เมียตัวแทนรัก

บทที่๒(ชีวิตใคร ชีวิตมัน)

บทที่๒(ชีวิตใคร ชีวิตมัน)

ผู้ชายคนนั้นต้องเป็นคุณดลแน่ๆเลย มารับพี่น้ำฝนด้วย ไปเที่ยวไหนกันนะ แต่คุณดลก็หน้าตาดีนะแต่ก็ไม่ถึงกลับหล่อมาก คิดว่าจะหล่อกว่านี้เสียอีก ฉันว่าฉันไปดูใกล้ๆดีกว่า อืมก็หล่อนะ… แต่ไม่ถึงกับว้าวอะไรแบบนี้ พี่ฝนคงรักที่นิสัยเป็นส่วนใหญ่นั่นแหละ แค่หน้าตามันก็เป็นเพียงองค์ประกอบอย่างหนึ่งเอง

ฟ้าระดาขยับเข้าไปใกล้ๆพี่สาวตนเองหญิงสาวแอบอยู่ตรงพุ่มไม้เตี้ยๆข้างบ้านใครกันที่ว่าฟ้าระดาเรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้ อย่างน้อยๆนมแจ่มคนหนึ่งล่ะที่เถียง ฟ้าระดาเรียบร้อยจริงแต่ไม่ถึงขนาดนั้น หญิงสาวยังมีความแก่นแก้ว ซุกซนไปตามประสา ซึ่งมุมนี้ของเธอไม่เคยมีใครได้เห็นนอกจากเพื่อนสนิท แล้วก็นมแจ่มที่เหมือนแม่คนที่สองของตน

"ทำไมน้ำฝนต้องหมั้นด้วยล่ะ แล้วพัทล่ะ "

"โธ่พัทอย่างอแงสิ ก็เราเพื่อนกันไง"

"เพื่อนที่ไหนเอากันล่ะน้ำฝน"

"พัท!ถ้าพัทจะพูดแบบนี้อีก ฝนจะไม่คุยกับพัทแล้วนะ ฝนบอกแล้วว่ายังไงคนที่ฝนจะแต่งงานด้วยก็คือพี่ดล แต่ถึงฝนจะหมั้นหรือจะแต่ง แต่ฝนก็ไม่ได้จะทิ้งพัทนะ เราก็เจอกันได้ตลอด ยังไงฝนก็แอบมาหาพัทจนได้นั่นแหละ"

"งี้พัทก็ต้องกลายเป็นชู้น่ะสิ"

"พูดจาน่าเกลียดอีกแล้วนะพัท จะไม่เอาก็ได้นะฝนก็ไม่ติดอะไร"

สิริรัตน์สะบัดหน้าหนีพงพัทเมื่อชายหนุ่มเริ่มพูดจาไม่รู้เรื่อง พงพัทเป็นเพื่อนเรียนมหาวิทยาลัยกลุ่มเดียวกันกับหญิงสาวทั้งคู่สนิทกันมานาน พงพัทเองก็มีใจให้สิริรัตน์เกินกว่าเพื่อน แต่ติดที่สิริรัตน์เองไม่ได้คิดจะจริงจังกับชายหนุ่มสักเท่าไร

"โธ่น้ำฝนเธอก็รู้ว่าพัทยอมเธอทุกอย่างอยู่แล้ว พัทรักน้ำฝนมากนะ ถ้าเธอมีความสุขพัทก็ดีใจด้วย ถึงแม้พัทจะปวดใจก็เถอะ"

"อย่ามาน้ำเน่าน่าพัทไปกันเถอะเดี๋ยวเย็นนี้พี่ดลจะมาทานข้าวที่บ้านฝนอีก เดี๋ยวกลับไม่ทัน"

ฟ้าระดาที่นั่งแอบฟังอยู่ถึงกับตกใจตาโตนี่พี่สาวเธอมีกิ๊กเหรอนี่ ทำไมเป็นแบบนั้นล่ะ แต่ถึงอย่างไรฟ้าระดาก็ไม่กล้าเข้าไปยุ่งอยู่ดีเพราะที่สาวเธอใช่ว่าจะชอบหน้าเธอสักเท่าไร ดีไม่ดีโดนด่าว่า เสือก กลับมาด้วยซ้ำ

'ชีวิตใคร ชีวิตมันละกันนะ'

ฟ้าระดาเดินออกมาจากบ้านหญิงสาวกำลังจะไปทำงาน เธอทำงานเป็นครูสอนทำขนมที่สถาบันแห่งหนึ่งซึ่งเจ้าของก็คือปกรณ์เพื่อนชายคนสนิทของเธอนั่นเอง นักเรียนที่เธอสอนจะมีหลายรุ่นทั้งเด็กและผู้ใหญ่ แต่คลาสวันนี้เป็นผู้ใหญ่ที่มีเรียน

"สวัสดีค่ะ ทุกท่านพร้อมเรียนกันหรือยังคะ"

"พร้อมแล้วจ้าครูน้ำฟ้าคนสวย"

"อุ๊ย! ขอบคุณนะคะคุณพรีม วันนี้ฟ้าจะสอนทำขนมบุหลันดั้นเมฆนะคะ ที่ฟ้าเลือกที่จะสอนทำขนมชนิดนี้เพราะว่า เมื่ออาทิตย์ก่อนพี่สาวฟ้าหมั้นแล้วฟ้าได้มีโอกาสทำให้แขกชิม มีเสียงตอบรับมาว่าอร่อย ฟ้าก็เลยอยากมาสอนให้ทุกๆคนได้ลองทำจะได้ทำให้คนที่บ้านได้ทานด้วย ดีไหมคะ"

"ดีค่ะ แต่ว่ายินดีกับพี่สาวหนูฟ้าด้วยนะจ๊ะ"

"ขอบคุณค่ะคุณประไพร"

"งั้นเรามาเตรียมเครื่องกันเลยนะคะ อันดับแรกก็จะแบ่งเป็นสองส่วนนะคะ ส่วนที่หนึ่งจะมี แป้งข้าวเจ้า แป้งมัน น้ำดอกอัญชัน และน้ำตาลทราย ส่วนที่สองจะเป็นหน้าขนม จะมีไข่แดงและน้ำตาล"

ฟ้าระดาหยิบส่วนผสมออกมาวางไว้หน้าเคาน์เตอร์อย่างเป็นระเบียบ ก่อนที่หญิงสาวจะได้ทำการสอนทำขนมขั้นตอนต่อไป ปกรณ์ เพื่อนสนิทแถมพ่วงตำแหน่งเจ้าของโรงเรียนก็เดินเข้ามาขัดเสียก่อน

"เอ่อ...ฟ้าขอคั่นรายการแป๊บเดียวนะ มานี่หน่อยสิ"

"ทุกคนคะ เตรียมของรอฟ้าเลยนะคะ เดี๋ยวฟ้าขอตัวสักครู่ค่ะ"

ฟ้าระดาเดินออกมาหาเพื่อนสนิทหน้าห้องเรียนทำขนม ไม่รู้ว่าปกรณ์มีธุระด่วนอะไรถึงได้เรียกออกมาแบบนี้

"จ้าว่าไงกร"

"คือ… ฉันพานักเรียนคนใหม่มาฝากน่ะ คนนี้เด็กเส้นนะฟ้า"

"บ้า!ตากรนี่น่าตีจริง อย่าไปฟังตากรเลยจ้ะหนู ป้าขอเรียนด้วยคนนะคะ"

"ยินดีค่ะคุณป้า สวัสดีค่ะหนูชื่อฟ้าระดา หรือน้ำฟ้านะคะ "

"สวัสดีจ้ะ ป้าชื่อจงจิตต์เป็นป้าของตากรนะลูก หนูน้ำฟ้านี่น่ารัก มารยาทก็งาม อย่าปล่อยให้หลุดมือเชียวล่ะตากร"

คุณจงจิตต์ขยิบตาให้หลานชายอย่างหยอกล้อ แต่ในใจหญิงกลางคนก็แอบเชียร์ฟ้าระดาอยู่ในที ปกรณ์ก็ยิ้มจนตาหยีให้คุณป้าเหมือนชายหนุ่มจะถูกอกถูกใจเห็นด้วยกับคุณป้าเสียเหลือเกิน แต่ความจริงหาเป็นอย่างนั้นไม่

"เข้าเรียนกันดีกว่าค่ะ เชิญค่ะคุณป้า"

"จ้าไปกันเถอะ"

ฟ้าระดาพานักเรียนคนใหม่เข้ามาในห้อง หญิงสาวจัดที่ให้คุณป้าได้นั่งข้างหน้าใกล้ๆกับตนเอง

"ขอโทษทุกคนอีกครั้งนะคะที่ให้รอนาน"

หญิงสาวเริ่มลงมือสอนนักเรียนในห้อง จนกระทั่งหมดชั่วโมงเรียน ก็เป็นอันเสร็จสิ้นไปหนึ่งวัน

"หนูน้ำฟ้า ขนมหนูฟ้าอร่อยจริงๆนะนี่ป้าแก่แล้วซะเปล่ายังทำไม่เป็นสู้เด็กรุ่นลูกก็ไม่ได้ รสชาติมันคุ้นปากยังไงไม่รู้"

"ขอบคุณค่ะ ฟ้ามีญาติผู้ใหญ่คอยสอนตั้งแต่เด็กๆแล้วน่ะค่ะ ก็เลยทำเป็น ถ้าคุณป้าชอบก็ลองทำที่บ้านด้วยนะคะ ทำบ่อยๆเดี๋ยวก็ชินเองค่ะ"

"จ้าไว้ป้าจะทำมาให้ชิมนะ ป้าขอแลกไลน์หนูน้ำฟ้าไว้หน่อยนะลูก"

"ได้ค่ะ"

เมื่อฟ้าระดาแลกไลน์กับจงจิตต์เธอก็เดินแยกออกมาเพื่อจะได้กลับบ้านสักที

"ไป...ฟ้าฉันไปส่ง แต่แวะกินข้าวก่อนนะโคตรหิวเลย"

"กรเลี้ยงใช่ปะ ของฟรีนี่เราไม่ขัดนะ"

"งกจริงยัยฟ้าระดาดอย"

"ฟ้าระดาพอแก ไม่ต้องมีดอย"

ปกรณ์พาฟ้าระดามานั่งทานอาหารเย็นที่ร้านริมแม่น้ำเจ้าพระยาร้านประจำที่ทั้งคู่มากันบ่อยๆ

"สั่งเลย เต็มที่เลยนะ ไม่ต้องสงสารเรา ฮึกฮึก"

"อิอิ จะเอาให้กระเป๋าฉีกเลยล่ะ"

"กร สั่งทีสิ ฉันขอไปเข้าห้องน้ำก่อนได้ไหมปวดฉี่อะ"

"เคได้ๆ"

ฟ้าระดาเดินไปเข้าห้องน้ำไม่นาน บุคคลที่เธออยากเห็นก็เดินมาทักปกรณ์ ทั้งคู่เฉียดกันไปมานิดเดียวเท่านั้นเอง

"อ้าวกร มากับใคร"

"พี่ดล สวัสดีครับ ผมมากับเพื่อน นั่งด้วยกันก่อนสิ"

"ตามสบายเลยกร พี่เรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวจะไปส่งน้ำฝนคู่หมั้นพี่ก่อน พี่ไปก่อนนะ"

"สวัสดีครับ พี่กร พี่น้ำฝน"