เมียตัวแทนรัก

บทที่ ๓(ใครกันน้า)

บทที่ ๓(ใครกันน้า)

Line

จงจิตต์ : หนูน้ำฟ้าลูกวันนี้ป้าลองทำขนมบุหลันดั้นเมฆตามที่หนูสอนดูแล้วนะคะ

blue sky :เป็นอย่างไรบ้างคะคุณป้า อร่อยไหม

จงจิตต์ : อร่อยสู้หนูทำไม่ได้เลยลูก

blue sky :ทำบ่อยๆเดี๋ยวก็อร่อยค่ะ เมื่อก่อนฟ้าทำไม่เป็นเลยนะคะ แต่ได้นมคอยสอนน่ะค่ะ กว่าจะทำได้แบบนี้โดนดุน้ำตาเป็นสายเลยล่ะค่ะ คุณป้าส่งรูปมาให้ฟ้าดูด้วยได้ไหมคะ

จงจิตต์ : ได้จ้า

จงจิตต์ : sent a photo

blue sky :หน้าตาสวยเชียวค่ะคุณป้า นี้ถ้าอยู่ใกล้ๆฟ้าจะไปขอชิมแล้วนะคะ ^^

จงจิตต์ : เอาไว้วันหน้า ให้ตากรพาหนูน้ำฟ้ามาเที่ยวบ้านป้าด้วยสิจ๊ะ

blue sky :ได้ค่ะคุณป้าว่างๆฟ้าจะไปเที่ยวนะคะ

จงจิตต์ :ตากรน่ะป้ารักเหมือนลูกแท้ๆเลยนะป้าน่ะเลี้ยงมาคู่กับลูกชายป้าเลยล่ะ น่าเสียดายที่พ่อแม่ตากรมาด่วนจากไปเสียก่อนไม่ทันได้เห็นความสำเร็จของลูกชาย

blue sky :กรเป็นคนเก่งจริงๆค่ะคุณป้า สมัยเรียนฟ้าก็ได้กรช่วยเหลือตั้งหลายอย่างแน่ะค่ะ

จงจิตต์ :จ้ายังไงป้าก็ฝากตากรด้วยนะ อุ๊ย!คุยเพลินเลย ป้าไม่รบกวนแล้วนะลูก บายจ้า

blue sky :สวัสดีค่ะคุณป้า

คุณป้านายกรนี่แปลกจริง ตอนแรกก็เหมือนจะชวนคุยเรื่องขนม แต่ทำไมกลายเป็นเชียร์หลานชายให้ฉันเสียแล้ว คุณป้าไม่รู้หรอกเหรอว่านายกรน่ะไม่ชอบแบบฉันหรอก กรน่ะชอบแบบ แบมแบม ก็อต 7 โน้น อุ๊ปส์!ไม่เอาไม่เมาท์เพื่อนดีกว่า

ก๊อกๆ

แอ๊ด

"อ้าวพี่ฝน มีอะไรหรือเปล่าคะ"

"มีสิ ถ้าไม่มีฉันจะมาเคาะให้เมื่อยทำไมล่ะยะ สมองน่ะคิดซะบ้าง"

"อ้าวพี่ฝนก็บอกดีๆสิ ก็ฟ้าไม่รู้นี่นา แล้วพี่ฝนมีอะไรคะ"

"วันนี้แกไปกินข้าวกับผู้ชายมาเหรอ"

"กินข้าว...อ๋อกรน่ะเหรอคะ อืมใช่ค่ะเพื่อนฟ้าเอง"

"จำใส่หัวแกไว้นะยัยฟ้าอย่าเที่ยวไปบอกใครว่าแกเป็นอะไรกับฉัน ทำเป็นไม่รู้จักฉันน่ะดีที่สุดเข้าใจไหม"

"ไม่เข้าใจค่ะ ทำไมฟ้าต้องทำแบบนั้นล่ะคะ"

"ฉันสั่งอะไรก็ทำตามเถอะ"

พี่ฝนเดินสะบัดหน้าไปแล้ว แต่ฉันไม่เข้าใจเลยนะ ไม่ใช่ว่าเพิ่งจะมาสงสัยหรอกนะ ฉันสงสัยมานานแล้วทำไมคุณแม่กับพี่ฝนถึงได้ไม่ชอบฉันนัก ฉันไม่ได้โง่ขนาดดูไม่ออกนะว่าทั้งสองคนน่ะไม่ชอบฉัน แต่ฉันก็ไม่เข้าใจว่าฉันไปทำอะไรให้ ฉันเคยถามนมแจ่มนะ แต่นมก็บอกให้ฉันระวังตัว อย่าไว้ใจใครมากเกินไป ถ้าคุณแม่กับพี่ฝนให้ทำอะไร นมบอกว่าให้ฉันไปบอกนมก่อน ทำไมก็ไม่รู้เหมือนกัน ช่างเถอะขี้เกียจจะคิดแล้ว เพราะฉันคิดเรื่องนี้มาตั้งแต่เด็กๆแล้ว แต่มันก็ไม่มีคำตอบอะไรให้ฉันสักที

วันนี้วันหยุดฉันไม่ต้องเข้าไปสอนที่โรงเรียนสอนทำขนม ฉันเลยมาเดินซื้อของที่ห้างสรรพสินค้าน่ะ มาเดินดูขนมด้วยเผื่อเอาไว้สอนเด็กๆ ฉันชอบจริงๆนะทั้งการทำขนมและการสอนคนทำขนมน่ะ มันเป็นความสุขอย่างหนึ่งของฉันเลย เพราะว่าฉันได้เอาสิ่งที่นมแจ่มพร่ำเพียรสอนฉันมาถ่ายทอดไปสู่ผู้อื่นต่อๆไป

พลั่ก!

"อุ๊ย!ขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆนะคะ นี่ค่ะแฟ้มเอกสารของคุณ"

ฉันเดินดูนั่นดูนี่อย่างเพลิดเพลินจนไม่ระวังไปชนกับคนอื่นเข้าน่ะสิ ฉันชนเขาจนข้าวของที่เขาถือร่วงกระจาย ฉันรีบเก็บขึ้นมาก่อนจะส่งคืนเขาแต่พอฉันเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเขาเท่านั้นแหล่ะ โอ๊ย!ตายแล้วยัยฟ้า นี่คนจริงๆใช่ไหม ทำไมถึงได้หล่อขนาดนี้

"ไม่เป็นไรครับ"

"ขอโทษจริงๆนะคะ ฟ้า… เอ๊ย! ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆค่ะ ข้าวของคุณมีอะไรเสียหายหรือเปล่าคะ"

"ไม่มีอะไรเสียหายหรอกครับ แค่แฟ้มเอกสารมันหล่นเท่านั้นเอง คุณอย่าคิดมากเลย"

"แต่ว่า...ฉันต้องขอโทษจริงๆนะคะ"

"ครับคุณขอโทษผมเยอะแล้ว ถ้ารู้สึกผิดจริงๆ เลี้ยงกาแฟสักแก้วละกันครับ"

"โอเคค่ะ งั้นร้านนี้เลยนะคะ"

"ได้ครับ"

ทำไมฉันต้องอยากรับผิดชอบเขาขนาดนั้นด้วยก็ไม่รู้แต่ให้ตายเถอะ ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเจอใครตรงสเปกขนาดนี้มาก่อนเลยจริงๆ ฉันขอเลี้ยงกาแฟเขาเพื่อเป็นการขอโทษแต่ใจหนึ่งก็คือ...ฉันอยากรู้จักเขาน่ะ

"ผมขอเอสเปรสโซร้อนนะครับ คุณรับอะไรดีครับ"

"เอ่อ...ฉันขอลาเต้ร้อนละกันค่ะ"

"นี่ครับ"

"เฮ้ย!เดี๋ยวสิฉันเป็นคนขอเลี้ยงไม่ใช่เหรอ ทำไมคุณถึงแย่งฉันจ่ายเงินล่ะ"

พอรับกาแฟมาเสร็จเขากลับแย่งฉันจ่ายเงินซะงั้น ใหนว่าจะให้ฉันเลี้ยงไง

"งั้นคุณเอามาให้ผมร้อยบาท"

ฉันงงๆที่เขาขอเงินจากฉันไปร้อยบาท แน่นอนว่ามันน้อยกว่าค่ากาแฟเป็นร้อยเลย หรือว่าเขาให้ฉันหารค่ากาแฟนะ ฉันเลยรีบเปิดกระเป๋าหยิบเงินแบงค์สีแดงส่งให้เขาไปหนึ่งใบ ก็เขาขอหนึ่งใบนี่จริงไหม?

"นี่ค่ะ..."

"โอเคขอบคุณครับ อืม…เท่านี้ก็เรียบร้อยเราไม่มีอะไรติดค้างกันแล้วนะครับ เชิญครับไปนั่งดื่มกาแฟกันดีกว่า"

"ค่ะ"

ฉันยิ้มแก้มแทบแตกแล้วรีบเดินตามเขาไปนั่งที่โต๊ะ คนอะไรทั้งหล่อทั้งใจดี สุภาพบุรุษที่สุดเลย เขาเอาเงินแบงค์ร้อยของฉันไปหย่อนใส่กล่องทำบุญที่ตั้งไว้ที่เคาน์เตอร์แคชเชียร์นะ ทำบุญเด็กด้อยโอกาสบนดอยน่ะ ส่วนเงินทอนเขาก็หย่อนลงทิปบ๊อกซ์ไปเป็นร้อยเลยเหมือนกัน ว้าวมากบอกเลย

"คุณทำงานที่นี่เหรอคะ "

"ครับ คุณล่ะ"

"ฉันเป็นครูสอนทำขนมน่ะค่ะ วันนี้หยุดเลยมาเดินดูเบเกอรี่เล่นๆ เผื่อได้ไอเดียไปสอนพวกเด็กๆน่ะค่ะ "

"เก่งจังเลยนะครับ น้องชายผมก็เปิดโรงเรียนสอนทำขนมนะ "

"จริงหรอคะ โรงเรียนอะไรคะ เผื่อฉันรู้จัก"

"โรงเรียน..."

~ กริ้งๆ~

"ขอโทษนะครับ ขออนุญาตรับสายแป๊บนะครับ"

เขากำลังจะบอกชื่อโรงเรียนน้องเขาอยู่เลย แต่ดันมีสายเข้าโทรศัพท์เขาเสียก่อนไม่เป็นไรเดี๋ยวเขาวางสายแล้วค่อยถามก็ได้

"อะไรนะครับ อ๋อได้ครับเชิญคุณจักพงษ์นั่งรอที่ห้องทำงานผมก่อนเลยเดี๋ยวผมรีบไปครับสวัสดีครับ"

"คุณ...ผมต้องไปก่อนนะครับ พอดีมีธุระด่วน เอาไว้เจอกันใหม่นะครับ"

"ค่ะ...โชคดีนะคะ"

ฉันโบกมือให้เขา เขาก็ยกมือโบกให้ฉันนิดหน่อยพร้อมกับรอยยิ้มพิมพ์ใจให้ฉันแบบนั้น ฉันนั่งมองเขาลุกขึ้นเดินไปอย่างรีบร้อน ก็นะใครมาพบเขาก็ไม่รู้ เขาบอกว่าไว้เจอกันใหม่เหรอ ตายๆฉันนี่บ้าจริงมาเขินอะไรกับคำแค่นี้ ฉันนั่งยิ้มไม่หุบเลยนั่งมองแก้วกาแฟที่เขาดื่มค้างไว้แล้วยิ้มบ้าไปแล้วจริงๆ

แต่เดี๋ยวนะ! เฮ้ยยัยฟ้า...ยัยผีบ้า...จะเจอกันใหม่ได้ยังไง ฉันยังไม่รู้จักชื่อเขาเลย เรายังไม่ได้แนะนำตัวกันเลย โอ๊ย!ฉันจะมาตกม้าตายเอาตื้นๆแบบนี้ไม่ได้นะ