ตอนที่ 6
1309 Words
เนื่องจากอาบน้ำมาแล้วเขาเลยแค่เปลี่ยนชุดมาเป็นชุดนอน แล้วค่อยๆขึ้นไปบนเตียงเพื่อนอนกอดสาวน้อยอย่างมีความสุขแล้วหลับตามไปอย่างรวดเร็วด้วยความเหนื่อยล้า รู้สึกตัวอีกทีก็เช้าแล้ว แต่ว่าเป็นเช้าที่มีความสุขมาก
"หนูดาตื่นได้แล้วนะ" เรย์โนกระซิบที่ข้างหู
"ขออีก5นาทีนะค่ะหนูดาไม่ไหว" กีรดาขยับตัวเข้าอ้อมกอดเรย์โนว์มากขึ้นอย่างไม่รู้ตัว
"ถ้าหนูไม่ตื่นพี่จะปลุกในแบบของพี่แล้วนะ" เมื่อไม่มีเสียงตอบรับนั้นแปลว่าตกลง เขาขยับไปจูบที่ซอกคอเนียนนุ่ม มือหยาบก็ลูบไล้ไปตามสัดส่วนจนมาหยุดที่ทรวงอกเด้งมือ
"พอแล้วค่ะตื่นแล้ว!" กีรดาตื่นทันที่เพราะรู้สึกเริ่มถูกรุกรานไปทั่วแล้วเธอจะทนไม่ไหวอีกต่อไป
"ตื่นไวจัง"
"ปล่อยค่ะ"
"พี่รักหนูดามากนะ แล้วหนูดาล่ะรักพี่บ้างไหม?" คำถามตรงเข้าประเด็นเล่นเอากีรดาตะลึงไปเลย แต่เขาอยากจะรู้จริงๆต่อให้มันจะไม่ใช่ความรู้สึกจริงของเธอก็ตาม
"เอ่ออ...เราพึ่งรู้จักกันเองนะคะ หนูคงต้องขอเวลาก่อน" กีรดาพูดอย่างถนอมน้ำใจ เราพึ่งรู้จักกันแค่ไม่กี่วันแล้วจะรักเลยคงเป็นไปไม่ได้หรอก ทุกวันนี้มีเขาเป็นคอยดูแลความปลอดภัยแลกกับการอยู่ด้วยกันแล้วทำทุกอย่างคล้ายคนรักก็มากพอแล้ว
เขาบอกว่านี่จะทำให้ฝั่งนั้นไม่มายุ่งกับเธอ
เขาบอกว่ารู้จักเธอมานานมาก และ รักเธอมาก
นี่เลยทำให้สับสน
"เราพึ่งรู้จักกันเหรอ…พี่ชอบคำนี้นะ แล้วอีกอย่างพี่รอหนูดาได้เสมอแต่อย่าให้นานเกินไปก็พอ" เรย์โนว์หอมแก้มกีรดาเบาๆแล้วถึงได้ลุกไปอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวไปทำงาน
เมื่อเรย์โนว์อาบน้ำเสร็จกีรดาก็เข้าไปอาบต่อทันที แล้วลงไปกินอาหารเช้าพร้อมกันก่อนเรย์โนว์จะแยกตัวไปทำงาน ส่วนกีรดาก็แยดตัวไปออกแบบเสื้อผ้าคอลเล็กชั่นต่อไปคนเดียวแก้เบื่อเพราะอยู่ที่นี่ว่างมากเกินไป
เธออยากกลับบ้านแล้ว
เมื่อไรเรื่องบ้าพวกนี้จะจบลงสักทีนะ
ทางด้านอากอนที่กำลังเครียดมากกว่าเดิมเพราะดูเหมือนว่าเรื่องนี้จะไม่ง่ายอย่างที่คิดและอาจจะนำพาความเสียหายอีกด้วย แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่คิดจะหยุดหรอก กีรดาเป็นของเขาแล้วไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ต้องได้กลับคืนมา ส่วนคนที่มันหยามหน้าแบบเรย์โนว์ก็ต้องโดนสั่งสอนหนักๆให้สาสมกับการที่มันมาแย่งเธอไปถึงถิ่นของเขา
"นายครับมีคนส่งของมาให้ที่ด้านล่างครับ"
"ใครมันเป็นคนส่งมา"
“ไม่ทราบครับ แต่ว่า…นายน่าจะได้เห็น”
อากอนลงไปพร้อมกับลูกน้องคนสนิทที่เข้ามารายงานด้วยสีหน้าเคร่งเครียดมาก แล้วเมื่อลงมาเห็นเองกับตาก็เข้าใจทุกอย่างโดยไม่ต้องอธิบายใดๆ อารมณ์เดือดพล่านเต็มไปด้วยความโกรธที่ปะทุขึ้นเพราะของที่ส่งมันคือโลงศพ
Rrrr…
แต่ยังไม่ทันจะคุยอะไรก็มีเสียงโทรศัพท์ดังมาจากในโลงศพ ลูกน้องต่างมองหน้ากันไม่รู้ว่าจะเปิดโลงรับสายดีไหม หรือควรจะเอายังไงต่อดีเพราะไม่รู้ว่าในนี้แฝงไปด้วยอไรกันแน่
อากอนถอนหายใจก่อนจะเปิดโลงศพเอง ปรากฎว่าเป็นลูกน้องที่เขาส่งไปสั่งสอนเรย์โนว์เมื่อวานนี้ พวกฆ่าทิ้งแล้วส่งศพกลับมาแบบนี้มันคือประกาศสงครามกันชัดๆ
"ฮัลโหล" อากอนหยิบโทรศัพท์ออกมารับ
"ของที่ส่งไปถูกใจไหมครับ?" น้ำเสียงปลายสายถามราวกับว่าเป็นอะไรที่ธรรมดาทั่วไป
"นี่มึงจะประกาศสงครามกับกูหรอ เหอะ! ไอ้ไก่อ่อนฉิบหายเลย มึงกับกูมันคนละชั้นกัน ถ้ากูจะเอาชีวิตมึงตอนนี้ก็ยังได้เลย" อากอนขู่ปลายสายอย่างดุดันพร้อมกับยังหัวเราะไปด้วย
"อย่าแน่ใจไปหน่อยเลยอากอน คนอย่างผมไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก ไม่อย่างนั้นคงไม่อยู่มาถึงทุกวันนี้"
"แล้วมึงจะได้รู้ว่าใครจะแน่กว่ากัน!"
"เหรอ? แล้วกูจะรอดู อ่อ! ยังมีของขวัญอีกชิ้นด้วยนะ ลองฟังดูสิว่าถูกใจไหม"
ติ้ด…ติ้ด…ติ้ดๆ…
เสียงนาฬิกามาจากไหน ดังถี่ขึ้นเรื่อยๆหรือว่าจะเป็น....
"นายครับมีระเบิด!"
"ไปหลบก่อนครับนายเดี๋ยวพวกผมจะหาทางจัดการเอง”
ตูม!!
เสียงระเบิดดังทันทีเมื่อถึงเวลาที่ตั้งไว้ อากอนหนีออกมาทันแล้วมองดูความเสียหายที่เกิดขึ้นในทันที ลูกน้องบางคนตายและบางคนบาดเจ็บ ไฟกำลังลุกลามทำให้เกิดความชุลมุนวุ่นวายจนน่าโมโหมาก ลูกน้องอีกส่วนก็รีบช่วยกันดับไปทันที
ไอ้เวรนี่มันไม่มีทางตายดีแน่นอน
เรย์โนว์ คาลอส อีกไม่นานมันจะตายด้วยมือเขา
หลังจากเกิดเหตุไฟไหม้ที่เป็นข่าวแทบจะทันทีและสื่อก็รายงานแทบทุกช่องทาง มีคนตายไม่มากแต่มีคนบาดเจ็บมาก ความน่าเชื่อถือลดลงเพราะความปลอดภัยที่ค่อนข้างต่ำมากจนแทบไม่น่าเชื่อว่าคือรังของมาเฟียใหญ่ของอากอน
"ฉันเห็นข่าวแล้วสะใจเป็นบ้าหึๆ" นี่มันเป็นแค่สั่งสอนเบาๆให้รู้ตัว ถ้าเกิดมันไม่หยุดคงได้จัดหนักอีกยกแล้ว
"ครับนายใหญ่ ข่าวลงทุกสำนักเลย ผมว่าหลังจากนี้คาสิโนของมันคงไม่ค่อยมีคนเข้าสักพักใหญ่" มาคัสก็สะใจไม่ต่างกัน
"ธุรกิจของของหนูดาที่นั่นเป็นยังไงบ้าง?" เขาส่งคนไปคอยดูแลธุรกิจเสื้อผ้าให้หนูดาตั้งแต่วันแรกที่ได้ตัวหนูดามาแล้ว
"ดีครับ" มาคัสตอบสั้นๆ
"คอยสอดแนมไอ้อากอนด้วย ฉันมั่นใจว่ามันไม่หยุดง่ายๆแน่นอน มันเป็นพวกดื้อด้านจนเคยตัว แล้วมันก็ยังไม่เคยโดนอะไรหนักๆแบบนี้เลยมั่นใจในตัวเองมากไปหน่อย"
“ภัยความมั่นชัดๆ”
“นั่นสิ”
“แล้วเรื่องหนูดาจะทำยังไงต่อครับ?”
“กำลังคิดอยู่”
“ผมว่าคุณหนูดาอยากกลับบ้านนะครับ อยู่ที่นี่สุขสบายและปลอดภัยก็จริง แต่แม่บ้านรายงานมาว่าดูเหมือนจะเหงา หลายครั้งก็เหม่อลอยมากพอสมควร ผมว่านายลองคิดดูดีๆนะครับว่าจะเอายังไงต่อจากนี้”
“เรื่องนี้ฉันรู้น่ามาคัส แต่ว่าฉันจะทำให้หนูดาอยู่ที่นี่กับฉันต่อไป ไม่ว่าจะเหตุผลอะไรทั้งนั้นฉันจะไม่ปล่อยให้หนูดาหลุดมือไปเด็ดขาด” เรื่องความรู้สึกของเขามีคนรู้อยู่ไม่มากหรอก แต่ทุกคนนั้นไว้ใจได้และอยู่ด้วยกันมานานพอจะไม่ทรยศหักหลัง
เขารักเธอตั้งแต่ยังไม่รู้จักด้วยซ้ำ รักทั้งที่ไม่มีเหตุผลอะไรเลยสักนิดแถมยังเป็นเพียงแค่ช่วงเวลาสั้นๆที่เราได้พูดคุยกัน เธอไม่เคยรู้ถึงการมีตัวตนของเขาและเขาก็ปล่อยเธอให้อยู่แบบนั้นไปโดยไม่เสนอตัวออกให้เห็น แต่ไม่เคยมีใครมายุ่งกับเธอได้เพราะลูกน้องรายงานมาและสั่งให้จัดการตลอด
กีรดาไม่ใช่นกน้อยในกรงทอง
แต่เธอเป็นความรักทั้งหมดของเขาที่มีอยู่
- Writer
