ก๊อก ก๊อก
ฉันเคาะห้องสองสามครั้ง เปิดประตูเข้าไปห้องทำงานยูกิ เขาเองก็เงยหน้าจากกองเอกสารตรงหน้าขึ้นมองฉันพร้อมเครื่องหมายคำถามมากมายบนใบหน้าหล่อเหลานั้น
“เอ่อ... ขอบคุณสำหรับค่ารักษาค่ะ” คิดคำทักทายไม่ทันเพราะมัวแต่จ้องใบหน้าที่คุ้นเคยแต่เหมือนห่างไกล
“ลิชาไม่ได้บอก?” เขาคงหมายถึงคำสั่งที่ส่งผ่านเจ๊ลิชาที่ห้ามฉันมาทำงานจนกว่าจะหายดี
“บอกค่ะแต่หงส์อยากมาสะสางงานที่คั่ง...”
“งานมันไม่หนีไปไหน กลับไปพักผ่อน พรุ่งนี้วันเกิดเธอ”
“ไอ้เทียนให้ฉันจัดงานให้”
ฉันยังพูดไม่ทันจบ ยูกิก็พูดแทรกมาก่อนด้วยน้ำเสียงติดรำคาญ
“งานไม่หนี แต่วันต่อไปอาจจะไม่มีหงส์อยู่” เป็นคำตอบที่ไม่ค่อยจะต่อกับบทสนทนาก่อนหน้าเท่าไหร่
ไม่รู้สิ! มันเหมือนความรู้สึกที่เก็บกดมานานมันระเบิดออกมา ตู้ม! เดียว
“หมายความว่าไง? ไอ้เทียนจะพาเธอกลับฮ่องกงแล้วว่างั้น” ยูกิถาม
เขาจ้องหน้าฉันเหมือนกับกำลังรอคอยคำตอบ
“…” ฉันเงีย
