[Special’s part]
หลังจากสิ้นร่างสูงผมสีชมพู ภายในห้องผู้ป่วยก็หลงเหลือเพียงสองคน
นั่นคือคนป่วยที่ตอนนี้นอนหลับสนิทเพราะเมื่อไม่กี่นาทีก่อนพยาบาลเข้ามาตรวจอาการและให้ยาไป
“หายไวๆ นะ คุณไฉ่หง” มอม้าพูดขึ้นเบาๆ
สายตาเป็นห่วงเป็นใยของเขาที่จ้องมองร่างบางมันกำลังสะท้อนภาพๆ หนึ่งขึ้นมา ภาพของน้องสาววัยเพียงสิบสองขวบ ร่างกายซูบผอมเพราะป่วยมาหลายปี
มอม้ากับใบไม้ไม่เคยเล่าให้ยูกิผู้เป็นนายฟังเลยสักนิด เหตุผลที่เขาเข้าไปพัวพันกับยานรกนั่นจนเกือบถูกตำรวจจับและได้ยูกิยื่นมือมาช่วยเหลือ ตอนนั้นพวกเขาสองคนบอกผู้มีพระคุณแค่ว่า ไม่ได้อยากทำอาชีพนี้ เพียงแค่พวกเขาเป็นเด็กกำพร้าและต้องหาเงินมาเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง
ยูกิเองก็เป็นคนขี้สงสารและมองเห็นแววความฉลาดของทั้งสองคนเลยรับมาเลี้ยงดูเหมือนกับน้องชายแท้ๆ และก็ไม่ผิดหวังเมื่อทั้งสองพี่น้องไม่เคยแว้งกัดเขาเลยแม้แต่เสี้ยวของความคิดก็ไม่มี
“เธอทำให้ฉันคิ
