ถ้าไม่เลือก...ก็ซื้อทั้งหมดนั่นแหละ” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยบอกด้วยสีหน้าเรียบเฉยขณะที่ในใจเดือดปุดๆ
“ผมซื้อทั้งหมดที่อยู่บนตู้โชว์ นี่บัตรเครดิต” ราเชนทร์หันไปพูดเสียงดังกับพนักงานสาวอีกคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
“ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ” พนักงานสาวยิ้มหวานขณะรับบัตรเครดิตสีดำเงาวับมาถือไว้
“เดี๋ยวค่ะ ฉันเอาเส้นนี้เส้นเดียวก็พอค่ะ” มีอายื่นสร้อยข้อมือเส้นที่ชอบให้พนักงานสาว ดวงตากลมโตมองจ้องหน้าราเชนทร์เขม็งพร้อมกับนึกค่อนขอดในใจ
‘ทำเป็นอวดรวย น่าหมั่นไส้ชะมัด’
“ได้ค่ะ เอ่อ..เซตนี้มีสร้อย แหวนและต่างหูเข้าชุดกันด้วยนะคะ” พนักงานสาวกะตือรือล้นหยิบเซตเครื่องประดับออกจากตู้โชว์ขึ้นมาให้หญิงสาวลูกครึ่งดู
“ขอสร้อยข้อมือเส้นนี้ก็พอค่ะ” มีอายืนยันเสียงแข็ง เธอจะเอาแค่สร้อยข้อมือเส้นเดียวเท่านั้น ถึงจะชอบเครื่องประดับสวยๆ แต่ก็ไม่อยากได้ของที่ราเชนทร์ซื้อให้ แค่เสื้อผ้าของใช้มันพวกนั้นมันก็เยอะมากเกินความจ
