Boranın kollarında hıçkırarak ağlamamak için kaçıp, odama gelmiştim ama odamda da gözyaşlarım durmamıştı. Odaya girdiğimde hemen kapıyı kapattım ve kapıya yaslanıp, hıçkırıklarla yere çöktüm. Ne kadar zaman orada öyle kalıp, ağladığımı bilmiyorum ama Bora'nın oda kapısının kapanma sesi ile baya bir süre geçtiğini anladım. Haklıydı bir adım atmıyor, hiç çabalamıyorum. Bu karanlıktan çıkmak için onun çırpınmalarını umursamıyor, görmüyordum. Bora pes etmiyor ama her geçen gün oda benimle beraber acı çekiyordu. Üstelik beni en başında uyarmasına rağmen, şu durum tamami ile benim hatam olmasına rağmen, benimle beraber acı çekiyor ve kahroluyordu. Artık buna bir son vermeli,
'Evet bir son vermeli 'dedim. Bunu sesli bir şekilde söylediğimi fark ettiğimde şaşkınlıkla elimi ağzıma götürdüm. Hafif
