4.ไปชิงสุ่ย
1170 Words
ทางเรือนใหญ่นั้นหลังจากที่เสียนจื่อหยวนได้พักผ่อนแล้ว เขาก็ได้รับสารจากเมืองชิงสุ่ยแจ้งว่ามารดาของตนเองกำลังป่วยไข้ ต้องการให้เขากลับไปเยี่ยมสักครั้ง ดังนั้นเขาจึงรีบเดินทางกลับไปเยี่ยมมารดาทันที โดยการไปจวนเก่าในครั้งนี้เขาได้สั่งให้สาวใช้แจ้งต่อฮูหยินของตนเองให้เตรียมพร้อมเดินทางไปด้วยกันทุกคน ซึ่งเสียนจื่ออิงก็เป็นหนึ่งในนั้น
แม้จะเสียดายที่แผนการของนางจะล่มอย่างไม่เป็นท่า เพราะต้องติดตามบิดาไปเยี่ยมท่านย่าจึงต้องล้มเลิกแผนการนั้นไปอย่างเสียไม่ได้ แต่ในใจนางก็ยังไม่วางมือที่จะกำจัด เสียนจื่ออิงไปให้พ้นสายตาตนเองให้ได้
" คุณหนูเจ้าคะ แผนนั่น "
" ส่งคนไปบอกเขาว่าตอนนี้ไม่สะดวกแล้ว ยกเลิกก่อน เรายังมีเวลาอีกมากที่จะจัดการนาง ตอนนี้ปล่อยไปก่อนเถอะ " เสียนจื่อฮวาเอ่ยบอกกับสาวใช้ของตนเอง
" เจ้าค่ะ "
หลังจากที่ทุกคนเตรียมพร้อมกันแล้ว ขบวนรถม้าก็เคลื่อนตัวออกจากเมืองหลวงในช่วงสาย กว่าจะถึงจวนเก่าก็ผ่านมาสองวันแล้ว
" ถึงแล้วเจ้าค่ะท่านพี่ " หลินเพ่ยเอินเอ่ยบอกกับสามีที่เอนหลังพิงกับรถม้าหลับตาอยู่
" อืม " เขาตอบรับคำเบาๆในใจยังคงคิดถึงการป่วยไข้ของมารดาที่อาศัยอยู่ที่นี่ลำพัง
" ลงไปกันเถอะ " เสียนจื่อหยวนเอ่ยบอกแผ่วเบากับฮูหยินเอกของตน
" เจ้าค่ะ "
หลังจากนั้นทุกคนก็ลงจากรถม้าและเข้าไปในจวนพร้อมกัน โดยแต่ละคนต่างแยกย้ายกันนำสัมภาระไปเก็บที่เรือนของตนเองที่เคยอยู่ เพราะรู้ดีว่าท่านย่าคงสั่งให้บ่าวไพร่มาทำความสะอาดรอไว้แล้ว
ส่วนเสียนจื่ออิงนั้นนางไม่รู้ว่าตนเองควรจะไปพักที่เรือนไหน จึงเลือกเดินไปที่เรือนหลังเล็กที่นางเคยอยู่กับมารดาเมื่อสมัยยังเด็ก แต่ที่นั่นเต็มไปด้วยขยะและมีพื้นที่รกร้างอย่างมาก เพราะไร้คนสนใจ
ที่ห้องโถงของเรือนหลักนั้นตอนนี้สีหน้าของฮูหยินเฒ่าดีขึ้นมาก นางไม่คิดว่าบุตรชายเพียงหนึ่งเดียวจะมาเยี่ยมถึงที่นี่ ในใจรู้สึกเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักที่มารดามีต่อบุตร
" ลำบากเจ้าแล้วอาหยวน "
" ไม่ขอรับ ลูกไม่ได้ลำบาก ท่านแม่อย่าได้กล่าวเช่นนั้นเลย เป็นข้าเองที่ละเลยท่านแม่มานาน ท่านแม่ท่านไปอยู่ที่เมืองหลวงกับข้าเถอะนะขอรับ "
" ไม่ล่ะ แม่อยู่ที่นี่ดีกว่า ที่นี่เป็นจวนที่พ่อเจ้าสร้างมากับมือ แม่… หากเจ้าเป็นห่วงข้าจริงๆ งั้นก็ทิ้งหลานสาวไว้ที่นี่สักคนเถอะ " ฮูหยินเฒ่าเอ่ยบอกกับบุตรชายของตน ไม่คาดคิดว่าจะต้องเป็นหลานสาวคนไหน เพราะนางเข้าใจดีว่าไม่มีหลานคนไหนอยากจะทนอยู่ที่นี่ เมืองที่ห่างไกลความเจริญนี้
"ขอรับท่านแม่ " เสียนจื่อหยวนเอ่ยตอบมารดาของตนเอง ในใจครุ่งคิดแล้วว่า จะให้บุตรคนใดอยู่ที่นี่กับมารดาของตนเองเพื่อแสดงความกตัญญูต่อมารดา
ในขณะที่เหล่าบุตรสาวของเขากำลังโต้เถียงกันอยู่ด้านนอก
" น้องสามเจ้าทำเช่นนี้ได้เช่นไรกัน " เสียนจื่อฮวาเอ่ยต่อว่าน้องสาวต่างบิดาด้วยอารมณ์โกรธ เพราะอีกฝ่ายแย่งชิงดอกไม้ในสวนที่ต่างฝ่ายต่างต้องการ
" พี่รอง ข้าเห็นมันก่อน ท่านต่างหากที่มาแย่งข้า " เสียนจื่อหนิงเองก็โต้เถียงอย่างไม่ยอมแพ้ ไม่นานทั้งสองก็ตบตีกันจนเสียงดังไปถึงห้องโถงหลักของเรือนหลัก แม้แต่ฮูหยินเฒ่าและบิดามารดาของพวกนางที่อยู่ในนั้นก็ได้ยินเช่นกัน
" ข้างนอกเกิดอะไรขึ้น " ฮูหยินเฒ่าเอ่ยถามขึ้น สาวใช้จึงออกไปดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนจะกลับมารายงานต่อนายของตน
" เรียนฮูหยินเฒ่า นายท่าน คุณหนูรองกับคุณสามพวกนางตบตีกันเพราะแย่งดอกไม้ในสวนเจ้าค่ะ " สายใช้เอ่ยรายงาน สร้างความขุ่นข้องใจให้กับเหล่าคนในห้องโถงเป็นอย่างมาก
ปึง!! เสียงตบของโต๊ะดังขึ้นลั่นห้อง ด้วยความโกรธของเสียนจื่อหยวนนั้นเขาตบโต๊ะจนแตกหัก ก่อนจะเดินออกไปจัดการบุตรสาวด้านนอก
" พวกเจ้าสองคนตบตีกันเยี่ยงหมา ไม่อับอายบ่าวไพร่หรือยังไงกัน " เสียนจื่อหยวนตวาดต่อว่าบุตรสาวทั้งสองเสียงดังลั่น
" ท่านพ่อ " เสียนจื่อฮวา
" ข้าไม่ผิดเจ้าค่ะ ข้ามาเจอดอกไม้นี่ก่อนพี่รอง แต่นางแย่งข้าเองเจ้าค่ะ " เสียนจื่อหนิง
" พอได้แล้ว พวกเจ้าเป็นพี่น้องกัน แค่ดอกไม้พวกนี้กลับถึงต้องทะเลาะกัน ใช้ได้ที่ไหนกัน กลับเรือนไปสำนึกความผิดที่ก่อขึ้นในวันนี้ให้ดี พวกเจ้าก็เหมือนกัน อบรมบุตรสาวของตนเองให้ดี กลับไป " เสียนจื่อหยวนเอ่ยขึ้นอย่างโมโหอย่างมาก ก่อนที่เขาจะกลับไปที่เรือนหลักของมารดาเพื่ออยู่พูดคุยกับนางต่อ
หลังจากที่อยู่เป็นเพื่อนมารดาได้ไม่กี่วัน ขบวนเสียนจื่อหยวนพร้อมทั้งภรรยาเอกและบุตรชายหญิงต่างก็พากันขึ้นรถม้ากลับไปยังเมืองหลวงทันที ยกเว้นก็แต่ เสียนจื่ออิง
ก๊อกๆๆ แอ๊ด ประตูไม้เก่าถูกเปิดออกโดยสาวใช้คนหนึ่ง ซึ่งมีหญิงวัยกลางคนเดินตามเข้ามาด้วย จากความทรงจำของนาง หญิงวัยกลางคนผู้นั้นคือ แม่นมของฮูหยินเฒ่านั่นเอง
" คุณหนูใหญ่ นายท่านสั่งว่าให้บ่าวมาแจ้งแก่ท่านว่า ให้ท่านอยู่ที่เมืองชิงสุ่ย เพื่อดูแลฮูหยินเฒ่าเจ้าค่ะ " นางคือ แม่นมหลี่ ซึ่งเป็นคนสนิทของฮูหยินเฒ่าที่อยู่จวนหลังเก่าในเมืองชิงสุ่ย
" สาวใช้ของท่านเล่าเจ้าคะคุณหนูใหญ่ "แม่นมหลี่เอ่ยถาม
" นาง… ตายแล้ว " เสียนจื่ออิงเอ่ยตอบ แววตาของนางในตอนนี้แข็งกร้าวเมื่อนึกถึงสาวใช้ที่เสียสละชีวิตเพื่อปกป้องนาง
" พวกเจ้าไปช่วยกันเก็บของคุณหนูใหญ่เสีย " แม่นมหลี่เอ่ยบอก สาวใช้ที่ตามมานั้นต่างช่วยกันเก็บข้าวของที่มีเพียงไม่กี่ชิ้นของนางจนหมดเกลี้ยง ก่อนจะทยอยย้ายไปยังเรือนเหมยฮวา ที่อยู่ด้านซ้ายของเรือนหลัก ที่ฮูหยินเฒ่าอาศัยอยู่
จวนหลังนี้เป็นเรือนสี่ประสานขนาดเล็ก ซึ่งเป็นจวนเก่าแก่ของตระกูลเสียน ก่อนที่บิดาของนางจะพาคนอื่นๆ ย้ายไปยังเมืองหลวง เพื่อรับตำแหน่งรองเจ้ากรมโยธาในปีนั้น เพราะฮูหยินเฒ่าร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง อีกทั้งนางยังผูกพันธุ์กับจวนหลังนี้จึงไม่ยินดีที่จะย้ายไปเมืองหลวง
- Writer
