Love's condition เงื่อนไขรัก

สามีภรรยาแค่ในนาม?

เสียงรองเท้าส้นสูงของมิรินกระทบพื้นลานจอดรถใต้คอนโดหรู ร่างบางพยายามสะบัดข้อมือที่ถูกมือหนาของภาณุกระชากไว้แน่น แต่ยิ่งเธอขัดขืน เขากลับยิ่งเพิ่มแรงดึงราวกับจะไม่ให้เธอหลุดพ้นจากการควบคุมของเขา

“ภาณุ! คุณจะพาฉันไปไหน!” เสียงเธอสั่นเครือ ขณะที่เขายังคงเดินลากเธอไปโดยไม่ตอบ

เมื่อถึงหน้าประตูห้อง เขาเปิดออกอย่างแรง ก่อนจะผลักเธอเข้าไปในห้อง มิรินล้มตัวลงกับพื้น มือบางพยายามพยุงตัวขึ้น แต่ยังไม่ทันได้ขยับ ร่างสูงใหญ่ของภาณุก็ก้าวเข้ามาปิดประตูตามหลัง

ทันทีที่ประตูปิดลง ความเงียบงันในห้องถูกแทนที่ด้วยความร้อนแรงที่พุ่งปะทุขึ้นในดวงตาของเขา เขาก้าวเข้ามาหาเธออย่างไม่ลังเล มือหนาคว้าแขนบางของเธอขึ้นมา ก่อนจะดึงเธอเข้ามาจูบอย่างรุนแรงโดยไม่มีคำอธิบาย

ริมฝีปากของเขาบดเบียดเข้าหาเธออย่างเอาแต่ใจ ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้ามาโดยไม่เปิดโอกาสให้เธอหนี มิรินดิ้นรนสุดแรง แต่ทุกการเคลื่อนไหวของเธอกลับยิ่งเป็นการยั่วยุให้เขาเพิ่มแรงกดดัน มือหนาของเขาเลื่อนขึ้นมากระชากชุดเดรสที่เธอสวมจนเสียงฉีกขาดดังสะท้อนในความเงียบ

“พอเถอะ... ภาณุ... ได้โปรด...” เสียงเธอขาดห้วง ร่างกายเปลือยเปล่าที่สั่นสะท้านทำให้เธอรู้สึกทั้งอับอายและหวาดกลัว น้ำตาไหลรินลงมาอย่างห้ามไม่ได้

เขาชะงัก หยุดนิ่งในท่าทางที่เหมือนสัตว์ป่าที่ถูกฉุดกลับจากความคลั่งไคล้ ดวงตาคมมองร่างงามที่ยืนสั่นสะท้านอยู่ตรงหน้า เธอดูเปราะบางจนใจเขาเต้นแรงขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

ภาณุยืนเต็มความสูง หายใจหนักหน่วง แต่สายตาที่จ้องมองเธอเปลี่ยนไป จากความโกรธและแรงโทสะ กลายเป็นความรู้สึกบางอย่างที่ลึกซึ้งและซับซ้อน

เขาค่อยๆ ย่อตัวลง มือหนายื่นไปแตะใบหน้างามของเธอเบาๆ “มิริน...” เสียงเรียกชื่อเธอเต็มไปด้วยความอ่อนโยนที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน

เขาดึงเธอเข้ามากอด ร่างสูงใหญ่ที่เคยเป็นกำแพงอันน่ากลัว กลายเป็นอ้อมกอดที่อบอุ่น น้ำตาของเธอยังคงไหลริน แต่ความรู้สึกบางอย่างในใจเธอเริ่มแปรเปลี่ยน

“ฉัน...ขอโทษ” คำพูดของเขาแผ่วเบา มือหนาค่อยๆ ลูบศีรษะเธออย่างอ่อนโยน ก่อนจะผละออกเล็กน้อย ดวงตาคมมองลึกเข้าไปในดวงตาที่เปียกชื้นของเธอ

เขาค่อยๆ ก้มลงจูบซับน้ำตาที่ไหลลงมา ริมฝีปากร้อนแตะไปทั่วแก้มและขมับของเธออย่างแผ่วเบา ก่อนจะวกกลับมาที่ริมฝีปากสวย เขาจูบเธออีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่ใช่ด้วยความโกรธ มันเต็มไปด้วยความปรารถนาและความอ่อนโยนที่เรียกร้องในแบบที่เธอไม่อาจปฏิเสธได้

มิรินพยายามต่อต้านความรู้สึกที่แผ่ซ่านไปทั่วร่าง แต่จูบของเขากลับล่อลวงเธอให้จมดิ่งลึกลงไป เธอหลุดเสียงแผ่วออกมาอย่างไม่ตั้งใจ ความเร่าร้อนที่เขามอบให้ทำให้เธอเผลอตัวไปในที่สุด

ภายในห้องที่เต็มไปด้วยความเงียบ มีเพียงเสียงลมหายใจที่หนักหน่วงของพวกเขาทั้งสอง เส้นแบ่งระหว่างความเกลียดชังและแรงปรารถนาถูกทำลายลงอย่างสมบูรณ์... และมันเพิ่งเริ่มต้น

ริมฝีปากร้อนของเขาค่อยๆ ไล้จากปากอิ่มของเธอลงมาที่ปลายคาง รสสัมผัสที่หนักเบาสลับกันไปทำให้มิรินสะท้าน เธอพยายามผลักเขาออก แต่แรงทั้งหมดที่เธอมีดูจะไร้ความหมายเมื่อเทียบกับแรงปรารถนาในดวงตาของเขา

"ภาณุ... ได้โปรด..." เธอเอ่ยเสียงแผ่ว น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความอ่อนล้าทั้งทางร่างกายและจิตใจ แต่ชายหนุ่มกลับไม่สนใจ เขาไล้จูบลงมาที่ลำคอระหง มือหนายกขึ้นลูบไล้แผ่นหลังเนียนขาวที่สั่นสะท้านตามจังหวะการสัมผัสของเขา

"หยุดดิ้นเสียที มิริน..." เขากระซิบเสียงต่ำ แววตาดุดันผสมกับแรงปรารถนาที่รุนแรง

ริมฝีปากของเขาเคลื่อนไปตามแนวลาดไหล่ ร้อนผ่าวและเรียกร้องจนเธอไม่อาจควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป ความใกล้ชิดที่เพิ่มขึ้นทุกขณะเหมือนเป็นไฟที่แผดเผาความเย็นชาระหว่างพวกเขาให้มอดไหม้

มือหนาค่อยๆ เลื่อนไล้ลงมาที่เอวบาง ก่อนจะลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังจนถึงบั้นเอว ร่างงามของเธอสะท้านทุกครั้งที่เขาสัมผัส เธอกัดริมฝีปากตัวเองเพื่อไม่ให้หลุดเสียงใดออกมา แต่หัวใจกลับเต้นรัวจนเหมือนจะหลุดออกมานอกอก

ภาณุหยุดมองร่างงามที่อยู่ตรงหน้า ดวงตาคมจ้องลึกเข้าไปในดวงตาเบิกกว้างของเธอ ราวกับต้องการยืนยันว่าเธอจะไม่มีทางหนีไปจากเขาได้

"ฉันบอกแล้ว..." เสียงเขาแหบต่ำเต็มไปด้วยความเข้มข้น “เธอเป็นของฉัน... และฉันจะทำให้เธอจำมันได้”

เขาก้มลงจูบเนินอกอวบอิ่มที่ซ่อนอยู่ใต้ผิวเนียน มือหนายังคงไล้ไปทั่วร่างกายของเธออย่างไม่มีความปรานี ความหนักหน่วงในสัมผัสของเขาทำให้เธอเผลอหลุดเสียงแผ่วออกมา ความรู้สึกที่ปะทุขึ้นในร่างกายทำให้เธอไม่สามารถต่อต้านเขาได้อีกต่อไป

ความร้อนแรงของเขาที่ค่อยๆ เพิ่มขึ้นในทุกจังหวะของสัมผัส ทำให้มิรินไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ร่างกายที่ตอบสนองโดยไม่ตั้งใจทำให้เขายิ่งรุกล้ำลึกลงไปในหัวใจและจิตใจของเธอ

ในห้องที่เต็มไปด้วยความร้อนรุ่มและความปรารถนา ไม่มีคำพูดใดระหว่างพวกเขา มีเพียงเสียงลมหายใจและการสัมผัสที่เร่าร้อนที่ทำให้โลกทั้งใบของเธอหมุนไปตามเขาโดยไม่อาจห้ามได้

เสียงหอบหายใจของมิรินดังสะท้อนในห้องที่เต็มไปด้วยความร้อนรุ่ม ร่างบางที่เปลือยเปล่าสั่นสะท้านในอ้อมแขนของภาณุ ริมฝีปากร้อนของเขายังคงเคลื่อนไหวไม่หยุด ไล้ไปทั่วร่างงามที่สั่นไหวด้วยแรงปรารถนาและความหวาดหวั่น

"ภาณุ...พอเถอะ..." เสียงเธอแผ่วเบา แต่แทบไม่มีแรงผลักดันให้เขาหยุด มือบางพยายามดันหน้าอกกว้างออก แต่ทุกครั้งที่เธอขยับ เขากลับยิ่งกดร่างของเธอลงกับพื้นพรมหนานุ่ม

ริมฝีปากของเขาเลื่อนลงต่ำ ไล้ผ่านลำคอระหงและไหปลาร้าที่เผยชัด มือหนายังคงลูบไล้ผิวเนียนที่ร้อนผ่าวไปด้วยแรงสัมผัสของเขา ความเย็นจากลมหายใจที่เป่ารดผิวทำให้เธอยิ่งสะท้านสั่น ร่างบางตอบสนองโดยไม่ตั้งใจ

"คุณหนีผมไม่ได้ มิริน..." เขาพูดเสียงต่ำ น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยอารมณ์ที่เดือดพล่าน มือหนาจับสะโพกของเธอไว้แน่น ก่อนที่ริมฝีปากและลิ้นร้อนจะเลื่อนต่ำลงไป

มิรินหลับตาแน่น น้ำตาที่ไหลออกมาผสมกับความรู้สึกที่สับสนและวูบไหว ความรู้สึกที่ถาโถมเข้ามาทำให้เธอแทบจะหยุดหายใจ

ลิ้นร้อนของเขากรีดไล้ไปตามผิวเนียนของเธออย่างช้าๆ ทรมาน และจงใจ เขาทำให้เธอสะท้านด้วยทุกการเคลื่อนไหว เธอพยายามปิดกั้นตัวเองจากความรู้สึกนี้ แต่ยิ่งต่อต้าน ความเร่าร้อนที่เขามอบให้ยิ่งลุกลาม

"คุณมัน... คนเลว" เธอพึมพำ น้ำเสียงขาดห้วง แต่เขากลับหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน

"ถ้าผมเลว ก็อย่าลืมว่า... ตอนนี้คุณเป็นของคนเลวอย่างผม"

เขาก้มลงครอบครองร่างของเธอด้วยลิ้นและสัมผัสที่ไม่เปิดโอกาสให้เธอได้หลบหนี ร่างบางที่ดิ้นรนอย่างอ่อนแรงในตอนแรก ค่อยๆ หยุดนิ่งราวกับถูกล่ามด้วยโซ่ที่มองไม่เห็น

มิรินสั่นสะท้าน ร่างกายของเธอไม่สามารถปฏิเสธสัมผัสที่ทั้งเร่าร้อนและทรมานนี้ได้อีกต่อไป ความปรารถนาที่เขาจุดไฟขึ้นในตัวเธอทำให้เธอไม่สามารถแยกความรู้สึกของตัวเองออกจากกันได้

เสียงหอบหนักของเขาและลมหายใจอุ่นที่เป่ารดผิวของเธอยังคงชัดเจนในความเงียบของห้อง ร่างสูงใหญ่ของเขาครอบครองทุกอณูของเธอ ทิ้งให้มิรินจมดิ่งอยู่ในแรงปรารถนาและความสับสนที่ไร้ทางหลีกหนี...