ตอนที่ 6 บังเอิญเจอบ่อย

2699 Words

@. โรงพยาบาล SB หลายวันต่อมา วันนี้ฉันต้องเดินทางไปสัมมนาที่หัวหิน และตอนนี้ฉันอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาว และกางเกงยีนขายาว รองเท้าผ้าใบ ชุดฉันพร้อมมาก ดีจังทำงานได้ไม่กี่วันก็ได้ไปเที่ยวแล้ว แบบนี้แหละถูกใจฉันซะมัด "วันนี้หน้าตาจัดเต็มมากเลยนะ ซิน แต่งแบบนี้ เธอโครตน่ารักเลย ดีกว่ารวบผมตึงแว่นหน้าเตอะของเธอซะอีก" ยัยมิ้งขวัญที่ทำงานกับฉันเอ่ยชมฉันอย่างออกหน้าออกตา ยัยนี้เข้ามาทำงานก่อนฉันหนึ่งเดือนเป็นหลานพี่ใบบัว อายุเราเท่ากันเลยคุยกันง่ายหน่อย ออกจะสนิทกันซะด้วยซ้ำ "ฉันก็สวยแบบนี้ นานแล้วนิ เธอมองไม่เห็นความสวยของฉันเองต่างหากเล่า" ฉันก็แกล้งๆว่ามิ่งขวัญกลับ รู้ซะบ้าง อดีตดาวคณะก็ฉันนี้แหล่ะคะ "แต่งแบบนี้น่ารักจริงแหละ ดูสิ พวกนั้นเขามองมาทางนี้แล้ว พี่ว่าเราขึ้นรถกันเถอะ จะได้นั่งตรงหน้าต่างด้วย" พี่ใบบัวพูดจบพวกฉันก็ลากกระเป๋าไปเก็บที่รถ ฉันเลือกนั่งคู่กับยัยมิ้งขวัญ รถที่ฉันนั่งเป็นรถบาสขนาด 2 ชั้น รถทั้งหมด 5 คัน พอรถเคลื่อนตัวได้ไม่นานยัยมิ่งขวัญก็หลับทันที ยัยนี้นะสายนอนตัวจริงเสียงเพลงดังขนาดนี้ยังนอนหลับอีก หลังจากวันที่หมอเวกัสจูบฉันๆ วันต่อมาฉันก็เจอเขา มาตรวจงานนักศึกษา แต่ฉันเองก็พยายามหลบหน้าเขาเหมือนกัน ยังไม่พอวันนั้นฉันยังบังเอิญเจอเขาที่ร้านอาหารหลังมอตอนแรกเขายังไม่ทันเห็นฉันนะ แต่ฉันเสือกตาดีไงเห็นเพื่อนของเขาสกิตให้มองมาที่ฉัน หลังจากวันนั่นฉันว่าเขาและเพื่อนของเขา ชอบมองมาฉันที่แปลกๆนะ หรือฉันจะรู้สึกไปเอง พวกเราใช้เวลาเดินทางเกือบจะ 5 ซ.ม เนื่องจากรถที่นั่งมานั่นจอดบ่อยมากๆ แต่พวกเราก็เดินทางมาถึงที่หมายตามเวลากำหนด และก็มีพี่ๆ คนที่จัดสัมมนานี้ขึ้นยื่นคีย์การ์ดให้พวกเรา และฉันก็พึ่งจะสังเกตุว่ามี หมอเวกัสอยู่ตรงนี้ด้วย เขามาด้วยเหรอ ฉันได้แต่คิดในใจ แม้จะแอบดีใจอยู่บ้างที่ได้เจอเขาที่นี้ แต่พอคิดถึงเรื่องจูบวันนั้น ฉันเองก็ไม่กล้ามองหน้าเขาต่อ มีพวกเขา สาวๆ ที่นี้ดูสดใสขึ้นมาเยอะเลยแหละ ก็ดูสิพวกเขาหล่อเหลากันทั้งกลุ่มจริงๆ ยิ่งเขาอยู่ในชุดไปรเวทธรรมดาแบบนี้ยิ่งดูดี ไม่ว่าเขาจะแต่งตัวแบบไหนก็ดูดีไปหมด และก็เริ่มมีเสียงสาวๆอีกหลายคนซุบซิบกันขึ้นมาบางคนก็บอกไม่เคยเห็นหมอเว แต่งแบบนี้เลย "โอ้ยแกฉันจะตาย คนอะไรหล่อชิบหาย" แบบนี้ไง รวมทั้งคนที่อยู่ข้างๆ อย่างยัยมิ่งขวัญด้วย ไม่ไช่แค่สาวๆ หลายคนหรอกนะ ฉันเองก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วยแหละ เหมือนตัวเองมองไม่เห็นใครเลย ทั้งที่คนอยู่ตรงนี้หลายร้อยคน สายตาของฉันมองไปที่เขาแค่คนเดียว "นี้ ยัยซิน ปะเอาของไปเก็บกัน ฉันเลือกที่จะนอนกับยัยมิ้งขวัญ ห้องที่เรานอนเป็นเตียงคู่ และโรงแรมก็ค่อยข้างจะหรูด้วยแหละ หรูแบบที่ฉันไม่เคยมาไง ไม่มีตังมาเที่ยวที่แบบนี้หรอกนะ "แล้วเดี๋ยวเราต้องไปอบรมอีก...เร็ว" เสียงยัยมิ้งขวัญทำให้ฉันรู้ตัว เขาให้เวลา 1 ซ.ม ในการเก็บกระเป๋าเข้าที่พัก และเปลี่ยนชุดที่ทำให้เราทำกิจกรรมกัน ส่วนฉันก็อยู่ในชุดเดิม แอบได้ยินมาพนักงานใหม่ต้อง มีการแนะนำตัว และจากนั้นก็เข้าสู่การอบรมสัมมนาตลอดทั้ง 3 วันนี้ ด้านจิระเมศ เองก็มาถึงที่นี้ในเวลา บ่าย 2 กว่า เขามาถึงก่อนพนักงานที่มากับรถสัมมนาเสียอีก เพราะโครงการนี้เพื่อนเขาอย่างพลากร เป็นเจ้าของงาน มันเลยชวนพวกขับออกจากกรุงเทพเช้าหน่อย เขานั้นเลือกขับรถมาเอง โดย มีณัฐพลนั่งมาด้วย จริงๆ เขาต้องนอนคู่กับณัฐพล แต่เขาเองก็ไม่ชอบนอนเตียงร่วมกับใคร ถึงจะเป็นเพื่อนก็เถอะ เขาจึงเลือกที่จะนอนคนเดี่ยว จิระมเศเองก็เอาสัมภาระมาเก็บที่ห้องพักเหมือนกัน " แก็ก !! ไม่ใช่เสียงของเขา แต่เป็นเสียงของห้องข้างๆ เขาต่างหาก ร่างบางของพิมพ์นัดดาเดินออกมากับเพื่อนสาว ที่ไม่ทันได้สังเกตุอะไร เสียพูดคุยของสองสาวดังมา ทำให้จิระเมศเองจึงมองไปตามเสียง "ทำไมโซนที่เราได้มันไกลจากพวกพี่ฟ้าจังเลย ละ" ใช้ ก็โซนห้องพักของฉันกับมิ้งขวัญ อยู่คนละชั้นกันกับพวกพี่ในแผนกเลยละ แบบนี้ฉันจะไปสนุกอะไร เพราะกลางคืนฉันจะไม่นอนไงละ ไปดื่มกับพี่เขาไรงี้ ฉันกำลังบ่นกับมิ้นขวัญ "ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกัน ใครจัดให้เรามาไว้โซนนี้ เงียบชะตาย" ก็ดูสิฉันไม่ได้ยินเสียงพวกคนที่มากับพวกเราเลย !! แก๊ก !! สองสาวจึงหันมามองตามเสียง ที่คนร่างสูงอย่างเวกัสนั้นเปิดประตูเข้าห้อง ทั้งเธอและเขาต่างสบตากัน แต่ก็เพียงเสี่ยวนาทีเท่านั่น !! ปรึก !! จิระเมศจึงปิดประตูห้องลงทันที หลังจากนั้น สองสาวจึงหันมายิ้มเจ้าเล่ห์เป็นอันรู้กัน ตอนนี้ทั้งสองต้อง เปลี่ยนใจจากตอนแรกที่บอกไม่ชอบโซนนี้ ตอนนี้ชอบมากเลยแหละ โดยเฉพาะพิมพ์นัดดาที่แอบดีใจอยู่ไม่น้อยที่ได้มีหมอเวกัสสัดหล่ออยู่ข้างๆ ห้องของตน ต่อมาทุกคนอยู่ในห้องสัมมนากันหมด ก็ไม่มีอะไรมากนอกจากฟังวิทยากรบรรยายเรื่องต่างๆ ส่วนมากก็เกี่ยวกับงานบริการ มายเซอร์วิส อะไรแบบนี้แหล่ะ ฉันเองรู้สึกว่ามันน่าเบื่อเอามากๆ ฉันไม่ค่อยชอบอะไรแบบนี้อยู่แล้ว มันง่วงไง และไม่ต้องถามนะยัยมิ้งขวัญนั้นพักสายตายาวๆ ไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แต่แอบๆ ไง ส่วนข้างฉันก็มีพี่ฟ้าและก็พี่บิ๊กที่นั่งอยู่ข้างๆ ฉันเองก็รู้สึกเบื่อ จึงลุกออกมากะจะไปเข้าห้องน้ำ แต่ฉันไม่ได้ไปเข้าห้องน้ำจริงๆ หรอก ฉันอยากออกมาเดินเล่นต่างหาก นั่งนานๆ แบบนี้ มันน่าเบื่อ ฉันออกมานั่งเล่นตรงม้านั่งด้านหลัง โรงแรมที่ตรงนี้มันมีสวนย่อม ฉันกะจะมานั่งซักพักแล้วค่อยเข้าไปใหม่ ออกมาสูดอากาศด้านนอกบ้าง แต่ขณะที่ฉันกำลังเดินไปตรงนั้น หมอเวกัสก็เดินออกมาที่ตรงนั้นพอดี ทำให้ฉันและเขาสบตากัน ให้ตายสิ...ฉันคิดว่าเขาอยู่ห้องสัมมนาซะอีก เอาไงละจะหลบก็หลบไม่ทันแล้ว ฉันจึงเลือกหันหลังกลับจะเข้าไปห้องสัมมนาเหมือนเดิม เหมือนเด็กโดนจับได้ว่าหนีการอบรม ใช่ตอนนี้ฉันเป็นแบบนั้นแหล่ะ "จะรีบไปไหนเหรอ" ร่างสูงเดินมาทักหน้าคนตัวเล็ก เดินมาดีๆ แท้ๆ พอเจอเขาเท่านั้นแหละถึงกลับหันหลังกละบจะเดินหนีทันที เห็นเธอแบบนี้เขายิ่งไม่ชอบใจ เธอไม่ชอบหน้าเขาหรือไงกัน ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่รู้นะ ตั้งแต่วันที่เขาตั้งใจจูบเธอวันนั้น เขาสังเกตุมาหลายวันแล้ว ว่าคนตรงหน้านั่นเอาแต่หลบหน้าของเขา "ฉันเห็นว่าเธอจะมานั่งตรงนี้ ไม่ใช่ เหรอ จะรีบไปไหนละ มานั่งสิฉันกำลังจะไปพอ" จิระเมศเอ่ยบอกกับคนตัวเล็ก " ไม่แล้วคะ เออ! หมอ...นั่งต่อเถอะคะ" พูดจบเธอก็เดินเข้าไปทันที ทุกครั้งที่เจอเขาแบบไม่ทันตั้งตัว คนตัวเล็กมักจะไม่เป็นตัวของตัวเอง แอบเกลียดอาการของตัวเองอยู่เหมือนกันที่เป็นอะไรแบบนี้ ส่วนหมอหนุ่มเองก็เดินตามหลังเธอเข้ามาให้ห้องสัมมนาด้วยเช่นกัน ใช่ว่าเธอจะไม่อยากคุยกับเขาหรอกนะ แต่เธออายเรื่องวันนั้น มันทำให้เธอไม่กล้าที่จะคุยด้วย ไม่ใช่ว่าเธอไม่คิดนะ ยิ่งสิ่งที่เขาบอกว่า เขากำลังสนใจเธอเรื่องนี้มันทำให้เธอนอนไม่หลับมาหลายคืนเลยแหละ เธอไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะสนใจเธอจริงๆ อย่างที่พูดหรอก จากนั้นพิมพ์มาดาก็กลับมานั่งลงที่เดิม และก่อนที่เราจะมีกิจกรรมให้ทุกคนได้ร่วมกันนั้น แน่นอนครับว่าปีนี้มีน้องใหม่อีกหลายคนที่เขามาทำงานในโรงพยาบาลทันตกรรม SB ของเรา ที่ทุกคนยังไม่รู้จัก หรืออาจจะรู้จักแล้ว แต่ละคนนั้นชื่ออะไร ทำงานอยู่ส่วนไหนของSB บ้าง ขอเชิญน้องใหม่ทุกคนแนะนำตัวกันด้วยครับ เสียงคนที่ทำหน้าที่เป็นวิทยากรประกาศมา ทำเอายัยมิ้งขวัญที่หลับๆ อยู่ ตื่นขึ้นทันที และตอนนี้ฉันกับยัยมิ้งขวัญก็อยู่บนด้านหน้าเทวีที่ สามารถมองเห็นทุกคนชัดขึ้น ฉันเผลอสบตาเข้ากับตาคมที่มองมาด้านบนยังหน้าเวที แค่แวบเดียวเท่านั้น ฉันจึงเบนสายตาไปยังที่อื่นแทนใบหน้าของเขา เพราะฉันเริ่มไม่มั่นใจในตัวเองแล้ว. ต่อหน้าคนเยอะๆ ฉันรู้สึกประหม่า เดี๋ยวจะขายขี้หน้าเอา ด้านหน้าก็มีคนที่ยืนด้วยกันทั้งหมด คน เกือบยี่สิบคน รวมพนักงานใหม่และก็พิธีกร อีก 2 คน ก็ไม่ได้มีอะไรมากแค่แนะนำตัวทีละคน ทุกคนก็บอกชื่อเล่น อายุ อยู่แผนกไหน พอยัยมิ้งแนะนำตัวเองเสร็จ ก็ยื่นไมโครโฟนมาให้ฉันทันที พอถึงคิวของคนตัวนั้นรู้สึกว่าทุกคนจะดูตั้งใจฟังขึ้นมาเลยแหละ อาจจะเป็นเพราะความน่ารักของเธอ จึงกายเป็นจุดสนใจ ร่วมทั้งจิระเมศเองก็ละความสนใจไปด้านหน้าขึ้นมาทันที " สวัสดีคะ ชื่อ ซิน คะ อยู่แผนกการเงิน อายุ 22 ปี" คนตัวเล็กเอ่ยขึ้นมาท่ามกลางสายตานับหลายร้อยคน "อ่า เดี๋ยวก่อน ครับ" พิธิกรบอกฉัน " ชื่ออะไรนะครับ น้องพูดเร็วไป" และคนที่ทำหน้าที่พิธีกรนั้นก็ไม่ใช่ใครเป็น ณัฐพล นั่นเอง เขารู้ว่าเพื่อนเขานั้นอยากรู้จักแม่สาวน้อยหน้าตาน่ารักคนนี้อยู่ไม่น้อย เพื่อนเขาเล่นมองเธอไม่หยุดแบบนี้ อยากจะแกล้งถามเธอเยอะๆ หน่อยเป็นไง " ชื่อ ซิน คะ" เธอตอบคำถามเขาอย่างชัด รวมทั้งคนด้านล่างก็ได้ยินอย่างชัดเจนเช่นกัน "อีกคำถามครับ น้องซินมีแฟนยังเอ่ย" ไม่ใช่แค่ณัฐพลหรอกนะที่อยากรู้ เพราะหนุ่มๆ ในที่นี้อีกหลายคนอยากรู้เช่นกัน ก็คนตัวเล็กเล่นน่ารักซะขนาดนี้ หนุ่มโสดหลายคนก็อยากจะเข้ามาจีบเธอเป็นธรรมดา บางคนถึงกับส่งเสียงแซวขึ้นมาด้านหน้าเวที เหมือนรอฟังคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ คนโดนถามถึงครับหน้าแดงขึ้นมาทันที เหตุใดเขาจึงถามเธอมาแบบนี้ เล่นแบบนี้ เธอก็อายสิ ก่อนตอบเธอก็ส่งยิ้มหวานมา ทำเอาหนุ่ม และหลายๆคนยิ้มไปตามๆ กัน และก็มีเสียงชุบซิบลงมาด้านล่าง สาวๆอีกหลายคนก็หมั่นใส้เธอเช่นกัน บางคนก็ตอบแทนเธอว่ามี แล้ว "ยังไม่มีคะ" เมื่อณัฐพลได้คำตอบที่น่าพอใจ เขาก็ให้น้องใหม่ทั้งหมดกลับไปนั่งที่ได้ กิจกรรมวันนี้เสร็จสิ้นในเวลา 1 ทุ่ม จากนั้นทุกคนก็ไปพักตามอัธยาศัยได้ "เป็นไง ไอ้เว กูเจ๋งไหม" ขณะที่พวกเขานั่งอยู่ที่บาร์ของโรงแรม ณัฐพลก็เอ่ยถามเพื่อนทันที "เรื่องไร " จิระเมศยังไม่เข้าใจ คำถามของเพื่อน "ก็น้องซินไง เขายังไม่มีแฟน กูก็เห็นว่ามึงสนใจน้องเขาอยู่ กูรู้ว่ามึงอยากรู้ว่ะ...เพื่อน คำตอบชัดขนาดนี้มึงรออะไร มึงไม่ชอบยุ่งกับคนที่เขามีแฟนอยู่แล้วนิ โสดแบบน้องซินง่ายเลยแหละ" "ง่่าย มึง นิคือไรวะ ไอ้ณัฐน้องเขาอาจจะไม่ยุ่งกับไอ้เวก็ได้" พลากรถามอย่างสงสัยในสิ่งที่เพื่อนพูด "ไม่ยุ่ง เชี่ย ไร ที่ผลับวันนั้น กูยังเห็นน้องเขากอดกับมันอยู่เลย" วันนั่นณัฐพลแค่จะไปเข้าห้องน้ำ แต่เขาดันตาดีไปเห็นเพื่อนกอดกับเธอ แบบนี้จะให้เขาคิดยังไง เวลาเจอน้องที่ไร เพื่อนเขาก็เหลียบมองเธออยู่บ่อย ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่สังเกตนะ "เห้อ....! จริงดิ ร้ายวะมึงไอ้เว... แดกเงียบชิบหาย" " แดกห่าไร มันเป็นอุบัติเหตุโว้ย" ผมตอบแค่นั้น "ยังไง...วะ เล่าดิ" "ก็ไม่ยังไง เขาชนกูจะล้มกูเลยช่วยไว้ ไม่มีอะไร" "เชื่อตายละ" ไอ้ทีทำหน้าไม่เชื่อสิ่งที่ผมพูด พอนั่งดื่มซักพักผมเองก็ออกมาสูบอากาศบนชายหาด ตอนนี้ก็เป็นเวลาเกือบจะสามทุ่มแล้ว ฉันเองที่รู้สึกเบื่อๆ เลยมานั่งที่ริมชายหาดคนเดียว ส่วนยัยมิ้งขวัญนั้น พอออกจากห้องสัมนาก็ไปนั่งดื่มกับพวกพี่ๆ ทั้งที่ตัวเองคออ่อนดื่มไปนิดเดียว เมาไม่รู้เรื่องเลย ฉันเลยออกมานั่งเล่นคนเดียว ไม่รู้จะชวนใคร ส่วนพวกพี่ฟ้าก็นั่งปาร์ตี้กันในห้อง มาทะเลทั้งทีจะอยู่ในห้องทำไมกัน จริงไหม ออกมาเดินรับอากาศบริสุทธิ์ดีกว่า "อยู่คนเดียวแบบนี้ ไม่กลัวโดนฉุดหรือไง" ฉันที่กำลังนั่งมองคลื่นซัดเข้าฝั่งถึงกับสะดุ้งขึ้นมา ฉันและหันไปตามเสียง "ใครจะฉุดละคะ คนก็อยู่กันเต็มไปหมด" ถึงตรงนี้จะไม่ได้สว่างมาก ก็ยังเป็นที่คนลุ้งพล่านอยู่ ทำไมเธอถึงบังเอิญชอบเจอเขาบ่อยจัง แบบนี้มันไม่ดีต่อหัวใจของเธอเลยนะ คนตัวเล็กได้แต่คิดในใจ " หมอมาเดินเล่นคนเดียว เหรอคะ" เธอนั้นได้แต่เอ่ยถามเขาไปตามมายาท " แล้วเธอเห็นฉันมากลับใคร ไหมละ" จิระเมศไม่ตอบแต่เป็นเลือกที่จะถามเธอกลับแทน และนั่งลงข้างๆ เธอ จนคนตัวเล็กทำตัวไม่ถูก "ก็เผื่อหมดนัดสาวไว้ไงคะ " ร่างบางคิดว่าเขาอาจจะนัดสาวออกมานั่งเล่นก็เป็นได้ เขาคงไม่ได้ตั้งใจจะมาเดินเล่นเหมือนเธอหรอกใช่ไหม ถ้าเป็นอย่างนั้น นี้จะใจตรงกันกับเธอไปถึงไหนกัน คนตัวโตถึงกับแอบยิ้มให้กับคำตอบของเธอ ถ้าเขาบอกว่าเขาไม่มีแฟนเธอจะเชื่อเขาไหม "ไม่ได้นัดหรือนัดฉันก็เองก็ไม่แน่ใจ เหมือนกัน เพราะคนที่ฉันอยากเจอก็นั่งอยู่ตรงนี้กับฉันแล้วละ" ใช่ฟังไม่ผิดหรอก อยู่ๆเขาก็คิดถึงปากบางจิ้มลิ้มของเธอ เขาจึงเลือกที่จะมาเดินเล่นบนชายหาด ใครจะคิดว่าเจอเธอที่นี้จริงๆ คำตอบของเขาเล่นเอาคนตัวเล็ก

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more