3. บอกแล้วว่าให้ปล่อย
936 Words
" ปล่อยข้านะ ข้าบอกให้ปล่อย " เสียนจื่ออิงเอ่ยขึ้น ในเมื่อไม่ยอมปล่อยงั้นก็อย่าหาว่านางใจร้ายก็แล้วกัน เสียนจื่ออิงอาศัยจังหวะนั้นแอบโปรยผงบางอย่างในอากาศ ทำให้ลมที่พัดเขเามานั้นพัดพาผงนั่นคละคลุ้งไปทั่วห้อง พลิบตาเดียวสาวใช้ทั้งหมดก็เกิดตุ่มแดงขึ้นทั่วทั้งตัวและใบหน้าไม่เว้นแม้แต่ หลิวเพ่ยเอิน ที่ถูกผงชนิดนี้ไปด้วย
" ฮะ ฮูหยิน ผิวของท่าน " เพราะถูกสาวใช้เรียกสติขึ้นมาจึงได้สังเกตเห็นบางอย่างที่เกิดขึ้นกับร่างกายของตนเอง
" นะ…นี่มัน นี่มัน เกิดอะไรขึ้น กรี๊ด !!! " หลินเพ่ยเอินกรีดร้องออกมาจนดังลั่นไปทั่วทั้งเรือน
" โอ๊ย ช่วยด้วย คัน ๆๆ " เพราะพวกนางไม่มีความอดทนอดกลั้นเพียงแค่เกาบนตุ่มนั่นก็ทำให้เกิดรอยแผลเป็นผุผองขึ้นภายในเวลาไม่นาน สร้างความหวาดกลัวให้กับบรรดาสาวใช้รวมถึง หลินเพ่ยเอิน ด้วยเช่นกัน
เสียนจื่ออิงลอบยิ้มเย็นให้กับคนเหล่านั้น ' หึ ข้าบอกแล้วนี่นะ พวกเจ้าไม่ปล่อยเอง '
ไม่นานนักความโกลาหลก็เกิดขึ้นในจวน บรรดาหมอทั้งในและนอกต่างวิ่งเข้าออกในจวนกันถ้วนหน้า
" ท่านหมอ ฮูหยินเป็นเช่นไรบ้างเจ้าคะ " แม่นมหลัวคือสายใช้ประจำตัวที่ติดตามหลิวเพ่ยเอินมาจากจวนตระกูลหลิว เมื่อครั้งที่แต่งเข้ามาที่จวนนี้
" แม่นมหลัว คาดว่าฮูหยินคงเกิดอาการแพ้บางอย่าง จึงได้ส่งผลให้เกิดผื่นขึ้นตามร่างกาย แต่เพราะนางเกามันด้วยความคัน จึงทำให้ตุ่มหนองนั้นแตกออกมา คงต้องใช้เวลารักษานานกว่าสามเดือน ข้าจะเขียนเทียบยาให้ รบกวนท่านส่งคนไปสั่งซื้อตามนั้นด้วย " ท่านหมอเอ่ยบอก
" เจ้าค่ะ ขอบคุณท่านหมอ " แม่นมหลัวเอ่ยขึ้น หลังจากที่ส่งท่านหมอกลับไปแล้ว นางก็เข้าไปดูแลฮูหยินในเรือนต่อไป
เสียนจื่ออิงได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขในเรือนของตนเองต่ออีกนานนับเดือน เพราะช่วงนี้ไม่มีใครมาวุ่นวายกับนาง อีกทั้งบิดาก็ยังไม่กลับมาจากการไปทำงานนอกเมือง
" คุณหนูบ่าวเองเจ้าค่ะ " เสี่ยวจินเอ่ยเรียกอยู่ด้านนอกประตู
" เข้ามา "
" บ่าวจะมารายงานเรื่องคุณหนูรองเจ้าค่ะ เวลานี้นางกำลังวางแผนทำร้ายท่าน ในวันเกิดของนายท่านที่จะถึงสัปดาห์หน้าเจ้าค่ะ "
" แล้วเจ้ารู้ไหมว่านางวางแผนอะไร "
" เอ่อ ทำให้ท่าน เอ่อ เสื่อมเสียชื่อเสียงด้วยการ เอ่อ หลับนอนกับ …"
" อืม ข้ารู้แล้ว เจ้ากลับไปเถอะ ข้าจะจัดการเอง "
'ในเมื่อกล้าวางแผนร้ายให้ข้าต้องเสื่อมเสีย เช่นนั้นข้าจะสั่งสอนเข้าเอง เสียนจื่อฮวา ' นางเอ่ยออกมาอย่างหมายมาด ในเมื่ออีกฝ่ายต้องการสร้างเรื่องให้นาง แล้วนางจะต้องใจดีไม่ตอบโต้อย่างนั้นหรือ หึ !!
สองวันต่อมาขบวนรถม้าของเสียนจื่อหยวนก็เดินทางกลับมาถึงแล้ว ทุกคนต่างออกไปต้อนรับเขาที่หน้าประตูจวนทั้งสิ้น รวมทั้งเสียนจื่ออิงด้วย
" ท่านพี่ ท่านกลับมาแล้ว " หลินเพ่ยเอินออกมาต้อนรับสามีด้วยใบหน้ายิ้มแย้มดีใจ
" คารวะท่านพ่อ "
" อืม เอาเถอะ เข้าไปด้านใน ไว้ค่อยพูดคุยกัน "เสียนจื่อหยวนเอ่ยบอกพลางกวาดสายตามองไปยังบุตรชายหญิงของตนเอง ไม่เว้นแม้แต่บุตรสาวคนโตที่เกิดจากอดีตฮูหยินของเขา นางคล้ายมารดาของนางเสียเหลือเกิน ยิ่งมองเขายิ่งรู้สึกขัดหูขัดตา ก่อนจะสั่งให้นางกลับเรือนของตนเองไป
" กลับไปเรือนขอบเจ้า ไม่มีคำสั่งข้า ห้ามออกมา "
เสียนจื่ออิงไม่ได้ตอบรับอันใดเพียงแค่หมุนกายเดินกลับเรือนของตนเองไปเงียบๆ เพราะในใจของนางเองก็ไม่ได้รู้สึกอันใดกับบิดาแม้แต่น้อย ดีเสียอีกนางจะได้ใช้เวลาให้เป็นประโยชน์
เมื่อกลับมาที่ห้องโถงแล้ว ถังจื่อหยวนก็นั่งกินอาหารที่ฮูหยินของเขาจัดเตรียมเอาไว้ให้จนอิ่ม พร้อมกับบรรดาบุตรชายหญิงของตนเองด้วย
" ท่านพี่ อาหารถูกปากหรือไม่เจ้าคะ " หลินเพ่ยเอิน
" อืม รสชาติดีไม่มีเปลี่ยน ขอบใจเจ้ามากน้องหญิง "
" ข้าเต็มใจเจ้าค่ะท่านพี่ ขอเพียงท่านพอใจเท่านั้นก็พอแล้วเจ้าค่ะ " หลังจากนั้นก็ร่วมพูดคุยถามไถ่กันอีกไม่กี่คำเท่านั้น แล้วจึงแยกย้ายกันไปพักผ่อนยังเรือนของตนเอง
ทางด้านเรือนอนุหม่านั้นตอนนี้นางกำลังขว้างปาข้าวของในเรือนเพื่อระบายอารมณ์ เหตุเพราะนางถูกหลินเพ่ยเอินแย่งความดีความชอบของตนเองไป เห็นได้ชัดว่า น้ำแกงแพะหม้อนั้นเป็นฝีมือของนางเอง ไม่ใช่ฝีมือของอีกฝ่าย แต่อีกฝ่ายกลับบอกสามีว่า เป็นฝีมือของตนเอง
" หึ สารเลว นางจิ้งจอก นับมารร้ายหลินเพ่ยเอิน คอยดูว่าสักวันข้าจะจัดการกับเจ้ายังไง !! "
" ท่านแม่ ใจเย็นลงหน่อยเถอะเจ้าค่ะ หากมีใครมาได้ยินเข้า ท่านอาจจะเดือดร้อนได้ " เสียนจื่อหนิงเอ่ยเตือนสติมารดาของตนเองอย่างใจเย็น
" ก็ได้ แต่จะพยายามใจเย็น เจ้าเองก็อยู่กินมื้อกลางวันกับแม่เถอะนะหนิงเอ๋อ " หม่ากุ้ยเหนียง
" เจ้าค่ะ " เสียนจื่อหนิงเอ่ยรับคำของมารดา
- Writer
