(บางอย่างที่ต้องปกปิด)
มารุตส่งข้อไปหาขวัญฤทัย เขานัดแนะจะเป็นคนขับรถเข้ามารับหญิงสาวไปสมัครเรียนทำขนมในวันพรุ่งนี้ แต่ต้องรอให้ไอ้พี่ชายขี้หวงมันออกไปทำงานเสียก่อน ขวัญฤทัยส่งตอบข้อความว่าตกลง มารุตจึงเก็บโทรศัพท์ยัดกลับเข้ากระเป๋ากางเกงซึ่งถูกถอดทิ้งไว้ข้างตัวเขาเอง
ยัดโทรศัพท์เสร็จก็อ้าขาออกกว้างอำนวยความสะดวกให้กับคู่หมายสุดแสนเสน่หา ไถ่โทษที่เขาทำให้เจ้าหล่อนโมโหไปเมื่อหลายวันก่อน
ดุ้นเนื้ออันโตกำลังถูกแม่เจ้าประคุณกลืนกิน คงจะอดอยากปากแห้งเพราะไม่มาหาเขาเลยคงมัวแต่โกรธ
“เด็กในบ้านของนายออสติน...”
มารุตเปรยขึ้นเมื่อธิชาเงยหน้าขึ้นมองด้วยสีหน้าเธอแปลกใจแต่ไร้อาการหึงหวงในดวงตาทั้งสองข้าง บางครั้งบางทีมารุตก็รู้สึกเจ็บลึกๆ ทำไมคู่หมั้นคู่หมายของเขาถึงไม่คิดหวงเขาบ้างเลย
นึกไปแล้วคู่เขานี่ก็แปลก ถูกจับหมั้นหมายกันมาตั้งแต่เป็นหนุ่มเป็นสาววัยละอ่อน ได้เสียเป็นผัวเมียกันนับไม่ถ้วนแ
