เสียงเคาะประตูห้องตอนสิบโมงครึ่งทำเอาร่างบางที่นอนหลับสบายอยู่บนเตียงสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างตกใจ ดวงตาคมหันไปมองคนตัวโตที่นอนอยู่ข้างๆ ด้วยความรู้สึกแปลกๆ ที่เห็นราเชนทร์นอนในห้องเล็กๆ ของเธอแบบนี้ มีอารีบลุกออกจากเตียงด้วยความรวดเร็วแม้จะยังรู้สึกสะลึมสะลือไม่ตื่นดี รีบเดินไปหยิบเสื้อยืดตัวยาวในตู้เสื้อผ้าออกมาสวมลวกๆ ก่อนจะเดินไปเปิดประตูห้อง
เป็นชลลี่เพื่อนข้างห้องที่ยืนยิ้มอยู่ข้างนอกประตูห้อง สายตาหล่อนดูล่อกแลกและพยายามมองเข้ามาในห้องนอน มีอาที่เห็นแบบนั้นก็รีบดึงบานประตูที่เปิดกว้างกลับเข้ามาจนเหลือช่องว่างเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
“มีอะไรหรือเปล่าชลลี่” ริมฝีปากอิ่มเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง
“เอ่อ..จะมาชวนไปกินข้าวที่ร้านป้าพรอะ ขอโทษนะที่มาปลุกฉันก็นึกว่าเธอตื่นแล้ว” ชลลี่มองผ้าก็อซที่พันรอบต้นแขนเล็กอยู่ครู่หนึ่ง
“แขนเธอไปโดนอะไรมา”
“เอ่อ..ไปชนกับตู้ในห้องแล้วเกี่ยวโดนตะปูเข้าเลยไ
