เมียในนาม
782 Words
เสียงหวานที่สั่นเครือดังขึ้นในความเงียบสงัดของค่ำคืน
“อื้อ... ภานุคะ ปล่อยฉัน!”
เสียงวอนขออันแผ่วเบากลายเป็นเพียงลมที่ไร้ผล เมื่อชายหนุ่มตรงหน้าเพียงกระชากร่างเธอเข้ามาแนบชิด ดวงตาคมกริบของเขาจับจ้องไปที่หญิงสาวอย่างดุดัน ริมฝีปากบางเม้มแน่น ไม่สนคำอ้อนวอนที่เปล่งออกมา
มือแกร่งดึงเสื้อผ้าของเธออย่างไม่ปรานี เสียงเนื้อผ้าฉีกขาดดังสะท้อนในอากาศ จนร่างบางขาวโพลนถูกเผยให้เห็นในความมืดสลัว มีเพียงแสงไฟสีอ่อนจากโคมไฟที่ช่วยเน้นเส้นโค้งเว้าที่อวบอิ่มของร่างกายเธอ ชุดชั้นในลูกไม้สีดำสนิทที่ยังคงปกปิดไว้เพียงเล็กน้อยกลับยิ่งทำให้เธอดูยั่วยวน
มิรินยืนหอบหายใจหนักหน่วง มือบางยกขึ้นปิดหน้าอกที่เปลือยเปล่าด้วยความอับอาย แต่สายตาเย็นชาของภาณุกลับไม่แสดงความปรานีแม้แต่น้อย
“อย่าทำแบบนี้...” เสียงเธอขาดห้วง ร่างบางสั่นสะท้าน ขณะที่เขาเดินเข้ามาใกล้ ดวงตาของเขามืดครึ้มไปด้วยอารมณ์ที่ไม่อาจอธิบายได้
“คิดว่าฉันจะใจอ่อนหรือไง มิริน?” น้ำเสียงเขาต่ำและเยือกเย็น ราวกับคำพูดของเธอไม่เคยมีผลใดกับเขา
เขาเอื้อมมือมาจับข้อมือบางของเธอที่พยายามปกป้องตัวเอง น้ำเสียงของเธอที่เคยแข็งกร้าวเริ่มแผ่วลงเมื่อเผชิญกับแรงดึงดูดของเขาที่เธอไม่อาจหนีพ้น
ความใกล้ชิดที่อึดอัด กลิ่นกายเขาที่แสนร้อนแรง ลมหายใจร้อนที่เป่ารดต้นคอของเธอ ทุกอย่างเหมือนกับพันธนาการที่ทำให้เธออ่อนแรงลงทีละน้อย แต่ในขณะเดียวกันก็ปลุกไฟบางอย่างในใจเธอที่เธอไม่อยากยอมรับ...
“ถ้าเธอคิดจะท้าทายฉัน... ก็เตรียมรับผลลัพธ์ไว้ให้ดี” เสียงของเขาตอกย้ำ ร่างสูงโถมเข้ามาใกล้จนเธอไม่อาจหลีกหนี
“อย่าดิ้นให้เหนื่อยเปล่าเลย มิริน” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นในความเงียบ ดวงตาคมกริบที่เย็นชาเหมือนน้ำแข็งจ้องมองร่างบางตรงหน้า ราวกับจะปลิดชีพเธอด้วยสายตาเพียงอย่างเดียว
“ปล่อยฉันเถอะค่ะ!” มิรินพยายามถอยหนี ขณะที่มือหนาของเขาคว้าข้อมือเธอไว้แน่นจนเธอแทบจะขยับไม่ได้
“ปล่อย?” เขาหัวเราะในลำคอ ริมฝีปากบางยกขึ้นเพียงนิดในรอยยิ้มเย้ยหยัน “เธอคิดว่าฉันจะฟังคำขอร้องของเธอเหรอ? มิริน... เธอเป็นคนยอมเดินเข้ามาในกรงนี้เอง จำไว้”
เสียงของเขาเรียบ แต่ทุกคำหนักแน่นจนเธอรู้สึกเหมือนถูกตบหน้า ร่างกายสั่นสะท้านเมื่อเสื้อผ้าของเธอถูกเขากระชากออกโดยไม่แสดงความลังเล
"อ๊ะ!" เสียงเธอขาดห้วง เมื่อเนื้อผ้าฉีกขาดจนเผยให้เห็นผิวเนียนขาวใต้แสงไฟสลัว ร่างบางในชุดชั้นในลูกไม้สีดำตัดกับผิวขาวโพลนเป็นภาพที่เหมือนหลุดออกมาจากฝันร้ายที่สวยงาม
เขามองเธอด้วยสายตาที่ไร้ความรู้สึก มือหนายกขึ้นเชยคางเธออย่างอ่อนโยนจนน่ากลัว แต่คำพูดที่ออกมากลับเฉียบคมดั่งคมมีด
“ฟังนะ...” เขาก้มลงมา กระซิบข้างหูของเธอด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นที่ทำให้หัวใจของเธอหยุดเต้นไปชั่วขณะ “ถ้าเธออยากมีชีวิตที่สงบสุขในบ้านหลังนี้ เธอมีหน้าที่แค่ฟังคำสั่งของฉัน และทำตัวให้สมกับตำแหน่งที่ครอบครัวเธอส่งเธอมาที่นี่... ไม่มีอะไรมากกว่านั้น”
น้ำเสียงของเขาชัดเจนจนมิรินไม่อาจหาคำตอบโต้ ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความสับสนและเจ็บปวด แต่ภาณุเพียงแค่ถอยออกไปเล็กน้อย ปล่อยให้ความเงียบปกคลุมระหว่างพวกเขา
“เธออยากพิสูจน์ตัวเองใช่ไหม?” เขาถามพลางมองเธอด้วยสายตาเย้ยหยัน ราวกับเธอเป็นหมากตัวหนึ่งในเกมของเขา “งั้นก็แสดงให้ฉันเห็น... ว่าเธอมีค่าพอให้ฉันมอง”
เขาทิ้งคำพูดนั้นไว้ในอากาศก่อนจะหมุนตัวเดินออกไป ปล่อยให้เธอยืนสั่นสะท้านอยู่ในความเงียบ มิรินยืนกอดตัวเอง น้ำตาที่กลั้นไว้เริ่มไหลอาบแก้ม เธอไม่รู้ว่าตัวเองจะรับมือกับชายคนนี้ได้อย่างไร ในเมื่อเขาไม่ใช่แค่คนเย็นชา... แต่เขาคือคนที่สามารถบดขยี้หัวใจเธอได้เพียงแค่คำพูดไม่กี่คำ
จุดเริ่มต้นของเงื่อนไขที่ไร้ทางเลือก... และไฟที่รอวันจะปะทุในหัวใจของทั้งสอง
- Writer
