ตอนที่สาม การตกเป็นเชลยที่แสนยากลำบาก 1
1391 Words
นลินวิภานั่งละเลียดข้าวในจานแบบเบื่อๆ เธอเข้าใจลึกซึ้งแล้วกว่าการถูกขังและไม่ได้รับอิสระมันน่าอึดอัดแค่ไหน
เธอนั่งๆ นอนๆ และอ่านหนังสือในห้องนั่งเล่นอยู่ทั้งวัน ในใจเริ่มคิดถึงอุปกรณ์การทำงานของตัวเองแต่มันโดนยึดไป
ตอนป้าแตนเอาอาหารมาเสิร์ฟหญิงสาวขอเป้คอมพิวเตอร์ของตนคืนแล้วแต่ว่าป้าแตนไม่อนุญาต นางบอกสั้นๆ ว่า
"รอคุณโฮปตื่นก่อนค่ะ"
หญิงสาวเลยนั่งเเกร่วเปิดดูข่าวสารบ้านเมืองทางช่องโทรทัศน์พลางๆ ระหว่างรอ เธอพอรู้ว่าที่อาคินไม่ยอมคืนอุปกรณ์ไอทีเหล่านั้นเพราะว่าจะเก็บไว้เเฮ็คข้อมูลของเธอเพื่อค้นหาทินให้เจอ แม้จะรู้แต่ก็ไม่ได้กังวลเพราะว่าในนั้นไม่มีข้อมูลอะไรที่เกี่ยวข้องกับทินเธอใช้เพียงโทรศัพท์มือถือติดต่อเขาเท่านั้น ถ้าเจาะรหัสไปค้นหาอะไรเจอก็คงเจอแต่งานของเธอซึ่งไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ กับงานของทินให้เชื่อมโยงกันอยู่ดี อีกอย่างเอวิตาเองก็ไม่มีข้อมูลที่ถูกต้องของทินแน่เพราะว่าทินไม่ได้เปิดเผยตัวตนจริงๆ ของเขากับเอวิตา ดังนั้นเธอจึงไม่กลัวอาคินถ้ายืนกระต่ายขาเดียวไม่บอกข้อมูลอะไร เขากับทินก็ไม่มีวันได้เจอกัน
เวลาเที่ยงตรงพอดิบพอดีหลังจากที่เริ่มเบื่อมากถึงมากที่สุด ความหวังของนลินวิภาก็เดินออกมาจากห้องนอน ทรงผมของเขาเสียทรงเหมือนนกไปทำรังแล้วมีคนไปขยี้รังนั้นอีกทีหนึ่ง หน้าตาเขานิ่งแบบคนที่ยังไม่ได้ตื่นเต็มที่เท่าไหร่นัก
"ฉันอยากใช้คอมพิวเตอร์" เธอไม่เกริ่นอะไรก่อนยิงตรงเข้าประเด็นทันที
"พี่อาคินยึด ไม่ต้องถามว่านานแค่ไหนนะเพราะถ้าคุณไม่บอกอะไร เขาก็คงขังไว้อย่างนี้ไม่ปล่อย" เขาเดินผ่านเธอไปนั่งที่โต๊ะอาหารถัดจากโซฟาที่เธอนั่งๆ นอนๆ จมจ่อมอยู่ครึ่งค่อนวัน ก่อนจะกระดิกนิ้วเรียกเธอแล้วพึมพำ "มากินข้าว ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้น เดี๋ยวเเอบเอาไอแพดมาให้เล่น"
นลินวิภาลุกไปนั่งตรงกันข้ามกับเขา คิดว่าเขาน่าจะรอป้าแตนเอาของกินมาเสิร์ฟ พอป้าแตนยกอาหารมาหญิงสาวก็เดินตามกลับไปช่วยยกถาดอาหารอีกรอบ แน่นอนว่าเธอไม่ได้รับคำขอบคุณเพราะป้าแตนก็มองเธอเป็นฝ่ายตรงข้าม แต่เธออยู่บ้านใครก็ไม่เคยนิ่งดูดายที่ช่วยเพื่อความสบายใจของตัวเองเท่านั้น...
พอวางจานอาหารครบวิษุวัตมีสีหน้าสดชื่นขึ้นมา เขากวาดตามองหัวปลาต้มเผือก ปลาทอดน้ำปลา ผัดผักรวมและเต้าหู้ทรงเครื่องตาเป็นประกายก่อนจะหันไปมองป้าแตน
"ขอบคุณมากครับป้าแตนของโปรดผมทั้งนั้นเลย"
"ทำไว้ต้อนรับคุณโฮปนี่ล่ะค่ะ ทานเยอะๆ นะคะ" นางบอกยิ้มๆ แล้วเดินกลับเข้าครัวไป
"กินได้หรือเปล่า" เขาเอ่ยถามเธอ
"ได้สิ นี่สวรรค์ชัดๆ เลยล่ะ ในความโชคร้ายที่โดนขังไว้ที่นี่สิ่งที่พอจะเยียวยาได้ก็อาหารป้าแตนนี่ล่ะ"
"อย่าให้พี่อาคินได้ยินนะ คุณได้กินข้าวกล่องร้านใต้คอนโดแน่" เขาบอกแล้วก็หัวเราะน้อยๆ ทำท่าทางบอกให้เธอกิน ท่ามกลางสถานการณ์ที่ไม่ได้ดีเท่าไหร่ แต่ว่าเธอกับเขาต่างก็มีความสุขกับอาหารอร่อยในช่วงเวลาสั้นๆ พอท้องอิ่มวิษุวัตก็เดินกลับเข้าไปในห้องแล้วหยิบไอแพดโปรออกมาให้เธอ
"ใช้นี่แทนได้ เครื่องนี้ผมเพิ่งได้มาเอง ไม่ค่อยได้ใช้หรอกเพราะมีอีกเครื่องอยู่แล้ว"
"ฉันลงโปรแกรมบางอย่างได้ไหม" เธอถามเขาก่อน เผื่อว่าเธอจะคิดงานออกแล้วโหลดแอพหรือโปรแกรมบางอย่างมาทำงานแล้วส่งเก็บไว้ในพื้นที่จัดเก็บออนไลน์จะได้ไม่เสียเวลาเปล่า
"ได้สิ ใช้ได้ตามสบายเลย"
หญิงสาวยิ้ม เปิดหน้าจอแล้วถามรหัสกับเขาทันที
"ผมมีข้อแลกเปลี่ยนก่อนจะบอกรหัส" เขานั่งลงตรงข้ามเธอ สีหน้าอ่อนโยนของเขาเปลี่ยนเป็นเอาจริงเอาจังขึ้นมา นลินวิภาชักมือออกจากไอแพดมองคนตรงหน้าแบบระแวงเล็กน้อย
"คุณจะแลกเปลี่ยนกับอะไร"
"เอาตรงๆ นะ ตอนนี้คุณปลอดภัยเพราะพี่อาคินให้ผมจัดการคุณ ดังนั้นคุณควรทำให้ผมได้มีผลงาน เขาจะได้ไม่เปลี่ยนเป็นคนอื่นมาเฝ้าคุณแทนผม"
"คุณกำลังจะบอกฉันว่าฉันควรให้ข้อมูลกับคุณดีๆ เพราะว่าถ้าไม่บอกเขาจะส่งคนมาทำระยำตำบอนกับฉันแล้วคนนั้นจะไม่ใจดีเหมือนคุณงั้นเหรอ"
"อืม"
"ฉันขอบคุณคุณนะที่ใจดีกับฉันและสงสารฉันจนยื่นมือเข้ามาช่วย แต่ฉันบอกตามตรงเช่นกันไม่ว่าจะคุณหรือใคร หรือถามวิธีไหน ฉันก็จะบอกว่าฉันกับทินคบกันแล้วเอวิตาเป็นมือที่สาม ทินเลือกฉันแล้วเราก็ตั้งใจจะสร้างชีวิตใหม่ด้วยกัน แต่ว่าตอนนี้ต่างคนต่างมีงานที่ต้องทำเราแยกกันไปทำงาน แล้วฉันก็ไม่มีวันบอกข้อมูลเกี่ยวกับทินหรือบอกให้เขามาช่วยเพราะไม่มีความจำเป็นที่เขาจะต้องมาเจอพวกคุณให้เสียงานเสียการ"
"คุณก็รู้ดีว่าสิ่งที่คุณบอกมามันไม่ถูกต้องทั้งหมด คุณจะปกป้องคนอื่นทำไม ผมพยายามช่วยคุณเต็มที่แล้วนะ ถ้าคุณติดต่อไอ้ทินให้มาที่นี่ได้ ผมปล่อยคุณหนีไปยังได้เลย"
"ฉันไม่อยากให้ทินมาเจอกับนายอาคิน เรื่องทุกอย่างต้องจบที่นี่ จบที่ฉัน แค่ที่โดนจับมานี่ฉันก็ไม่รู้ว่าจับมาเพราะฉันผิดอะไรด้วยซ้ำ แล้วเขาจะเอาอะไรกับทินอีกล่ะ เอวิตาไม่ได้บอกให้จบๆ ไปหรือไง แม่นั่นไม่รู้ตัวบ้างเหรอว่าตัวเองผิดยังจะให้พี่ชายตามล้างแค้นให้จนคนอื่นต้องพลอยลำบากทั้งที่ต่างคนต่างจะได้ใช้ชีวิตของใครของมันไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกันอีก" นลินวิภาเหมือนจะบอกเขาว่าต่อให้เขาขังเธอนานแค่ไหน เธอก็จะยังตอบเหมือนเดิม
"ถ้ายังจะยืนยันคำเดิมก็ตามใจ" วิษุวัตพูดห้วนๆ แล้วก็ลุกขึ้น หน้าตาหล่อเหลาเคร่งขรึมจนน่ากลัว เขาคงโกรธที่ไม่ได้ผลงานกลัวว่าอาคินจะหาว่าไม่ได้เรื่อง แต่เธอจะทำอย่างไรได้ในเมื่อตั้งใจไว้แล้วว่าไม่ว่ากับใครก็จะบอกเท่าที่เธออยากบอกไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตามที
"นั่นคุณจะไปไหน พาสเวิร์ดของฉันล่ะ" เธอถามเมื่อเขาทำท่าจะเดินหนี
"กดศูนย์หกตัว" เพราะเธอมัวแต่สนใจว่าพาสเวิร์ดอะไรและพิมพ์ลงในไอแพดแล้วโหลดโพรแกรมมาใช้งานเลยไม่ได้สนใจว่าเขาเดินออกไปด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์เท่าไหร่
วิษุวัตเดินออกมาแล้วเขาก็กดโทรออกหาอาคิน เพียงครู่เดียวอีกฝ่ายก็รับสาย
"เธอยังยืนยันคำตอบเดิมครับพี่อาคิน"
"แสดงว่าจะไม่ยอมบอกความจริง" อาคินพึมพำ "ถ้าอย่างนั้นก็กักตัวเอาไว้ก่อนทางฝั่งฉันก็ตามหาไอ้ทินอยู่ สองสามวันนี้ฉันไม่ได้เข้าไปที่เพนธ์เฮาส์นะ ต้องดูที่ผับสลับกับไปดูอีฟ ฝากนายจัดการยายนั่นด้วยก็แล้วกัน"
"แล้วอีฟเป็นยังไงบ้างครับ"
"ดีขึ้นมากแล้ว พี่ก้อยเฝ้าอยู่ตลอดไม่ต้องห่วงนะ อีกสองสามวันจะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว"
"ครับ" วิษุวัตรับคำจากนั้นแล้วเขาก็วางสาย เขายืนทอดสายตามองตึกเรียงรายด้านนอกหน้าต่างด้วยสายตาที่ไร้จุดหมาย ยากเกินกว่าจะคาดเดาความรู้สึก
- Writer
