญิงสาวเก็บหนังสือทันทีเพราะเธอไม่ค่อยชอบอ่านหนังสือตอนอยู่กับเขา แต่ชอบอยู่ด้วยกันมากกว่า แต่เธอคงรีบเก็บไปหน่อยพอตอนผ่านหน้าเขาหนังสือเธอเลยตกเขาจึงเก็บให้...

อาคินขมวดคิ้วเมื่อมองเห็นชื่อในหนังสือ

แบบเรียนวิชาภาษาอังกฤษม. 6

นางสาว ลลิษา อัคริน

"หนังสือเรียนม. 6 ชื่อลลิษา ?" เขามัวแต่อ่านเลยไม่ได้เงยหน้าไปมองคนที่หน้าซีดแบบเฉียบพลัน พอมองหน้าเธอหญิงสาวก็ปรับสีหน้าเป็นปรกติแล้ว

"กี้ยืมหนังสือเก่าน้องมาอ่านค่ะ จะสอนพิเศษเด็ก"

"อ้อ เพิ่งรู้ว่ามีน้องสาว" เขาพยักหน้า แล้วก็ขมวดคิ้ว สีหน้าเหมือนไม่พอใจเพิ่มขึ้น "เฮียให้เงินกี้ใช้ไม่จำกัดทำไมต้องไปหาเองให้เหนื่อย แค่เรียนและอยู่กับเฮียเวลาก็หมดวันแล้วนะ"

"กี้แค่อยากลอง เวลาหาเงินเองมันจะเป็นยังไงน่ะค่ะ เฮียคืนหนังสือมาเถอะ เดี๋ยวกี้ไปเตรียมน้ำให้ อยากอาบน้ำอุ่นในอ่างอยู่หรือเปล่า" เพราะว่าอาคินบอกก่อนอกไปว่าเขาอยากอาบน้ำอุ่นในอ่างแล้วให้เธอช่วยนวดหลังให้เหมือนที่เคยทำ

พอถูกหลอกล่อด้วยการลงอ่าง อาคินเลยไม่สนใจเรื่องทั้งหมดที่ผ่านมาแล้ว วันนี้เขาตาขวากระตุกมาทั้งวัน อีกชั่วโมงเดียวจะหมดวันยังไม่หยุดอีก ดังนั้นเขาควรได้อาบน้ำอุ่นสบายๆ ให้คนน้ำหนักมือดีๆ นวดไหล่ให้ผ่อนคลายสักนิดก็ยังดี หนำซ้ำตอนที่เขานวดให้เธอกลับแบบลึกซึ้งนั้นน่าผ่อนคลายยิ่งกว่าเสียอีก

คนตัวโตพยักหน้า คิ้วที่ขมวดของเขาเหมือนคลายลงหญิงสาวเลยเดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วเปิดน้ำใส่อ่าง ระหว่างที่รอเธอแอบหยิบมือถือมาส่งข้อความตอบกลับหาใครคนหนึ่งที่เพิ่งส่งข้อความถามมาว่าเธออยู่ที่ไหน

"กี้อยู่บ้านเพื่อนที่นี่ปลอดภัยมาก เขาดูแลกี้ดีพี่อลิซไม่ต้องห่วง"ทั้งชื่อคอนโดทั้งหมายเลขห้องถูกส่งให้ปลายทาง ก่อนจะวางมือถือเอาไว้ เพียงไม่นานอาคินก็เดินพันผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเข้ามา

หญิงสาวมองหน้าด้วยแววตารู้สึกผิดเล็กน้อย แต่เขาไม่ทันเห็นเพราะก้มลงมาจูบเธอเสียก่อน เธอสั่นเป็นลูกนกพ่ายแรงปรารถนาในจูบของเขาก็ส่วนหนึ่ง หากแต่ส่วนหนึ่งนั้นก็เพราะกังวลถึงสิ่งที่จะตามมา

หลังจากพากันลงอ่างเพียงไม่นานก็เกิดการคลอเคลียกันมากกว่าช่วยนวดไหล่ อาคินเลยอุ้มคนตัวเล็กลุกขึ้นจากน้ำแบบไม่สนใจอยากอาบน้ำหรือนวดแล้ว เพราะเขาอยากทำอย่างอื่นบนเตียงมากกว่า

คนตัวเล็กกอดคอเขาหัวเราะคิก

เธอจะดูซุกซนขึ้นมายามที่เห็นว่าเขาต้องการเธอมากๆ เหมือนจะคลั่ง และเธอจะถือโอกาสนั้นยั่วยวนเขาแบบที่เขาวางเธอบนเตียงแล้วโถมตัวเข้าหาแทบไม่ทัน

หลังจากเล้าโลมกันในอ่างมานาน เขาร้อนระอุแทบคลั่ง จนบุ่มบ่ามมากกว่าทุกวัน คนตัวเล็กแทบจมหายไปกับฟูก ผิวนวลเนียนถูกเขาระดมจูบหนักๆ ไปทั่วทุกส่วน แน่นอนว่าพรุ่งนี้คงแดงไปเพราะเนื้อขาวๆ ของเธอบอบบางนัก

กิ๊งก่อง กิ๊งก่อง

เสียงกดกริ่งดังระรัวตอนที่เขายกขาข้างหนึ่งของคนตัวเล็กแล้วระดมจูบแถวสะดือระรัวแล้วจะเลื่อนริมฝีปากลงล่างเรื่อยๆ

เขากับเธอต่างชะงักพร้อมกัน

"ใครกันนะ" เสียงอาคินบอกเหมือนคำราม แล้วเสียงนั้นก็ดังขึ้นอีก เขาจึงผละลุกไปแบบเดือดดาลนิดหน่อย ผ้าเช็ดตัวที่ถูกทิ้งไว้ส่งๆ ข้างเตียงถูกคว้ามาพันที่เอวแล้วเขาก็เดินออกไป ส่วนคนตัวเล็กก็รีบลงจากเตียงหาชั้นในมาสวมแล้วรีบหาเสื้อคลุมมาคลุมทับ นั่งรอเหตุการณ์อย่างตื่นเต้นจนมือไม้สั่นไปหมด

อาคินเปิดประตูออก สีหน้าถมึงทึงของเขาพบกับคนตรงข้ามที่มีสีหน้าไม่ต่างกัน ยิ่งคนมาใหม่เห็นเขาพันผ้าเช็ดตัวผืนเดียวผมเผ้ายุ่งเหยิง คงพอรู้ว่าทำอะไรอยู่ แทนที่จะรู้สึกผิดที่มาผิดที่ผิดเวลาหน้าของคนตรงหน้ายิ่งขรึมขึ้นจนดูกวนโมโห

ไอ้เวร ทำอย่างกับมาเคาะห้องเมียเเล้วเจอเขา นี่มันห้องเขาโว้ย

อาคินกำลังจะอ้าปากด่าแต่ก็ชะงักเมื่อมีคนตัวเล็กๆ โผล่มาจากด้านหลังของไอ้แขกไม่ได้รับเชิญ หน้าของหญิงสาวคุ้นอย่างประหลาดแต่จำไม่ได้ว่าเคยเจอที่ไหน...

"กี้อยู่ที่นี่ใช่ไหมคะ ฉันเป็นพี่สาวกี้ มารับตัวน้อง" แม้จะมองเขาหวาดๆ แต่หญิงสาวมองเขาแบบที่ไอ้คนตรงหน้ามองไม่มีผิด

คำว่าพี่สาวกระทบเข้าหูเขา อาคินไม่ตอบแต่เขาเอ่ยถามคนตรงหน้าเสียงเหมือนไม่แน่ใจ

"กี้ชื่อจริงชื่ออะไร"

"ลลิษา อัคริน" ผู้ชายตรงหน้าอาคินเหมือนเพิ่งหาปากของตัวเองเจอเอ่ยบอก "เธอเป็นหลานสาวของฉันที่หนีออกจากบ้านมา ฉันมาเอาตัวหลานฉันกลับเพราะอยู่ที่นี่ไม่ปลอดภัย"

ริมฝีปากของอาคินเม้มแน่น ดวงตาคมหรี่ลง สีหน้าเขาตอนนี้เหมือนกับคนที่เพิ่งเข้าใจโจทย์ยากๆ ที่ไม่เข้าใจมาตลอดอย่างถ่องแท้

เขาพอจะรู้แล้วว่าไอ้อาการตากระตุกข้างขวามันเป็นการเตือนเหตุร้ายล่วงหน้าอย่างที่สังหรณ์ไว้จริงๆ

"กี้ไม่กลับ กี้จะอยู่ที่นี่"

ลลิษาเดินออกมา เธอเตรียมตัวรับมือกับสิ่งนี้อยู่แล้วเพราะรู้ว่าอย่างไรมันก็ต้องเกิด แม้ช่วงที่อาคินจะหันกลับมามองเธอจะทำให้เธอหนาวสันหลังวาบแต่เธอก็ยังยืนยันที่จะทำในสิ่งที่ตัวเองได้วางแผนเอาไว้ เธอไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่านี้แล้ว

"เราไม่มีสิทธิ์พูดยายกี้ ไปเอาข้าวของสำคัญแล้วมากับพี่"

"กี้ไม่กลับ กี้จะอยู่กับเเฟน พี่อลิซกับอานนท์กลับไปก่อนเถอะค่ะ"

"กี้" พี่สาวทำตาดุใส่เธอ

"เราต้องกลับไปเรียน จะมาใช้ชีวิตแบบนี้ไม่ได้"

"ทำไมจะไม่ได้คะ ในเมื่อพี่อาคินจะรับผิดชอบทุกอย่าง"

"รับผิดชอบทุกอย่างงั้นเหรอ ให้มันเอาตัวรอดจากข้อหาพรากผู้เยาว์ให้รอดก่อนเถอะ"

อาคินหันไปสบตากับลลิษา หญิงสาวเดินมายืนข้างๆ เขาแล้วจับมือเขาเอาไว้

"พรากผู้เยาว์อะไรกันคะ เรากำลังจะเเต่งงานกัน เเละกี้ก็เต็มใจไม่ได้โดนบังคับ"

คำพูดของลลิษาทำให้บังเกิดความเงียบในห้อง หากมีเข็มสักเล่มตกตอนนี้คงได้ยินเสียงเป็นแน่...