บทที่ ๗(ยังไงก็ต้องแต่ง)
"ไม่แต่งนะแม่...ยังไงฝนก็ไม่แต่ง"
"ไม่ได้!ลูกต้องแต่งอยากให้พ่อเสียผู้ใหญ่หรือยังไง"
"ไม่เอาค่ะ ฝนไม่แต่งคุณพ่อไปรับปากฝั่งนั้นเอง ฝนไม่ได้เห็นด้วยซักหน่อย"
"จะเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยแกก็ต้องแต่ง ทีตอนหมั้นใครคัดค้านก็ไม่ฟัง ยอมทิ้งตาพัทที่คบหากันมาตั้งนานไปได้ แล้วทีตอนนี้จะไม่แต่ง มันไม่ใช่เด็กเล่นของเล่นนะยัยฝน"
กนกพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินหนีออกมาหาลูกสาวคนเล็กที่คงกำลังวุ่นวายอยู่ในครัว ฟ้าระดาไม่เคยทำอะไรให้ตนผิดหวังเลยสักครั้ง ผิดกับบุตรสาวคนโตสร้างแต่ปัญหาให้ไม่จบไม่สิ้น กนกรู้มาตลอดว่าพงพัทกับบุตรสาวคนโตของตนมีความสัมพันธ์กันเกินเพื่อนฝูง พงพัทก็แสดงออกอย่างชัดเจนมาตลอดว่ารักสิริรัตน์มากแค่ใหน กนกเองยังนึกชอบใจในความรัก ความซื่อสัตย์ของพงพัทที่มีต่อบุตรสาวตน ทั้งๆที่บุตรสาวตนไม่ได้ทำตัวน่ารักกับชายหนุ่มเลยสักนิด กนกไม่ได้ถือเรื่องพรหมจารีย์อะไร เขาออกจะเข
